Nog een tandje erbij

Inmiddels 7 weken na de luchtige opmerking van Jac om even contact op te nemen met Ochre. We dachten dat we terecht gekomen waren in de TGV, maar de laatste drie weken zijn er nog een paar tandjes bijgezet.

Na de gebruikelijke bureaucratie bleek het verkrijgen van de officiele papieren om te kunnen werken als GP, vrij eenvoudig. Dit is nu allemaal afgehandeld, na het nodige heen en weer emailen natuurlijk. Tussen alle bedrijven door zijn we drie keer naar Lancefield gereden om huizen te bekijken in Lancefield en de dorpen in de omgeving. De eerste keer was niet echt een succes. De meest veelbelovende huizen waren al under contract en de rest bleek toen we ze eenmaal zagen niet echt in aanmerking te komen. Wat wel nuttig was, was het contact met een makelaar die ons waarschuwde voor het feit dat het huizenprijzen in Lancefield en omgeving hoger zijn dan in Albury omdat alles relatief dichtbij Melbourne is.
Dit advies ter hand genomen hebben we maar een tonnetje erbij gedaan en 2 weken later weer enkele bezichtigingen. Een huis sprong er echt uit, een ander ook maar dat was in een verdacht buurtje met nogal was overlast, dus kwam niet meer in aanmerking. Het huis dat overbleef was schitterend maar had een paar minpuntjes, een ervan was de prijs (meer dan een half miljoen, kuch kuch). Twee huizen verder stond ook een huis te koop, beduidend goedkoper. Dit was volgens de makelaar een beetje uitgeleefd, dus verder niet meer naar gekeken. Op weg naar huis nagedacht hoe nu verder, een bod doen, maar hoeveel dan wel, etcetera.
De maandagochtend toch nog maar even op internet gekeken naar het andere huis. Foto's okay. Minpuntjes van het andere huis (geen houtkachel, geen aircon, geen schuur) waren hier geen minpuntjes. Ligging van het huis met living op het noorden, perfect. Kortom, we moeten dit huis eerst zien voordat we gaan onderhandelen over het andere huis. Maar wanneer dan, het is allemaal heel erg druk met afspraken her en der. Donderdag 17/12 was mogelijk voor een bezichtiging, dus maar weer die kant op. En vanaf dat moment gaan de afterburners aan.
17/12: bezichtiging van het huis om 13.00. Heeft likjes verf nodig maar is alles behalve uitgeleefd. Het heeft een houtkachel, een schuur, aircon, de keukenkastjes zijn al licht van kleur, doorbreken van een muur zoals in het andere huis is niet nodig. Kortom, dit is het. Even smoezen met elkaar, makelaar verstaat er toch geen hout van, soms is het handig om vloeiend Nederlands te spreken. Hop, mee naar het kantoor.
14.00 Bod. Tegenbod (niet acceptabel). Midden tussen ons bod en de oorspronkelijk prijs in gaan zitten. Wat morren aan de andere kant maar uiteindelijk wel geaccepteerd. Helemaal hyper op weg naar huis. Even onze makelaar gebeld. Ja, ons huis staat sinds ongeveer een uur ook te koop.
18/12: Er zijn al diverse mensen op de site geweest (ik email deze gegevens persoonlijk aan iedereen, mocht ik iemand vergeten, sorry, stuur ons ff een email). Er is ook een vrouw die niet op zaterdag tijdens de open dag kan komen kijken naar het huis en die wil graag een afspraak maken voor maandag. Nou wat ons betreft akkoord natuurlijk.
19/12: Open huis. Blijkt die vrouw met man en kind toch ook vandaag rond te kijken. Maar ze willen maandag met de ouders terugkomen want ze hebben nog nooit een huis gekocht. Okay, plausibel.
20/12: Rustdag, met enorm veel wind en een grote brand niet zo ver van ons vandaan, na een tijdje is dat ook duidelijk te ruiken.
21/12: 's Morgens auto voor een beurt weggebracht, huis weer op orde voor de kopers. Afspraak met de accountant voor het tekenen van de papieren betreffende het bedrijf wat ik start. Om hier te werken als GP is het fiscaal zeer aantrekkelijk om alle facturen via een bedrijf binnen te laten komen waarop het bedrijf vervolgens mij (en ook Jac) een salaris uitbetaald (Jac wordt mijn "assistente" op papier ...). Eenmaal weer thuis, even lunchje en dan lopen met hondjes terwijl de kopers het huis weer bekijken. Duurt max 20 min. zegt makelaar want jullie moeten immers naar jullie volgende afspraak. Na 25 minuten iedereen nog druk bezig, na 40 minuten berichtje van makelaar, kom maar terug. Wat blijkt, ze hebben een bod gedaan. Kan meer worden volgens de makelaar, dus hij gaat het verder regelen. Wij ondertussen naar onze notaris voor het nieuwe huis, daar wat uitleg gekregen en getekend, Dus we hebben een nieuw huis gekocht. Eenmaal weer thuis, makelaar. Alles goed, nog 10.000 erbij gekletst, wij accepteren dit bod uiteraard. Dus we hebben een huis verkocht. Pfffffffff... wat een hectiek allemaal.
22/12 Tijd om te gaan werken, nog 60 uur te gaan.

