Eerste kerstdag avond

De eerste kerstmis in eigen huis, 2008, heet, 34 graden.

De eerste BBQ in je achtertuin op 25 december, een rare ervaring.

Buiten zitten tot laat in de avond in december, het is even wennen.

De zonsondergang was weer schitterend, de plaatjes tonen slechts een fractie van de werkelijkheid.

Nu op naar weer een nieuw jaar in Australie, we laten een enerverend jaar achter ons. Het was zelden saai, maar we hopen dat er volgend jaar toch frequenter wat saaie, routine momenten zullen zijn. Het lijkt ons heerlijk minimaal een aantal maanden rust en routine te hebben. De momenten van excitement hebben we wel gehad voorlopig.

Ik heb mijn contract in het ziekenhuis als eerste hulp arts in opleiding getekend dus dat zit wel snor, de eerste cursus is al gepland. Jac heeft het qua werk goed naar haar zin en weet steeds beter om te gaan met de organisatorische chaos van de praktijk. De aanvraag voor het permanente visum is weg. We zullen de komende maanden ongetwijfeld weer met de bureaucratie en red tape te maken gaan krijgen, maar in het omgaan daarmee zijn we inmiddels experts geworden. Kortom de toekomst ziet er op papier redelijk zonnig (...) uit. Of de praktijk dit ook gaat uitwijzen zullen we zien, we wachten met gepaste spanning af. Heel veel plezier de feestdagen en laat het voor jullie ook een enerverend jaar worden met gepaste saaie/routine momenten, wel zo goed voor hart en bloedvaten.
Jos

Kerstboom

Tja, als je geen mooie nepboom meer kunt kopen, dan maar een echte kerstboom, toch? Ik had 1.50m besteld, maar kreeg een boom van zeker 1.80m. Met prachtige lange naalden, en heerlijk geurend.


Jos is afgelopen zaterdag een paar uur bezig geweest om een ouderwets kruis te maken om de boom op vast te zetten, maar toen stond 'ie ook fier overeind.



Vervolgens ben ik aan de slag gegaan om
hem op te sieren. Omdat onze ballen en slingers gewoonlijk een veel kleiner boompje sieren, moest ik creatief te werk gaan. Dus niet alleen het goud en bruingoud, maar ook de hele oude zilveren ballen gebruikt. Staat niet eens gek bij elkaar achteraf!


Het eindresultaat is een kerstboom zoals we die nog nooit gehad hebben: een mooi exemplaar, groter dan ooit, maar met onze vertrouwde eigen ballen en piek! En dat in je eigen huis; heerlijk gevoel.

Vanmiddag, de 24e, zijn Jos en ik allebei vrij. Een flinke klap doet ons opkijken naar de boom; hij is omgevallen! Behoorlijk wat ballen kapot, en bij het verschuiven om er beter bij te kunnen sneuvelt de piek ook nog. Beetje verdrietig om die mooie oude ballen in stukken te zien liggen. Maar terwijl we het opruimen en de boom zoveel mogelijk in oude luister herstellen bedenk ik dat scherven geluk brengen, en als we ergens op hopen in het nieuwe jaar...

Hele fijne feestdagen iedereen en een voorspoedig nieuw jaar!
Jos & Jac

Aanloop naar Kerstmis

We zijn er even 4 daagjes uitgeweest; een lang weekend naar de Snowy Mountains, op zo'n 3 uur rijden van hier.

Verslag Jac: "de eerste 48 uur regende het, daarna brak ik mijn kleine teen".

Verslag Jos: "Na een drukke nachtdienst hadden we zaterdag een schitterende heenreis naar Thredbo via een mooie bergweg. Vlak voor Thredbo was vanwege de heftige wind de weg plotsklaps afgesloten door een omgevallen boom: wat een mazzel dat die niet op onze auto was gevallen! Hij was niet te tillen, maar hulp in de vorm van een bekwame "local" met een kettingzaag bracht snel uitkomst. Regen zondag deed ons uitwijken naar Cooma, een aardig plaatsje aan de rand van de bergen.

