zaterdag 6 december 2014

FS Deel 4, .... PP ....

PP, twee letters die in de computerwereld een overduidelijke betekenis hebben nl. plug and play. Makkelijker kan het niet. Je koopt iets in een computerwinkel, je plugt het thuis in, er ratelt wat van binnen, en het spul werkt, al dan niet met enkele simpele wijzigingen/aanpassingen. Nou, voor sommige betekent PP heel wat anders maar daarover later meer.

Al bouwend kwam ik erachter dat het bouwsel te groot werd, of de kamer te klein, afhankelijk van hoe je er tegenaan kijkt. Dus moest er eerst weer het een en ander afgebroken worden om vervolgens met aanpassingen weer te worden opgebouwd. Het resultaat staat er nu, klaar om verder te worden ingericht met het computerspul. Er moet nog een dak op natuurlijk en de wanden moeten nog opgebouwd worden, een kniesoor die daar op let.
Alle panelen zijn geprint en op plexiglas bevestigd. Daar kunnen geleidelijk aan de gaten in aangebracht worden om de led verlichting en schakelaars in te bevestigen.
De twee meest gecompliceerde onderdelen, de EFIS en de Autopiloot, waren al eerder binnengekomen. Materiaal van Open Cockpits, een stelletje mafkezen zoals ik die ooit op het idee kwam een 737 Cockpit te gaan bouwen en nu een florerend bedrijf hebben omdat hun materiaal vanuit de gehele wereld door velen besteld wordt. Ik ben absoluut niet de enige in de wereld die hiermee bezig is.
En met het noemen van Open Cockpits ben ik gelijk aangekomen bij de letters PP. Bovengenoemde twee onderdelen zouden PP zijn. Nou dit bleek niet waar te zijn, het heeft pak en beet zo'n 4-5 uur geduurd voordat deze PP onderdelen up and running waren. Tja, ken gebeuren, foutje bedankt, maar alles werkt dus no problem. Ware het niet dat de flap indicator, dit dingetje dat hiernaast is afgebeeld, ook nog moest worden geinstalleerd. Conform de beschrijving eenvoudig qua wiring en dan copy en paste in een notepad document (zoiets als word maar veel simpeler) en overzetten naar een SIOC dokument (specifieke computer"taal" voor dit soort projecten). En vervolgens vliegen maar.......

Nou, niet dus, geen enkele reactie van het apparaat. 10 uur verder, tientallen mogelijke oplossing onderzocht en uitgeprobeerd, min of meer geconcludeerd dat het programma waar ik mee "vlieg", PMDG 737 NGX, niet goed werkte. Opnieuw installeren zou mogelijk de oplossing zijn. Deze gedachte meteen verworpen, natuurlijk zit de fout daar niet in, moet iets in de SIOC programmering zijn. Dus SIOC taal bestudeerd, veel geleerd, veel dingen geprobeerd, apparaat reageert niet. Afijn, 30 uur later, tja je moet er iets voor over hebben, eindconclusie moet PMDG fout zijn. Opnieuw geinstalleerd, voila, het werkt !@#$%^&*()_+@#$%^&*()_.

Jippie alles werkt ..... of toch niet, de EFIS en Autopiloot die oorspronkelijk werkten hebben inmiddels de geest gegeven. En ik heb na een hele dag puzzelen de pijp maar even aan Maarten gegeven, morgen weer verder of overmorgen. Misschien maar even weer wat bouwen, vergt wat minder van de hersenen en levert sneller wat tastbaars op.

Plug en Play, ja ja, niet voor Open Cockpits zullen we maar zeggen. Maar het materiaal dat ze leveren is wel tip top in orde.