Grt
Jos

Plannen veranderen soms

Toen ik in mei van dit jaar begon te werken in Wodonga was het alleen maar positief. Het werk was uitdagend genoeg, de sfeer op de afdeling was hetzelfde als in Wangaratta, de directe collega's perfect om mee te werken en plezier te hebben. De afstand tot waar we wonen was helemaal het einde, kortom reden om een blok land te kopen en een huisje te bouwen om daar te blijven totdat we oud en versleten zijn.

Blok land werd gekocht, plattegrond werd getekend, offertes werden aangevraagd. We stonden op het punt om definitief met aannemers te gaan praten.

Dan ontploft er ineens een bom, figuurlijk gesproken, en gaat alles op het werk met rasse schreden bergafwaarts. Ik zal jullie de details besparen maar het heeft inmiddels al geleid tot het vertrek van twee vaste krachten die er al jaren werkten. Er staan al een paar andere vertrekkers op de nominatie omdat ze zoekende zijn. Artsen hier in Australie die zoeken naar een nieuwe baan hebben meestal niet veel meer dan een paar weken tot maanden nodig.
Na een akkefietje met een "paperpusher", waarin ze mij en nog drie andere artsen ten overstaan van de gehele afdeling zwaar beledigde, was voor mij ook de maat vol en begon ik na te denken over iets anders. Terug naar Wangaratta zou een optie zijn, maar dat zou weer autorijden betekenen. Toch maar even gaan praten, zij zochten op dit moment geen senior, vermoedelijk vanaf februari maar dat was niet zeker.
Twee weken geleden roept Jac tussen neus en lippen door, misschien even met Ochre praten, de organisatie die ons hier naar toe heeft gehaald. Zo gezegd zo gedaan, daarna is alles in een gigantische stroomversnelling terecht gekomen. Vorige week vrijdag gesprek gehad in Lancefield (1 uur noordelijk van Melbourne) om daar te  beginnen als huisarts. Maandag bericht dat ik kon beginnen, gisteren mijn registratie aangevraagd, vanochtend gehoord dat alles okay is, dus werd er geopperd of ik per 1 februari zou kunnen beginnen. Gezien de situatie op het werk heb ik daar uiteraard JA op gezegd.

Het blok land houden we, het plan is namelijk om over 4 jaar met pensioen te gaan en dan hier terug te komen in het huis dat we tegen die tijd gebouwd hebben.

Pfffff, en nu zit ik uitgeteld op de stoel omdat ik twee dagen lang in en rondom huis aan het opknappen ben geweest voor het geval dat ....

We houden jullie verder op de hoogte.

Jos/Jac

Cockpit en dergelijke

Even een update van Down Under.
Na de vakantie waren we ineens "groot"grondbezitters en wel 2 acres, 8.000 m2. Dit is zelfs voor Australische begrippen 'n wat groter stuk land. Voor de regio waar wij wonen is het niets bijzonders, er zijn stukken land die vele malen groter zijn. Voor ons is het meer dan genoeg.
De zomer is ook gearriveerd, we hebben al een paar dagen van 30+ achter ons. Gelukkig is het echter nog vooral lenteweer, de beste tijd van het jaar hiero. Het is ook het beste groeiseizoen wat betekent dat de 2 acres inmiddels overgroeit zijn met gras en onkruid. Het blijkt zo hoog te staan dat het niet meer op een normale manier te maaien is. En dus moeten we hier een professional voor inhuren, waarschijnlijk gaat dit grapje ons 600 dollar kosten. Stom natuurlijk, we moeten gewoon een beetje beter opletten en maaien voordat het te hoog staat. Dan moet er natuurlijk wel eerst een ride on mower gekocht worden want 2 acres wil je niet met een klein handmaaiertje maaien. Luxe problemen zullen we maar zeggen.