Toen het maandag opklaarde hebben we Mount Kosciuszko 'beklommen', de hoogste berg in Australie (2300mtr), een wandeltocht van 21 km. Onderweg kwamen we een paar sneeuwpatches tegen, midden in Australie in de zomer! Dat hadden we vroeger nooit voor mogelijk gehouden. Jac stootte haar teen bij het blootsvoets oversteken van de eerste rivier, maar leek goed door te kunnen lopen. Na 14km kon ze gelukkig met een auto de laatste 7km terugrijden, het bleek toch gebroken.

De laatste dag zijn we via een andere maar wederom mooie route naar Albury teruggereden. Heerlijk, zo even eruit!
Vandaag beginnen we in Kerstsfeer te komen: vanmiddag heb ik de kerststal opgezet, en Jac heeft vanavond meegezongen bij de Carols by Candlelight, in een gospelkoor. Klonk goed! De buitenlichtjes hangen, de eerste kerstkaarten ook. Op onze strooptocht naar een kerstboom hebben we de eerste 2 boompjes voor onze tuin gekocht. Ze zijn nog klein, en staan nu gezellig in potten op het terras. De kerstboom moeten we zaterdag nog kopen.Volgende week is het Kerst....!!!
Jac/Jos

Googlen

Helaas is Thurgoona in Google Earth een grote blurrrr... maar er is een andere, nog gedetailleerdere manier om ons huis, de straat en de wijk te verkennen:

Ga naar
http://maps.google.com.au
en typ in het kader bovenin (naast het gekleurde woord "Google" de naam van onze straat gevolgd door Thurgoona, en klik op "Search Maps".

Je ziet dan een kaart van onze wijk, met een tekstballonnetje waarin een fotootje staat met als bijschrift "Street View". Klik daarop, en je bevindt je virtueel in onze straat.
Als je de muis boven de foto laat zweven, zie je dat je 3 richtingen op kunt. Klik op de pijl die recht vooruit gaat, verder de straat in. Herhaal dit tot je de vluchtheuvel voorbij bent, en daarna links een zijstraat passeert. Ons huis is nu het lichte huis dat je aan de linkerkant ziet, met een zwarte kliko met rood deksel in de voortuin.
De beelden zijn van een poosje geleden: ons schaduw-zeil in de achtertuin is niet te zien, en ook het gras in de voortuin was nog niet aangelegd. Maar het geeft in ieder geval een indruk.
Jac

Cut

De laatste dagen hebben in het teken gestaan van "cutting"; ik ben bij de kapper geweest, en vandaag hebben we het gras gemaaid. Beiden gingen niet helemaal zoals gepland...

Onze motor-grasmaaier heeft vanaf het begin kuren. We hebben hem al vaak uit elkaar moeten halen, schoonmaken, en dan heb je kans dat het #$%^&-kreng start. Geen idee of we iets verkeerd doen; het is nogal gebruikelijk dat die dingen lastig starten. Maar nadat Jos vrijdag had geprobeerd hem aan de praat te krijgen, en ik gisteren, gingen we vandaag samen aan de slag. Het luchtfilter had ik gisteren al schoongemaakt en gedroogd, en vandaag hebben we de motor maar weer eens blootgelegd en van gras ontdaan. Daarna liep het ding als een zonnetje!!! Waardoor ik mij ga afvragen waarom ze die motor niet in een beter omhuizing zetten, als gras het probleem is. Maar ja.

De kapper ging vrijdag ook niet helemaal volgens plan. Ik vroeg om m'n haar op 1 lengte te knippen, ongeveer kinlengte, en het dan rondom in laagjes te knippen. Dit is het resultaat, niet helemaal conform mijn wens.

Misschien had ik niet moeten vragen of ze het achter in m'n nek ietsjes korter kon knippen dan vorige keer??! Geen idee waarom dat leidt tot kort bij de oren, maar ja. Gelukkig is het maar haar; na enige maanden van ellendig zitten omdat het langer groeit is het wel weer hoe ik het hebben wil :)

Waarom ik haar tijdens het knippen niet belette het te kort te doen? Omdat ik dan m'n bril niet draag...

