Elk nadeel heb zijn voordeel!

Deze gevleugelde uitspraak van onze Johan, ja ik voel me nog steeds Nederlander ook al woon ik er niet meer, hebben we al eerder ge(mis)bruikt. Vorig jaar september om precies te zijn, toen in een hele andere situatie. Maar vandaag kunnen we hem weer gebruiken.

Vanwege een paar "bypaasjes" heb ik even twee weken gewerkt op de eerste hulp afdeling van het ziekenhuis in Wangaratta, om er in te komen zeg maar. Was helemaal in mijn nopjes, ik mag dat wel dat spoedwerk, alhoewel het meeste spoed wat ik heb gedaan het ingipsen van een arm is geweest. Maar ik heb daar twee weken heerlijk gewerkt en sinds deze week heb ik het normale werk weer opgepakt. Loop ik eergisteren de medisch leider van de eerste hulp tegen het lijf en we raken wat aan de praat hoe het nou is met die bypaasjes, je weet wel een beetje prietpraat. Tussen neus en lippen door vermeldt hij even:"Jos, zou jij interesse hebben om arts op de eerste hulp te worden?". Blijkbaar heb ik in de afgelopen twee weken goed werk afgeleverd als hij die vraag nu stelt, dacht ik op dat moment. Waarop ik tegen hem zeg dat ik een beetje te oud ben om die hele opleiding nog te volgen, maar anders had ik het zeker gedaan. Er zijn alternatieven, blablabla, verkorting, blablabla, hij zou wel even gaan praten met de medisch leider van het ziekenhuis. Gisteren krijg ik van de medisch leider een bericht of ik even wil komen babbelen over het contract van volgend jaar. Zij legt mij uit dat ik met mijn achtergrond de verkorte opleiding kan volgen in Wangaratta. Zij zullen mij in de gelegenheid stellen diverse cursussen spoedeisende geneeskunde te volgen en zullen dat ook betalen. Even los van de AMC (het medisch examen dat ik eerst nog moet doen in Februari volgend jaar) zou ik dan medio 2010 klaar kunnen zijn en CMO zijn (Career Medical Officer). Vanaf dat moment kan ik overal werken in Australie, behalve in de grote steden en laat dat nou net een plek zijn waar we zowiezo niet naar toe willen. Ik vertel haar dat ik absoluut geinteresseerd ben maar dit weekend thuis nog even wil overleggen. Op het punt staand om weer verder te gaan met mijn werk kwam er nog een toevoeging achteraan:"Oh, Jos nog iets, ik weet niet of je ook interesse hebt om in de toekomst wat werk voor de Flying Doctors te doen, maar als dat zo is dan moeten even regelen dat je ook nog zes maanden obstetrie doet dat is namelijk verplicht". OF IK OOK NOG INTERESSE heb in de Flying Doctors, ze weet niet wat ze zegt. Je kunt je misschien voorstellen dat de plannen om hier te gaan werken als huisarts inmiddels op losse schroeven staan.

Kortom, volgend jaar werk ik op de eerste hulp en start ik de opleiding tot eerste hulp arts. Dat ik nog niet eens voor de AMC geslaagd ben deed niet ter zake, dat haal je toch wel was de opmerking. Wat een paar bypaasjes al niet te weeg kunnen brengen.

Fysiek gaat het verder uitstekend, er is nog steeds wat rest wondpijn maar dat mag geen naam meer hebben. De conditie wil nog niet vlotten, joggen lukt nog niet omdat de hartslag dan boven de 130 komt wat nog niet is toegestaan. Flink doorstappen is geen probleem meer, maar de conditie is inmiddels wel zoveel verbeterd dat ik daar niet echt moe meer van word, laat staan enigszins van buiten adem raak. Werken gaat weer als vanouds. Het proces om een permanent visum te krijgen is gestart, wat overigens niet zonder slag of stoot is geweest, dit vermeld ik of Jac nog wel een andere keer. Het huis voelt met de dag meer en meer thuis, na het werk gaan we nu ook als vanouds weer terug naar huis. Organisatorische ellende op het werk van Jac maakt het dat het werk voor haar wat minder leuk is. Dit wordt nog even doorbijten totdat het visum rond is en daarna is ze vrij om een andere baan te zoeken als het allemaal te gortig wordt. Alle puzzelstukjes lijken nu op zijn plaats te gaan vallen al houden we voortdurend rekening met het feit dat er toch weer een kink in de kabel komt. Dit vergemakkelijkt namelijk het verwerken van die kink. We hebben deze week eindelijk weer eens wat substantiele regen gehad en vanacht is het ook redelijk te keer gegaan. Tot nu toe is het echter de droogste aanloop naar de zomer die ze hier ooit gehad hebben. We houden ons hart vast voor de zomer en de bosbrandentijd.

Jos