Het cockpit project is ook weer een nieuwe fase ingegaan. Na alle problemen met het opblazen van de computer, laten repareren en opnieuw installeren, bleek het item dat dit allemaal veroorzaakt had helemaal niet te werken. Dus contact opgenomen met de leverancier. Een paar dingen geprobeerd, wilde allemaal niet werken. Dus terugsturen die hap. Afijn een paar weken later een werkend apparaat ontvangen, geinstalleerd en het werkt inderdaad. Al met al heb ik nu een funtionerende cockpit met een autopiloot, 'n flight management computer, een main instrument panel en yoke alsmede de andere instrumenten. Alle switchen en lampjes werken naar behoren, her en der moest er wel het een en ander opnieuw geprogrammeerd worden, maar een kniesoor die daar op let.
De laatste paar dagen ben ik weer verder gegaan met een ander onderdeel, de throttle. Ik gebruik op dit moment een CH trottle, niet echt lijkend op die van de 737. Na enig surfen op het internet, bouwtekeningen gevonden, hout had ik nog, dus weer aan het timmeren en zagen geslagen, vooral zagen. Het voorlopig resultaat ziet er aardig uit al zeg ik het zelf. De speedbrake, flaphandel en het trimwheel ontbreken nog, kwestie van tijd. Daarna alles voorzien van draadjes en switches en vervolgens koppelen met de computer. De elektromechanische onderdelen moeten echter nog geleverd worden. Over een paar weken hoop ik ook een werkende throttle te hebben.

Jos

De Kimberley's

Foto-impressie van onze 3 weken 4wheel-drive campertocht door de Kimberley's in noord-west Australië.

Geiki Gorge

Bungle Bungles

Echidna chiasm

Mini Palms gorge

Lake Argyle

Lake Argyle

Hapje, drankje, plonsje

Sunset Lake Argyle

Rotswandje El Questro gorge

Zelfs Jos in het water!

...Oops...

Boab tree

Jac steekt triomfantelijk de Pentecoste rivier over

Rode aarde

Manning gorge

Manning gorge

Bell gorge

Bell gorge

Broome's stiekeme mooiste plekje

Broome sunset

Grote plannen

Er is veel gebeurd in de laatste drie weken. Met de winter in aantocht, en ik kan je zeggen het is koud hier op dit moment, kwam het verlangen naar een goed geisoleerd huis weer in alle hevigheid terug. Een kleine opmerking over toch maar weer nadenken over het bouwen van een huis, heeft grote gevolgen gehad. Na enig zoeken op het internet leek een stukje land er erg veel belovend uit te zien. Weliswaar veel groter dan we eigenlijk naar zochten (zo'n 2-4 keer zo groot) maar dicht genoeg bij Albury (waar we ons vertier hebben) en landelijk genoeg om een huis te bouwen zoals we dat willen hebben. De foto links is het stukje land waar we naar keken. De buren aan de ene kant op ongeveer 100 meter evenals de buren aan de overkant van de straat, de buren aan de andere kant op ongeveer 40 meter, over privacy hebben we niet veel te klagen. Na enig onderhandelen, door Jac natuurlijk ik ben geen onderhandelaar, hebben we gisteren zowaar een bod gedaan waar de verkopers op in zijn gegaan. Als we financieel alles rond kunnen krijgen, en daar ziet het wel naar uit na een gesprek met de bank vooraf, zijn we over twee maanden "grootgrondbezitter". Zo noem ik het maar even, het is nl. 2 acres ofwel 0.8 hectare, voor onze begrippen heeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeel land. Voor australische begrippen niet zoveel echter, onze vrienden Kerry en Scott bezitten 80 acres als ik me niet vergis.