Wat niet zozeer met cut maar meer met cute te maken heeft, is het feit dat Jos en ik vrijdag voor het eerst Sinterklaas gaan vieren! Bezopen, dat je daarvoor eerst gaat emigreren, maar ja :)

Kerry en Scott komen het bij ons vieren, als tegenwicht omdat zij ons met zoveel Aussie gewoontes en feestdagen laten kennismaken.

Er zijn op internet allerlei gerechten voor speculaas te vinden (al kan ik het gewoon kopen in de delicatessen-zaak, zelf bakken is leuker en ruikt lekker) en gelukkig ook voor speculaaskruiden, die je hier niet kunt kopen. Een Sint-pakketje uit NL (waarvoor nogmaals dank!) helpt ons aan het overige benodigde snoepgoed, naast de chocoladeletters die ik kon kopen.

In tegenstelling tot in NL gaan we waarschijnlijk eerst BBQ-en, als het lekker weer is. En ik wil bitterballen maken, echt typisch NL. Dus zijn we vandaag aan het experimenteren met kroketten; ik ga ze maar eens rollen! We laten nog wel weten hoe ze geworden zijn.

Fijne Sinterklaas allemaal!

Jac

Elk nadeel heb zijn voordeel!

Deze gevleugelde uitspraak van onze Johan, ja ik voel me nog steeds Nederlander ook al woon ik er niet meer, hebben we al eerder ge(mis)bruikt. Vorig jaar september om precies te zijn, toen in een hele andere situatie. Maar vandaag kunnen we hem weer gebruiken.

Vanwege een paar "bypaasjes" heb ik even twee weken gewerkt op de eerste hulp afdeling van het ziekenhuis in Wangaratta, om er in te komen zeg maar. Was helemaal in mijn nopjes, ik mag dat wel dat spoedwerk, alhoewel het meeste spoed wat ik heb gedaan het ingipsen van een arm is geweest. Maar ik heb daar twee weken heerlijk gewerkt en sinds deze week heb ik het normale werk weer opgepakt. Loop ik eergisteren de medisch leider van de eerste hulp tegen het lijf en we raken wat aan de praat hoe het nou is met die bypaasjes, je weet wel een beetje prietpraat. Tussen neus en lippen door vermeldt hij even:"Jos, zou jij interesse hebben om arts op de eerste hulp te worden?". Blijkbaar heb ik in de afgelopen twee weken goed werk afgeleverd als hij die vraag nu stelt, dacht ik op dat moment. Waarop ik tegen hem zeg dat ik een beetje te oud ben om die hele opleiding nog te volgen, maar anders had ik het zeker gedaan. Er zijn alternatieven, blablabla, verkorting, blablabla, hij zou wel even gaan praten met de medisch leider van het ziekenhuis. Gisteren krijg ik van de medisch leider een bericht of ik even wil komen babbelen over het contract van volgend jaar. Zij legt mij uit dat ik met mijn achtergrond de verkorte opleiding kan volgen in Wangaratta. Zij zullen mij in de gelegenheid stellen diverse cursussen spoedeisende geneeskunde te volgen en zullen dat ook betalen. Even los van de AMC (het medisch examen dat ik eerst nog moet doen in Februari volgend jaar) zou ik dan medio 2010 klaar kunnen zijn en CMO zijn (Career Medical Officer). Vanaf dat moment kan ik overal werken in Australie, behalve in de grote steden en laat dat nou net een plek zijn waar we zowiezo niet naar toe willen. Ik vertel haar dat ik absoluut geinteresseerd ben maar dit weekend thuis nog even wil overleggen. Op het punt staand om weer verder te gaan met mijn werk kwam er nog een toevoeging achteraan:"Oh, Jos nog iets, ik weet niet of je ook interesse hebt om in de toekomst wat werk voor de Flying Doctors te doen, maar als dat zo is dan moeten even regelen dat je ook nog zes maanden obstetrie doet dat is namelijk verplicht". OF IK OOK NOG INTERESSE heb in de Flying Doctors, ze weet niet wat ze zegt. Je kunt je misschien voorstellen dat de plannen om hier te gaan werken als huisarts inmiddels op losse schroeven staan.

