Nieuwe baan

Gisteren heb ik mijn eerste week in de nieuwe baan afgesloten. Heerlijk, een verademing in vergelijking met Wang.

Toen ik 7 jaar geleden begon in Wang hadden we gemiddeld een aanbod van ongeveer 45 patienten per dag. We hadden daarvoor een senior dokter en een intern (Junior Co-assisten) of een resident (Senior Co) in de ochtend en deel van de middag en hetzelfde voor de rest van de middag en de avond. ’s Nachts was er een resident met een medical registrar (internist in opleiding). Ik had dus gedurende mijn shift een co waarmee ik samenwerkte en die ik moest superviseren. De intern heeft natuurlijk intensieve begeleiding nodig, de resident wat minder. Dat was allemaal goed te behappen.

Langzaam maar zeker nam het aantal patienten echter toe. De laatste maanden zaten we gemiddeld aan 65 patienten per dag met regelmatig uitschieters naar 80-90, een paar keer zelfs meer dan honderd. Het aantal seniors echter is al die tijd niet toegenomen, het aantal juniors wel. Aan het eind had ik meestal voortdurend 1 intern, 2 residents and 1 medisch student die ik moest begeleiden, naast het zien van patienten zelf. Dat laatste, daar kwam ik bijna niet meer aan toe, slechts een paar per dag. Alleen de ernstige patienten, de multi trauma’s en zieke interne patienten die gesedeerd en geintubeerd moesten worden of centrale lijnen nodig hadden etcetera, die waren natuurlijk wel voor mijn rekening daar kun je moeilijk een co aan zetten. Kortom vrijwel elke shift betekende versnelling in overdrive en bidden dat alles goed gaat. Dit had als gevolg dat ik na vrijwel elke shift volledig uitgeput was en moeite had met de autorit naar huis.

Nu in Wodonga is de situatie 180 graden anders. Het gemiddeld aantal patienten is vergelijkbaar, ongeveer 60 per dag, maar daar starten twee seniors in de ochtend tot 18.00 uur met of een intern of een resident. Daarbij werken de seniors om en om met de intern, dus je werkt een deel van de tijd ongestoord alleen en een deel geef je begeleiding aan de co. Dat betekent meteen dat er veel meer tijd is om daadwerkelijk les te geven. En er starten nog twee seniors om 12.00 uur tot 22.00 uur met een intern of resident. Drie dagen lang heb ik niet hoeven te rennen maar kon ik rustig patienten oppikken in de wachtkamer, zien, behandelen en naar huis sturen of opnemen. Heerlijk. Dinsdag was een extreem drukke dag volgens iedereen die er werkte. Wat mij betreft was de dinsdag in Wodonga te vergelijken met een redelijke dag in Wangaratta. Ziet er allemaal perfect uit dus.

Nadeel is dat ik 10 uur shifts heb nu. Maar veel minder reistijd, eigenlijk had ik in Wang ook al 10 uur shifts met de reistijd inbegrepen. Die extra twee uur worden nu wel betaald, dus dat is dan weer een voordeel.

Op computergebied ben ik ook weer wat verder. De computer is weer up and running en inmiddels weer volledig geinstalleerd met alles wat nodig is voor de flightsimulator. Alle programma's zijn geschreven, grotendeels tenminste, her en der zijn nog wat kleine aanpassingen nodig. Overhead en autopiloot werken volledig. Aan de MIP (main instrument panel) wordt de laatste hand gelegd. De monitoren voor de outside view (ken effen niet op het Nederlandse equivalent komen) zijn ook weer geinstalleerd. Yoke werkt alweer, pedalen moeten nog aangesloten worden. De throttle waarmee je "gas geeft" en de radio's werken ook al maar zijn nog niet te zien op deze foto's. Het geluid moet nog. De tweede computer moet nog geinstalleerd worden, maar dit zou niet meer moeten zijn dan stekker in het stopcontact en aanzetten .... Als dat allemaal gedaan is kan ik weer eens een poging gaan doen om te "vliegen". 

Eigenlijk zou ik nu op de golfbaan moeten staan in plaats van hier een blog te schrijven, ware het niet dat het vandaag slecht weer is. Het is koud en nat, en gezien het feit dat dit zelden het geval is hier Down Under, gaan wij op deze dagen niet golfen. Watjes natuurlijk, als we in Nederland dezelfde strategie zouden hanteren dan zou er weinig komen van het golfen denk ik. Na anderhalf jaar weer regelmatig een balletje slaan en een nieuwe driver ben ik inmiddels op een handicap van 16 aangekomen (22 toen ik Nederland verliet). Dat gaat ook gestaag vooruit dus. 

Jac is verschrikkelijk druk met allerlei zaken, haar energie niveau is weer redelijk terug naar normaal. Ze zingt in een koor met wekelijkse repitities, ze peddelt in een Dragonboat elke zondag, ze sport twee keer in de week om de conditie weer een beetje op peil te krijgen, ze is betrokken bij de organisatie Knitted Knockers en ook bij de Nederlandse organisatie Breiboezem, ze volgt bijscholingen en curcussen voor haar werk, en ze werkt natuurlijk ook nog. Ongetwijfeld vergeet ik nog het een en ander.

Dat was het weer even met de update van Down Under. Geniet van de zomer daar in het noorden, wij zullen proberen de winter hier weer door te komen. Een deel van de tijd zal worden besteed aan het zoeken van land om een huis op te gaan bouwen. We hebben wat vage plannen om een goed geisoleerd huis te gaan bouwen met centrale verwarming etcetera, alles wat een fatsoenlijk huis in Nederland ook heeft. Die bestaan hier nauwelijks dus moeten we zelf maar aan de slag. Plannen zijn nog heel vaag dus verder zeg ik nog maar even niets.

Grt

Jos