Nou komt natuurlijk de volgende stap en dat is een huis bouwen op dit stuk land. Na veel probeersels die even snel verdwenen als verschenen hebben we uiteindelijk een mogelijke opzet voor ons nieuwe huis. Rechtsonder de garage met noordelijk de rumpus room (mijn toekomstige cockpit kamer). Links van de rumpus de living met bank en TV en dergelijke. Links daarvan de eetkamer met ten zuiden daarvan de keuken. Open keuken met kookeiland. Rechts van de keuken een grote pantry als voorraadkast. Links van de keuken gasten slaapkamer 1, dan de gasten badkamer, dan de gasten slaapkamer 2 en tenslotte de laundry met alle faciliteiten voor de was. Helemaal aan de linkerkant onze eigen slaapkamer met een walk in robe voor hem en voor haar, dit van haar natuurlijk groter dan die voor hem. En niet te vergeten de ensuite badkamer. De ruimte in het centrum ten noorden van de gasten slaapkamers wordt het terras en het zwembad. Dit allemaal als we de komende weken/maanden niet met andere ideeen op de proppen komen natuurlijk. Kortom het zal nog wel veranderen her en der.

Voor wat betreft de cockpit, die staat even on hold natuurlijk. Bovendien moet dit volledig afgebroken worden omdat ie absoluut niet in zijn geheel verhuisd kan worden.

Groetjes
Jos

Nieuwe baan

Gisteren heb ik mijn eerste week in de nieuwe baan afgesloten. Heerlijk, een verademing in vergelijking met Wang.

Toen ik 7 jaar geleden begon in Wang hadden we gemiddeld een aanbod van ongeveer 45 patienten per dag. We hadden daarvoor een senior dokter en een intern (Junior Co-assisten) of een resident (Senior Co) in de ochtend en deel van de middag en hetzelfde voor de rest van de middag en de avond. ’s Nachts was er een resident met een medical registrar (internist in opleiding). Ik had dus gedurende mijn shift een co waarmee ik samenwerkte en die ik moest superviseren. De intern heeft natuurlijk intensieve begeleiding nodig, de resident wat minder. Dat was allemaal goed te behappen.

Langzaam maar zeker nam het aantal patienten echter toe. De laatste maanden zaten we gemiddeld aan 65 patienten per dag met regelmatig uitschieters naar 80-90, een paar keer zelfs meer dan honderd. Het aantal seniors echter is al die tijd niet toegenomen, het aantal juniors wel. Aan het eind had ik meestal voortdurend 1 intern, 2 residents and 1 medisch student die ik moest begeleiden, naast het zien van patienten zelf. Dat laatste, daar kwam ik bijna niet meer aan toe, slechts een paar per dag. Alleen de ernstige patienten, de multi trauma’s en zieke interne patienten die gesedeerd en geintubeerd moesten worden of centrale lijnen nodig hadden etcetera, die waren natuurlijk wel voor mijn rekening daar kun je moeilijk een co aan zetten. Kortom vrijwel elke shift betekende versnelling in overdrive en bidden dat alles goed gaat. Dit had als gevolg dat ik na vrijwel elke shift volledig uitgeput was en moeite had met de autorit naar huis.

Nu in Wodonga is de situatie 180 graden anders. Het gemiddeld aantal patienten is vergelijkbaar, ongeveer 60 per dag, maar daar starten twee seniors in de ochtend tot 18.00 uur met of een intern of een resident. Daarbij werken de seniors om en om met de intern, dus je werkt een deel van de tijd ongestoord alleen en een deel geef je begeleiding aan de co. Dat betekent meteen dat er veel meer tijd is om daadwerkelijk les te geven. En er starten nog twee seniors om 12.00 uur tot 22.00 uur met een intern of resident. Drie dagen lang heb ik niet hoeven te rennen maar kon ik rustig patienten oppikken in de wachtkamer, zien, behandelen en naar huis sturen of opnemen. Heerlijk. Dinsdag was een extreem drukke dag volgens iedereen die er werkte. Wat mij betreft was de dinsdag in Wodonga te vergelijken met een redelijke dag in Wangaratta. Ziet er allemaal perfect uit dus.

Nadeel is dat ik 10 uur shifts heb nu. Maar veel minder reistijd, eigenlijk had ik in Wang ook al 10 uur shifts met de reistijd inbegrepen. Die extra twee uur worden nu wel betaald, dus dat is dan weer een voordeel.

Op computergebied ben ik ook weer wat verder. De computer is weer up and running en inmiddels weer volledig geinstalleerd met alles wat nodig is voor de flightsimulator. Alle programma's zijn geschreven, grotendeels tenminste, her en der zijn nog wat kleine aanpassingen nodig. Overhead en autopiloot werken volledig. Aan de MIP (main instrument panel) wordt de laatste hand gelegd. De monitoren voor de outside view (ken effen niet op het Nederlandse equivalent komen) zijn ook weer geinstalleerd. Yoke werkt alweer, pedalen moeten nog aangesloten worden. De throttle waarmee je "gas geeft" en de radio's werken ook al maar zijn nog niet te zien op deze foto's. Het geluid moet nog. De tweede computer moet nog geinstalleerd worden, maar dit zou niet meer moeten zijn dan stekker in het stopcontact en aanzetten .... Als dat allemaal gedaan is kan ik weer eens een poging gaan doen om te "vliegen". 