Kortom, volgend jaar werk ik op de eerste hulp en start ik de opleiding tot eerste hulp arts. Dat ik nog niet eens voor de AMC geslaagd ben deed niet ter zake, dat haal je toch wel was de opmerking. Wat een paar bypaasjes al niet te weeg kunnen brengen.

Fysiek gaat het verder uitstekend, er is nog steeds wat rest wondpijn maar dat mag geen naam meer hebben. De conditie wil nog niet vlotten, joggen lukt nog niet omdat de hartslag dan boven de 130 komt wat nog niet is toegestaan. Flink doorstappen is geen probleem meer, maar de conditie is inmiddels wel zoveel verbeterd dat ik daar niet echt moe meer van word, laat staan enigszins van buiten adem raak. Werken gaat weer als vanouds. Het proces om een permanent visum te krijgen is gestart, wat overigens niet zonder slag of stoot is geweest, dit vermeld ik of Jac nog wel een andere keer. Het huis voelt met de dag meer en meer thuis, na het werk gaan we nu ook als vanouds weer terug naar huis. Organisatorische ellende op het werk van Jac maakt het dat het werk voor haar wat minder leuk is. Dit wordt nog even doorbijten totdat het visum rond is en daarna is ze vrij om een andere baan te zoeken als het allemaal te gortig wordt. Alle puzzelstukjes lijken nu op zijn plaats te gaan vallen al houden we voortdurend rekening met het feit dat er toch weer een kink in de kabel komt. Dit vergemakkelijkt namelijk het verwerken van die kink. We hebben deze week eindelijk weer eens wat substantiele regen gehad en vanacht is het ook redelijk te keer gegaan. Tot nu toe is het echter de droogste aanloop naar de zomer die ze hier ooit gehad hebben. We houden ons hart vast voor de zomer en de bosbrandentijd.

Jos

Maandag weer aan het werk

Inmiddels ligt de operatie vijf weken achter ons en is er veel gebeurd. We hebben ons eerste bezoek uit Nederland gehad. En natuurlijk heb ik even gebruik gemaakt van Berend om een shade zeil op te hangen. Dit had ik de dag voor de opname in het ziekenhujis gekocht en er was al een gat in de muur geboord. Met de onmisbare hulp van Berend, en mijn uitmuntende opzichterswerk natuurlijk, hangt het nu. We hebben er de afgelopen weken al dankbaar gebruik van gemaakt, maar vooral de laatste week is het erg warm geworden en kunnen we dankzij de shade toch ongestoord buiten zitten.

Op 18 oktober heb ik voor het eerst mijn verjaardag buiten gevierd onder het genot van een BBQ. Het was een hele aparte ervaring om de hele avond buiten te kunnen zijn zonder daarbij hele dikke kleding te moeten dragen. Ik voelde me die avond opperbest en ben samen met Jac de hele avond in touw geweest om iedereen te voorzien van een hapje en drankje. Het was heel gezellig, ook An en Berend hebben nu onze vrienden ontmoet en daar gezellig mee gekletst.

In de tweede week van onze vakantie is Berend richting Melbourne gegaan en zijn An en wij in de omgeving van Albury gebleven. An heeft even geprobeerd om te vissen met een werphengel maar werd er zo hyper van dat ze het uiteindelijk maar besloot om te kijken hoe Jac het er van af bracht, dat gaf al spanning genoeg. Uiteindelijk hebben we vijf heerlijke forellen mee naar huis genomen en 's middags op de BBQ (natuurlijk) klaargemaakt. Ook het plaatselijke dierenasiel hebben we met een bezoek vereerd. Het is opgezet als een dierentuin maar de meeste dieren zijn gewond of zo binnengebracht en slijten hier de rest van hun leven. Sommigen, zoals de koala, zijn in het asiel geboren. De koala lijkt een hele drukke dag te hebben gehad, maximaal 4 uur dan wel te verstaan omdat ze namelijk 20 uur per dag slapen. Het met de hand voeren van de kangaroes was een hele aparte ervaring.

