Engel

Toen Jos in het ziekenhuis in Melbourne lag heb ik daar gelogeerd bij Sheila, die we daarvoor helemaal niet kenden. Ik hoopte slechts op een rustige slaapplaats maar kreeg veel meer; een thuis ver van huis. Sheila zorgde er als een moeder voor dat ik voldoende slaap en eten kreeg: ik kreeg heerlijke lunch-salades mee en mild vermanende woorden dat ik genoeg moest rusten. Als een goede vriendin kwam ze midden in de nacht uit bed als ik uit het ziekenhuis kwam, om te horen hoe het met Jos ging. En onze humor sloot goed op elkaar aan; het was heerlijk om alle spanning even te vergeten als we elkaar grappige verhalen vertelden na het eten.

Toen Jos wel het ziekenhuis uit mocht maar nog niet Melbourne uit sliepen we samen nog een nachtje bij haar. Jos ging vroeg naar bed, maar wij bleven nog even op. Sheila kwam vertrouwelijk dichtbij me zitten op de bank, en werd ineens erg serieus. Ze vroeg me: "geloof jij dat er sturende krachten zijn die ons leven bepalen?". Wat krijgen we nou, dacht ik, ze had me tot op dat moment niet erg religieus geleken. Waar wilde ze met deze vraag naartoe? Maar goed, ik antwoord dat ik denk dat er meer is dan we kunnen zien, maar dat als het de bedoeling is dat we gestuurd worden in ons leven dat ik er niet veel van begrijp en ook niet echt door heb waar wij de laatste tijd dan naartoe gedirigeerd worden. "Ja", zegt Sheila nadenkend, "ik begrijp het ook niet altijd. Ik denk dat er bij iedereen op de schouder een beschermengeltje zit, en dat die ons moet behoeden voor allerlei kwaad. Maar als ik zo hoor wat jullie het laatste jaar hebben meegemaakt geloof ik niet dat jullie beschermengels z'n werk nog goed doen. Dus ik heb die van jou maar eens goed toegesproken..." (er verschijnt een vage glimlach rond haar lippen) "en ik heb hem ontslagen!!!"

Op dat moment schiet ik in een deuk van het lachen, waardoor ook Sheila zich niet meer goed kan houden. Ze staat op, en komt terug met een pakje. "Hier, ik heb wat voor je". Zorgvuldig ingepakt in laagjes vloeipapier ligt er een soort glas-in-lood engeltje in het pakketje. "Hier heb je je nieuwe beschermengel, en ik heb hem verteld wat zijn job-omschrijving is dus hij weet wat hem te doen staat. En als hij het even vergeet, dan bel me maar, dan herinner ik hem er nog eens aan". Ik moest even slikken omdat ik geraakt wordt door de enorm hartelijke bedoeling achter dit geschenk, en Sheila voelde dit haarfijn aan. Maar even later gieren we allebei van het lachen, omdat ik zo mooi met open ogen en 2 voeten erin getuind ben toen ze zo serieus begon.

Na thuiskomst heeft het engeltje eerst enkele dagen op de tafel gelegen voordat het zijn definitieve plekje in huis aan ons openbaarde. We hebben het opgehangen naast de voordeur, het melkwitte glas erachter filtert het licht wat er door het blauwe lijfje heen valt. Uiteraard heb ik Sheila gemaild wat z'n vaste plaats is geworden, en geschreven dat het wel mooi is dat hij bij de voordeur hangt, zodat alle kwaad dat binnen wil komen direct bij de voordeur geweerd wordt. Zij antwoordde daarop dat ze helemaal in een deuk lag toen ze dat las, en schreef "ik stel me voor dat de engel zich in een soort van kung-fu houding opstelt en met enige rake klappen alle onheil naar buiten werkt".

Nou, dat was ook eigenlijk wel de bedoeling. Alle toekomstige rampspoed is hierbij dus gewaarschuwd!

Jac