Eigenlijk zou ik nu op de golfbaan moeten staan in plaats van hier een blog te schrijven, ware het niet dat het vandaag slecht weer is. Het is koud en nat, en gezien het feit dat dit zelden het geval is hier Down Under, gaan wij op deze dagen niet golfen. Watjes natuurlijk, als we in Nederland dezelfde strategie zouden hanteren dan zou er weinig komen van het golfen denk ik. Na anderhalf jaar weer regelmatig een balletje slaan en een nieuwe driver ben ik inmiddels op een handicap van 16 aangekomen (22 toen ik Nederland verliet). Dat gaat ook gestaag vooruit dus. 

Jac is verschrikkelijk druk met allerlei zaken, haar energie niveau is weer redelijk terug naar normaal. Ze zingt in een koor met wekelijkse repitities, ze peddelt in een Dragonboat elke zondag, ze sport twee keer in de week om de conditie weer een beetje op peil te krijgen, ze is betrokken bij de organisatie Knitted Knockers en ook bij de Nederlandse organisatie Breiboezem, ze volgt bijscholingen en curcussen voor haar werk, en ze werkt natuurlijk ook nog. Ongetwijfeld vergeet ik nog het een en ander.

Dat was het weer even met de update van Down Under. Geniet van de zomer daar in het noorden, wij zullen proberen de winter hier weer door te komen. Een deel van de tijd zal worden besteed aan het zoeken van land om een huis op te gaan bouwen. We hebben wat vage plannen om een goed geisoleerd huis te gaan bouwen met centrale verwarming etcetera, alles wat een fatsoenlijk huis in Nederland ook heeft. Die bestaan hier nauwelijks dus moeten we zelf maar aan de slag. Plannen zijn nog heel vaag dus verder zeg ik nog maar even niets.

Grt

Jos

Collage

Januari.
Van klein stekje 6 jaar geleden opgekweekt tot 2 crêpe myrtle boompjes in de voortuin. Jos heeft vorig jaar de automatische bewatering verbetert en uitgebreid tot de voortuin met als resultaat de meest uitbundige bloesem tot nu toe, prachtig!

Jos stuurt een sollicitatiebrief naar het ziekenhuis in Wodonga op 15 min rijden van huis.


Februari.
Op bliksembezoek bij Inge en Matt in Sydney om hun eind januari geboren dochter Olivia te bewonderen, onze surrogaat kleindochter :)
Mid juni hoop ik haar weer te zien als ik een meerdaagse cursus heb in Sydney; dan zal ik haar vast nauwelijks meer herkennen!

Jos loopt een dagje mee in Wodonga op de Spoedeisende Hulp en het bevalt hem goed.


Maart.
De jaarlijkse Regatta van onze Dragon Boat club. Op zaterdag de community day (gelegenheidsteams vanuit de omgeving) met ook de Remembrance Ceremony ter nagedachtenis aan overleden kankerpatienten. Mij was gevraagd om 2 liedjes te zingen tijdens die ceremonie, en dat heb ik samen met een koorlid en een veelzijdig muzikant gedaan die ons op de gitaar begeleidde. We zongen Count on Me van Bruno Mars, en Make You Feel My Love van Adele. Ik vond het resultaat matig maar het is altijd vreselijk om jezelf te horen zingen. Anderen waren veel complimenteuzer :)

Jos krijgt een contract uit Wodonga en dient zijn ontslag in in Wangaratta.


April.
10 dagen vakantie aan de zuid-oost kust gepland, in een vakantiehuisje waar de honden ook welkom zijn. Normaal is het daar in deze tijd van het jaar, mid herfst, milder en lekkerder weer dan bij ons thuis. Ik ben vorig jaar in juni aan dezelfde kust geweest maar een paar uur noordelijker, keek er erg naar uit om Jos te laten zien hoe mooi het daar was. Ook de eerste keer dat we een vakantie met de hondjes proberen. 