Tja en dan ineens zit de vakantie erop en zijn we weer alleen in het huis. Jac heeft al weer een week gewerkt in de huisartsenpraktijk. Ik heb drie dagen gevuld met het invullen van de Nederlandse belastingformulieren van Jac, de mijne moeten nog komen vanuit Nederland. Ook de Australische tax moet nog ingevuld worden, dat laat ik door iemand doen maar ik moet natuurlijk wel de gegevens aanleveren. Diverse klusjes in huis moesten nog gedaan worden, het gras nog even gemaaid, kortom goed bezig geweest. Maandag op controle geweest bij de cardioloog en de go gekregen om rustig aan weer te gaan werken. Ik heb van het ziekenhuis de mogelijkheid gekregen om twee weken even erin te komen door alleen maar dagdiensten te draaien. Als dat goed gaat hoop ik over twee weken vanaf nu weer volledig aan de slag te zijn. Het is erg snel gegaan maar ik voel me goed, alleen nog een beetje pijn ter hoogte van de wond van het borstbeen maar verder als in orde. 10 kg afgevallen, ik ga eraan werken om die er ook af te houden.

Groetjes

Jos

Engel

Toen Jos in het ziekenhuis in Melbourne lag heb ik daar gelogeerd bij Sheila, die we daarvoor helemaal niet kenden. Ik hoopte slechts op een rustige slaapplaats maar kreeg veel meer; een thuis ver van huis. Sheila zorgde er als een moeder voor dat ik voldoende slaap en eten kreeg: ik kreeg heerlijke lunch-salades mee en mild vermanende woorden dat ik genoeg moest rusten. Als een goede vriendin kwam ze midden in de nacht uit bed als ik uit het ziekenhuis kwam, om te horen hoe het met Jos ging. En onze humor sloot goed op elkaar aan; het was heerlijk om alle spanning even te vergeten als we elkaar grappige verhalen vertelden na het eten.

Toen Jos wel het ziekenhuis uit mocht maar nog niet Melbourne uit sliepen we samen nog een nachtje bij haar. Jos ging vroeg naar bed, maar wij bleven nog even op. Sheila kwam vertrouwelijk dichtbij me zitten op de bank, en werd ineens erg serieus. Ze vroeg me: "geloof jij dat er sturende krachten zijn die ons leven bepalen?". Wat krijgen we nou, dacht ik, ze had me tot op dat moment niet erg religieus geleken. Waar wilde ze met deze vraag naartoe? Maar goed, ik antwoord dat ik denk dat er meer is dan we kunnen zien, maar dat als het de bedoeling is dat we gestuurd worden in ons leven dat ik er niet veel van begrijp en ook niet echt door heb waar wij de laatste tijd dan naartoe gedirigeerd worden. "Ja", zegt Sheila nadenkend, "ik begrijp het ook niet altijd. Ik denk dat er bij iedereen op de schouder een beschermengeltje zit, en dat die ons moet behoeden voor allerlei kwaad. Maar als ik zo hoor wat jullie het laatste jaar hebben meegemaakt geloof ik niet dat jullie beschermengels z'n werk nog goed doen. Dus ik heb die van jou maar eens goed toegesproken..." (er verschijnt een vage glimlach rond haar lippen) "en ik heb hem ontslagen!!!"

Op dat moment schiet ik in een deuk van het lachen, waardoor ook Sheila zich niet meer goed kan houden. Ze staat op, en komt terug met een pakje. "Hier, ik heb wat voor je". Zorgvuldig ingepakt in laagjes vloeipapier ligt er een soort glas-in-lood engeltje in het pakketje. "Hier heb je je nieuwe beschermengel, en ik heb hem verteld wat zijn job-omschrijving is dus hij weet wat hem te doen staat. En als hij het even vergeet, dan bel me maar, dan herinner ik hem er nog eens aan". Ik moest even slikken omdat ik geraakt wordt door de enorm hartelijke bedoeling achter dit geschenk, en Sheila voelde dit haarfijn aan. Maar even later gieren we allebei van het lachen, omdat ik zo mooi met open ogen en 2 voeten erin getuind ben toen ze zo serieus begon.