Het huisje is klein maar biedt alles wat we nodig hebben. De hondjes maken ons 's morgens vroeg wakker (geen lange gang tussen waar zij slapen en onze slaapkamer, haha) maar dat lossen we op door met z'n vieren op bed nog lekker even verder te slapen.

Jos heeft de dag voor ons vertrek zijn laatste werkdag in Wangaratta gehad, afscheid van een goede werkplek. Hij heeft nog zoveel vrije dagen dat hij nu 4 weken vrij is.



Overal langs de kust vind je kleine pockets rainforest waar je prachtig door heen kunt lopen. Maar zoals de naam al aangeeft; daar regent het dus vaak...

















... en ook buiten die plekjes om is het weer bar en boos. Als het niet regent, dan hebben we buien. De ergste storm in 17 jaar met enorme hoeveelheden regen teistert Sydney. Wij zitten een uur of 6 zuidelijker en het is niet zo'n drama als daar, waar enkele huizen van hun fundering afdrijven en een handvol mensen verdrinkt in overstromingen. Maar wel nat, nat, nat.


We proberen tussen de buien door toch zoveel mogelijk tochtjes te maken in de omgeving. Maar we worden meestal meerdere keren per dag toch nat natuurlijk. De hondjes kunnen we niet buiten in ons privé-tuintje achterlaten want ze kunnen nergens schuilen tegen de regen. Dus die blijven soms achter in het kleine woonkamertje. Niet te lang achter elkaar, dat willen we ze niet aandoen. Dus we blijven veel samen thuis, lezen, kijken films.


De weersverwachtingen worden steeds naar beneden bijgesteld, en de eerder voorspelde weersverbetering blijft uit. Totdat het na 5,5 dag ineens opklaart en de zon tevoorschijn komt. Gauw gaan we erop uit en komen al wandelend op verschillende mooie strandjes uit. Natuurlijk maken we juist nu veel foto's! :) 


Aan het eind van de middag willen we nog even van de zon genieten op een terrasje, biertje/wijntje erbij en voor de hondjes lekker wat water. Maar helaas... het eerste terras dat we zien sluit net de deuren, en alle toeristen die na 5 dagen regen nog even hadden willen genieten krijgen 0 op het rekest. 





Ongelooflijk; houd die tent gewoon even een uurtje open, dan gaat de zon zover omlaag dat het te fris wordt en we vanzelf weggaan! Maar nee.
We proberen het nog ergens anders, maar ook daar een gesloten deur. Als we thuis aankomen is de zon alweer verdwenen helaas.







De volgende ochtend regent het weer, met als verwachting meer regen en buien. Al die tijd zien we dat het thuis prachtig is; zon, 20-22gr, genieten gewoon. Alleen voor ons een beetje zuur.

Dus... we pakken de telefoon en bellen onze "housesitters" (die vorig jaar voor onze honden en huis gezorgd hadden toen we in NL waren) en leggen voor dat we eerder naar huis willen komen. Dat was gelukkig voor hun geen probleem; ze wonen in Sydney en waren al heel blij dat ze het ergste van het slechte weer daar gemist hadden en heerlijk een week van ons weer, ons huis en hun zoon, schoondochter en kleindochters (onze achterburen) hadden kunnen genieten.

Die avond pakken we onze spullen in en de volgende dag, na precies een week, vertrekken we naar huis, blij om de regen en nattigheid achter ons te laten. Natuurlijk schijnt de zon, en we gaan nog een laatste maal naar het geweldige loslooppark aan het strand waar onze honden zich geweldig vermaken. Na bijna een uur van rennen, snuffelen, balletjes halen (vooral in de regenwaterpoelen tussen de rotsen langs het strand) zijn zij zo moe dat ze de eerste uren van de terugrit lekker slapen. De zon is dan allang weer verdwenen; 's morgens waren de regenwolken al zichtbaar boven de bergen. Onderweg naar huis wisselen buien en zon elkaar af, maar thuisgekomen is de regenbui daar net achter de rug en vanaf de volgende dag genieten we fijn in onze eigen achtertuin van de zon; heerlijk! We checken nog even wat het weer op onze vakantiebestemming is; regen... God zij dank dat we naar huis gegaan zijn!

Jos is nog een paar weken vrij. Deze vrijdag komen er 26 ex-collega's uit Wangaratta afscheid nemen, Jos heeft ze een Indonesische rijsttafel beloofd. Vorige week begon hij met wat experimenten die resulteerden in 3 potten Atjar Tjampoer en een container Seroendeng, 2 bijgerechten die we hier niet kunnen krijgen. Voor deze week is er een strak logistiek schema: elke dag worden specifieke boodschappen gedaan en wordt er 1 vleesgerecht gemaakt (met genoeg over om 's avonds alvast lekker van te eten!). Ik werk donderdag en vrijdag, en mijn enige bijdrage zal bestaan uit het bakken van 2 indonesische nootmuskaat-taarten donderdagavond, verder doet Jos al het koken. Komt helemaal goed; de planning ziet er perfect uit, en de gerechten tot nu toe zijn heerlijk :)
Het wordt vast een gezellige avond, en een waardige afsluiting van Jos z'n eerste baan alhier.
Cheers, Jac

Slecht nieuws, beter nieuws en waarschijnlijk goed nieuws

Slecht nieuws
Na een flink aantal maanden bouwen, solderen, testen, veranderen, opnieuw testen en tenslotte triomferen, is er nu even een setback. Ik heb al eerder gesproken over open cockpits, zij hebben al diverse dingen geleverd, tot nu toe allemaal in goede orde. De EFIS, de autopiloot, de flaps indicator, allemaal dingen die gewoon te gecompliceerd zijn voor mij om te bouwen of het lukt wel maar gaat teveel tijd kosten. De FMC, flight management computer, waarmee je de vluchtgegevens invoert in de autopiloot en het apparaat wat communiceert met ATC (air traffic control), behoort ook tot de categorie te moeilijk te bouwen. Dus ook maar gekocht en in goede orde gearriveerd, binnen twee weken om precies te zijn. Alle kabels meegeleverd inclusief een eigen power supply (made in China). Alles aangesloten, plof aardschakelaar eruit, geen power meer. Alles eruit, schakelaar omgezet, power hersteld, computer werkt echter niet meer. Los van de computer power supply getest, plof, aardsch..... Power supply open gemaakt, blijkt het laatste stukje draad onbeschermd te zijn en direct contact te maken met de PCB en zo kortsluiting te veroorzaken. Enigszins stom maar dapper, eigen power supply gebruikt, aangesloten aan mijn tweede computer en alles werkt. Computer naar de reparateur gebracht, nou komt het slechte nieuws, mother board en power supply doorgebrand, inclusief manuren zo'n 1200 dollar schade. Maar ja, bewijs maar eens dat dit veroorzaakt werd door de geleverde power supply van open cockpits. Uiteindelijk bieden ze 10% korting op elke volgende order, niet veel maar beter iets dan niets.
Beter nieuws
Het bouwen is inmiddels in een stroomversnelling gekomen omdat ik immers niets met de computer kan doen. Het ziet er verdomd aardig uit al zeg ik het zelf. Binnenkort kan ik alles aan gaan sluiten en kijken of het allemaal ook nog steeds werkt.

Het wellicht goede nieuws.
Vandaag heb ik een dag in Wodonga op de ED gewerkt. Uitstekend naar mijn zin gehad en ik heb ja gezegd op voorwaarde dat ze me ongeveer hetzelfde gaan betalen als in Wangaratta. Vandaag zat ik 20 minuten na de overdracht van mijn patienten, aan het avondeten onder het genot van een rood wijntje. Zo'n 70 km dichter bij huis werken heeft toch wel heel veel voordelen. Nog even afwachten met wat voor aanbod ze aan komen zetten en dan ben ik mogelijk over een maand klaar in Wang. We gaan vervolgens zo'n 10 dagen op vakantie, en dan neem ik nog twee weken extra vrij om vervolgens flink dichter bij huis aan de slag te gaan.

Groetjes
Jos

Weer een stapje verder

Het electronische deel van het werk nadert zijn einde. Ik werd echter steeds benieuwder hoe het er allemaal uit zou zien dus heb ik alles maar even ingebouwd voor een sneak preview. Ziet er gelikt uit al zeg ik het zelf. Het eerste doel nu is alle electronica aansluiten en werkend krijgen en het geheel opbouwen in de huidige stellage. Rest van de apparatuur inbouwen, yoke, radio's, voetpedalen, etc. Dan alle benodigde software weer werkend krijgen zodat er weer "gevlogen" kan worden met deze simulator. Tenslotte beetje bij beetje het interieur afwerken zodat het uiteindelijk oogt als een echte 737 cockpit. Dat stadium is nog heel verder weg. Maar het begint er al een beetje als een cockpit uit te zien.