Na thuiskomst heeft het engeltje eerst enkele dagen op de tafel gelegen voordat het zijn definitieve plekje in huis aan ons openbaarde. We hebben het opgehangen naast de voordeur, het melkwitte glas erachter filtert het licht wat er door het blauwe lijfje heen valt. Uiteraard heb ik Sheila gemaild wat z'n vaste plaats is geworden, en geschreven dat het wel mooi is dat hij bij de voordeur hangt, zodat alle kwaad dat binnen wil komen direct bij de voordeur geweerd wordt. Zij antwoordde daarop dat ze helemaal in een deuk lag toen ze dat las, en schreef "ik stel me voor dat de engel zich in een soort van kung-fu houding opstelt en met enige rake klappen alle onheil naar buiten werkt".

Nou, dat was ook eigenlijk wel de bedoeling. Alle toekomstige rampspoed is hierbij dus gewaarschuwd!

Jac

Familie op bezoek

Sinds onze aankomst in Australie zijn er weinig saaie momenten geweest. Steeds weer was er wel weer een moment van spanning. Was het niet visum problematiek dan waren het registratie perikelen. De laatste vijf weken daarentegen spanden de kroon. Volkomen onverwacht wordt een diagnose gesteld met nogal wat consequenties. Je kunt je voorstellen dat dit zowel voor Jac als voor mij nogal wat impact had. Nog voor dat we de kans gekregen hebben deze mededeling te verwerken is een operatie gepland en nu ruim twee weken na de ingreep zitten we in de Blue Mountains met Berend en An en vieren voor het eerst in lange tijd weer eens vakantie. Gisteren en vandaag hebben we twee schitterende wandeltochten gemaakt en wonder boven wonder kan ik het lichamelijk redelijk bolwerken. De eerste tocht zijn An en ik halverwege omgekeerd omdat het een beetje te veel stijgen en dalen was, de tweede tocht hebben we helemaal volbracht. Wel hebben we de taxi terug naar de auto genomen, de terugweg was net een beetje te veel. De foto's zijn van deze tweede tocht.
Vandaag regent het al de hele dag en dus is dit een moment om het blog maar weer eens een keer bij te werken.
Morgen gaan we met zijn vieren richting Albury en zullen vandaaruit dagtochten gaan maken in de directe omgeving. Heerlijk om er even uit te zijn en het lichaam de kans te geven te herstellen van een toch redelijk forse ingreep. Ik hoop over een week of drie langzaam het werk weer op te kunnen pakken. Tussen de bedrijven door zijn we ook met het permanente visum bezig en hopen dit voor december in te kunnen dienen om te voorkomen dat ik opnieuw een Engelse test moet doen. Ja, ik woon en werk weliswaar in Australie, doe alles in het Engels maar de regels zeggen ....... Je begrijpt het, bureaucratie.

Jos

Jos

Er is erg veel gebeurd de afgelopen 9 dagen.
Maandag een week geleden kreeg Jos de uitslag van een onderzoek, uitgevoerd omdat hij af en toe een beetje pijn op de borst had bij inspanning. Dit bleek, na een eerder negatief onderzoek, positief te zijn; het lag inderdaad aan z'n hart.
Even schrikken, maar afwachten tot een verder onderzoek precies uit zou wijzen wat er aan de hand was.

Een dag later kreeg hij pijn tijdens het werk. Hij is toen opgenomen in het ziekenhuis waar hij werkt, en daar gebleven tot hij vrijdag naar Melbourne is vervoerd. Daar is vandaag een angiogram gedaan, waarbij ze via de lies een cathether opvoeren richting hart en dan contrast inspuiten. Tot ieders stomme verbazing blijkt Jos zeker 3 ernstige vernauwingen te hebben, die open hart operatie noodzakelijk maken om bypasses aan te leggen.