Jos

Gestaag verder

Overhead, gedeeltelijk voorzien van wires en werkend.

Het fysiek bouwen van de overhead is klaar. Alle switches, knoppen, lichtjes en cijferblokken zijn ingebouwd. Dit was het eenvoudige deel van het werk. Nu komt het het priegelwerk van knoppen met lichtjes verbinden, solderen en testen. En tenslotte als een soort van slagroom op de pudding, het verbinden met de computer en programmeren van elke individuele switch en elk lichtje. Alhoewel dit programmeren steeds sneller gaat vormt het nog steeds de belangrijkste vertrager in het proces.

Achterzijde van de overhead

Close up

Je moet een beetje gestoord zijn om een project als dit te starten. Maar gelukkig heb ik het internet en kan veel van mijn vragen beantwoord krijgen door alleen maar wat te zoeken op het internet. 5-10 jaar geleden zijn er een aantal, in mijn ogen, totaal gestoorde figuren in Spanje begonnen met het bouwen van een 737 Cockpit voor de flightsimulator. Ze hebben inmiddels een goed lopend bedrijf, open cockpits, dus zijn duidelijk geslaagd in de opzet. Zij hadden echter niets om op terug te vallen, ze hebben alles van de grond af ontwikkeld, elk programma voor elk individueel knopje of lichtje zelf moeten schrijven en er was niemand die ook maar enige vorm van hulp kon bieden bij problemen. Terwijl ik met dit project bezig ben krijg ik met de dag meer respect voor deze lui.

Over een paar weken hoop ik de complete overhead te hebben voorzien van wires, getest en klaar voor gebruik. Dan kan ik de laatste hand gaan leggen aan de rest van de cockpit, datgene dat nog gedaan moet worden tenminste. Tegen de winter kan ik dan waarschijnlijk alles met elkaar gaan verbinden en een eerste "testvlucht" maken. Overigens de flaps indicator heb ik inmiddels aan de praat gekregen, ik heb opgegeven om bij te houden hoeveel uren dat gekost heeft, maar het werkt!!!

Ondertussen gaat hier alles volgens plan.
Jac liet haar mobiel vallen vorige week. Daarna kon ze alleen nog maar bellen door de telefoon op speaker te zetten. Dat is een beetje ongemakkelijk, dus maar een andere telefoon aangeschaft. Natuurlijk was alleen het duurste plan op haar van toepassing volgens de verkoper. Dat hebben we in alle rust eerst maar eens zelf nagerekend en bleek uiteraard absoluut niet nodig te zijn. Dus we zijn nu ettelijke honderden dollars goedkoper uit.
Mijn mobieltje, inmiddels 7 jaar oud, begint ook kuren te vertonen. Dus daar ook maar even voor gekeken. Pre-paid bekeken, ik bel namelijk nauwelijks maar moet vooral bereikbaar zijn. Nou dat was helemaal niets voor mij natuurlijk, ze zou wel eens uit gaan zoeken was voor mij de beste oplossing is..... Pre-paid dus, kost me waarschijnlijk 60 dollar per jaar aan bellen en (beperkt) internetten + de kosten van de telefoon (ongeveer 200 dollar eenmalig). Zelfs het goedkoopste abonnement hier is vele malen duurder.
Vorige week verder nog een sollicitatie de deur uit gedaan naar de Wodonga Emergency Dep., ongeveer 15-20 minuten rijden vanaf ons huis. Als dat wat wordt ben ik straks wat minder tijd kwijt met het op en neer rijden. Voordat we zover zijn echter, zijn we waarschijnlijk enkele maanden verder.
Een vriendin van ons, Inge die woont in Sydney, is bevallen van een gezonde dochter en wij zijn genomineerd om haar surrogaat grootouders te worden omdat de echte opa en oma in Nederland wonen en dat is zover weg. En natuurlijk zijn we vereerd met deze titel en gaan we dit meisje ongelooflijk verwennen zoals alle opa's en oma's dat doen.
Laura, de dochter van Kerry en Scott waar we op de bruiloft zijn geweest, is inmiddels ook bevallen van een dochter. Zij wonen ook in de buurt van Sydney. Dus we zullen spoedig maar eens een keer richting de grote stad gaan voor wat bezoekjes her en der. Jac gaat binnenkort al naar Inge, ik kan nog niet in verband met het werk.
Dat was het weer, meer nieuws heb ik niet.

Grt
Jos