Dit hadden we absoluut niet verwacht, omdat hij relatief weinig klachten heeft. Fysiek voelt hij zich goed, maar nu we erover nadenken lag hij wel steeds erg vroeg op bed de laatste weken. Maar ja, nieuwe baan, verhuisd, huis verven, alles wat er gebeurd is het afgelopen jaar; het leek verklaarbaar. De cardioloog denkt nu dat dit zijn voornaamste klacht is geweest, zonder dat ons dat opviel.
Er is geen enkele schade aan het hart, dus als ze vlug opereren zijn ze er op tijd bij. We hopen dat hij donderdag geopereerd wordt, maar Jos ziet de chirurg morgen en die beslist dan.
Meer nieuws als we het hebben.
Jac

Einde van de winter?!??

Je zou misschien verwachten dat Australie geen winter kent, maar inmiddels weten wij beter. We hadden niet verwacht dat we het hier zo koud zouden hebben, en zijn dus blij dat de lente officieel op 1 september is aangebroken.

Het is de afgelopen week ook mooi weer geweest; na een hoosbui in het weekend hebben we zon en lekkere temperaturen gehad, oplopend tot 17-18 graden midden op de dag.

De winter viel voor ons samen met de verhuizing naar ons eigen stekje, en een periode van heel hard werken om e.e.a. op orde te krijgen. We zijn nu een heel eind, en het voelt goed, het voelt "thuis".

Het markeert tevens het einde van ons eerste jaar hier, een jaar met heel wat wijzigingen van plannen, wanhoop, geweldige mensen, bittere teleurstelling, mooi natuur, verdriet, eindelijk beginnen, hard werken.

Ook in dat opzicht hoop ik dat het einde van de winter in zicht is, en dat dingen lanzaamaan de goede kant op blijven gaan. Mijn werk heeft nogal wat voeten in aarde (organisatorisch nogal een rommeltje, wat heel wat frustratie oplevert), maar daar lijkt beweging in te komen. Jos leert met rasse schreden, net als ik zelf, zowel in het medische veld als in het praktische engels. Hij heeft het goed naar z'n zin, en is gevraagd om nog een jaar langer te blijven, dus ze zijn tevreden.

Vandaag hebben we een kennismakingsgesprek gehad met een migratie-agent. Ons visum is 2 jaar geldig, maar om allerlei redenen is het handig om tijdig ons volgende visum aan te vragen, dat wordt een permanent visum (onder het motto; je kan het maar hebben!). Het was een hele opluchting om iemand tegenover ons te hebben die dit wespennest van regels en wetten kan doorgronden, en ons gaat helpen bij deze volgende bureaucratische procedure. Toevallig ontdekten we dat wij een stel nederlanders kennen die hij recent geholpen heeft met hun visum, dus dat voelde nog beter.

Kortom; redenen genoeg om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. Beetje rust proberen te nemen de komende tijd om het afgelopen jaar te boven te komen, en dan rustig vooruit.

En hoe kun je beter uitrusten dan met een lunch BBQ in eigen tuin, voor de eerste keer met je eigen BBQ, in een van de eerste prachtige lentedagen...?!

Jac

Een bank is om te zitten en ......

Het was weer een druk weekend. Jac heeft op zaterdag als verrassing de toilet geschilderd en die ziet er schitterend uit. Ik moest zaterdag werken en kwam pas zondag thuis, dus het was inderdaad een verrassing.

Op zondag hebben we gezellig met zijn tweeen de dozen uitgepakt met alle schilderijen en foto's. Na meer dan een jaar zagen we ook de foto's weer die we van jullie allemaal gekregen hebben op het feest. Erg leuk en inspirend want we hadden eigenlijk besloten het rustig aan te doen op zondag, maar met het zien van al die foto's en lijstjes ging het toch kriebelen. Dus alle lijstje maar uitgestald op de vloer om even te kijken wie waar komt te hangen. En dus hing aan het eind van de dag alles aan de muur. Ineens heeft het huis een thuis karakter. Je komt thuis 's avonds en je ziet allemaal bekende gezichten en beelden om je heen, schitterend. Jullie kunnen je waarschijnlijk niet voorstellen hoe leuk het was om alles aan de muur te hangen en hoe nog leuker het is om er elke dag tegenaan te kijken.

Gevolg van dit alles: we zijn redelijk uitgekakt vandaag op maandag. Allebei gewerkt en samen gekookt, heerlijk gegeten en nu komt de man met de hamer. Jac ligt uitgeteld op de bank in diepe rust en ik heb maar besloten om een stukje blog te gaan schrijven om niet voor 21.00 uur in slaap te vallen. Hebben jullie weer wat te lezen en blijf ik nog even wakker om straks als een blok gestrekt te gaan. Tja, het is vermoeiend zo'n nieuw leventje maar we genieten volop. En wederom hebben we elkaar beloofd het volgend weekend rustig aan te doen, kijken of dat gaat lukken.

Jos

Even uitblazen

Afgelopen zaterdag was de verf opgedroogd en konden we de laatste spullen zoals het nieuwe matras en het geleende bed naar het nieuwe huis verhuizen. Dit betekende meteen ook dat we het huurhuis definitief gingen verlaten. Na zes maanden er in gewoond te hebben en het uitstekend naar ons zin te hebben gehad, waren we toch blij onze nieuwe stek te betrekken. De hele zaterdag is het een gesjouw van dozen van de garage naar de plek waar het uiteindelijk moet komen. We hebben hulp van Scott, Kerry, Campbell and Kevin (vader van Kerry). Het schiet dus ook goed op. We stoppen op tijd (16.00 uur) want ik moet vanf zondag weer werken in het ziekenhuis en moet wel een beetje fit zijn. We gaan zitten voor onze TV op dozen (het TV meubel is immers gesneuveld tijdens de overtocht). Vanaf nu is het bouwen aan een nieuwe toekomst.

De ochtend begint voor Jac vrijwel steeds hetzelfde. Wekker uit, verwarming aanzetten (hoeft straks niet meer als de computer is ingesteld), douchen, aankleden, computer aanzetten, muesli maken en eten terwijl de mail gecheckt wordt. Even snel wat antwoorden, jas aantrekken en hup naar het werk. Op de foto heeft ze net een hap genomen zoals je kunt zien.

Na een paar dagen werken in het ziekenhuis is het weer werken thuis geblazen. Op woensdag wordt de haard geinstalleerd. Ik ben de hele dag bezig met het veranderen van stekkers aan apparatuur, uitpakken van deze, zoeken naar wieltjes die onder de stoelen moeten en nog heel veel andere klusjes. Op donderdag ga ik daar gewoon mee verder en dit zal nog wel een tijdje zo blijven. Voordat alles is uitgepakt, in elkaar gezet en de troep helemaal is opgeruimd zijn we waarschijnlijk een paar weken verder. Dus na een ochtend uitpakken en monteren ben ik even toe aan uitblazen. Waar kun je dat beter doen dan voor de haard. Deze brand nu al een uurtje of twee, met diverse ramen wijd open omdat de verf moet inbranden en daar nogal een apart geurtje vanaf komt. Dus voor de haard is het vrij warm, maar op een paar meter afstand is het vrijwel buiten temperatuur.

Goed weer genoeg uitgeblazen, maar weer aan de slag.

Overigens heeft de medisch directeur mij vorige week gevraagd of ik volgend jaar zou willen blijven (ik had een contract tot februari) en wat ik dan graag zou willen doen. Daar heb ik natuurlijk ja op gezegd en gevraagd of ik zou kunnen werken op de eerste hulp, kindergeneeskunde, verloskunde en interne geneeskunde. Steeds 3 maanden op elke afdeling. Dit zou de perfecte voorbereiding zijn om uiteindelijk als huisarts aan de slag te kunnen. We gaan de goede kant op met die nieuwe toekomst.

Jos