Groetjes
Jos

donderdag 4 december 2014

Tradities

Het is er dan toch van gekomen... nooit verwacht... We hebben eindelijk, voor het eerst in ons leven, een nep kerstboom gekocht. Jos had het al eeeeeeeuwen geleden zullen doen, ik wilde maar niet. Op 20 minuten van hier kun je jaarlijks iemands land oprijden, uit een houten box een zaag pakken als je die van jezelf vergeten bent, een mooi boompje uitkiezen uit een veld met naaldbomen, omzagen, en het betreffende aangeplakte bedrag achterlaten in een "honesty" box. Heel andere bomen dan in NL: langere naalden, en heerlijk geurend... Als je ze goed water geeft blijven ze de hele Kerstperiode zo'n lekkere dennegeur afgeven in je huis.
Maar toch, overstag dit jaar. Geen geur, niet zelf uitzoeken en omzagen, maar wel een boompje wat een perfecte vorm heeft, nergens dunne plekken, niet al te groot, geen naalden die uitvallen, en als pegel, lampje of bal niet goed hangen buig je gewoon het takje om. Het heeft z'n voor en z'n tegen.
Omdat er hier geen Sinterklaas gevierd wordt is het traditie dat liefst op of zo snel mogelijk na 1 december de Kerstboom wordt opgezet en het huis wordt versierd in Kerstsfeer. En vooral heel, heel veel lichtjes buiten om je huis en in de tuin, en dan liefst allerlei kleuren en knipperend... precies wat ik NIET mooi vind, haha. Overal in de buurt zie je mensen bezig, een enkeling had zelfs de euvele moed om in het weekend, nog net geen december, al aan de slag te gaan, foei volgens lokale traditie-kenners! :)
Het toeval wilde dat Jos en ik allebei vrij waren maandag (1 december), de boom al eind oktober gekocht hadden (ja, als je veel langer wacht heb je geen eerste keus meer!) en Jos voorstelde om 'm dan maar op te zetten. Toch nog een beetje tegen m'n gevoel in, het was immers nog niet na 5 december, bedacht ik dat we er dan wel lekker lang plezier van hebben. Het is toch altijd een klus, de lichtjes, de slingers, en dan al die ballen, sterren, pegels, en nog meer kleine balletjes... best fijn om lang van te genieten. Vol goede moed ging ik dus aan de slag. Het was een graadje of 34 en erg benauwd, maar ik wilde de boom graag buiten opzetten dus helaas pindakaas; geen airco, alleen maar een fan. Ik geloof niet dat het ooit echt zal wennen, kerstversieringen aanbrengen in de zomer. Het zweet liep in straaltjes over m'n hele lijf maar toen ik eenmaal begonnen was moest het ook af. En gelijk maar alle verdere nog aanwezige kerstversiering een plekje gegeven op het terras of in huis.
Dus, op de 1e december stond onze eerste nep Kerstboom geheel conform ozzie tradities in volle glorie opgetuigd. 
Alleen; dat hoort dan eigenlijk dus helemaal niet buiten! Ja, daar leef je wel in de zomer, maar die kerstboom, die hoort binnen in de woonkamer te staan waar zelden iemand vertoefd. Waarom? Niemand die het weet, maar dat is nou eenmaal traditie.
Saint Becka...
...en Saint Hope
Tja... mijn traditie was vroeger altijd een Echte boom, Na Sinterklaas oftewel het weekend voor Kerst, In de winter... daar was toch al niets meer van over, dus dan nog maar beetje afwijken en onze eigen draai geven aan een ozzie traditie. Onze geheel eigen traditie, beetje van hier en beetje van daar en vooral veel van ons zelf! Zo hebben wij nog steeds een heuse piek (dank An, zowel de gouden als de goud/bruine leven nog!) en niet de hier gebruikte Kerst-ster bovenin de boom.
Jos heeft de Kerststal opgezet naast de kerstboom (heeft er nog iemand ouderwets grotpapier?!!! we hebben niet genoeg...). Laat die boom nou naast de hondenhokken staan; kerstal er dus bovenop! Hope en Becka vinden het prima, zolang zij maar in hun hok kunnen liggen, maakt niet uit in welke, ze wisselen dat graag af. Want dat is nou eenmaal hun traditie; als wij buiten op het terras zitten, liggen zij graag bij ons, in hun hok. Al dan niet met Kerststal op het dak.
Tradities...
Jac

zaterdag 15 november 2014

FS deel 3

Deze week heb ik het skelet van de FS opgebouwd. Ook zijn de voorruiten links en rechts bijna klaar. De tekeningen die ik op het internet gevonden had klopten niet helemaal qua maten maar met wat aanpassingen her en der ziet het er allemaal goed uit. Het staat ook als een huis, dus is gereed om al het computermateriaal en monitoren te gaan dragen. Nu moet ik eerst weer even verder na gaan denken over de zijruiten en de connectie met de ...., zeg maar achtersteven. Mijn oorspronkelijk plan
is niet helemaal uitvoerbaar, door omstandigheden zullen we maar zeggen. Dus er moet een plan B komen.

Vandaag, zaterdag was het plan om naar de King Valley te gaan. Een wijnfestival waar we vorig jaar ook zijn geweest. Erg gezellig, lekkere wijn, goed eten en goed vermaak met leuke muziek. Vorig jaar aardig was gedanst. Vanacht echter heb ik nauwelijks geslapen omdat ik voortdurend wakker werd van rugpijn. Ik kan me niet herinneren dat ik iets verkeerd gedaan heb met die rug, maar pijnlijk is ie wel. Kortom geen festival voor mij. Bouwen aan een FS is ook niet echt verstandig natuurlijk. Dan maar wat frobelen met de computer. Overheadpanels maken met paint, uitprinten en op stukjes plexieglas plakken. Dat kan allemaal zittend terwijl de rug rust heeft. Dus zo gedaan, inmiddels zijn de panels klaar, iets wat veel later in de planning zat oorspronkelijk maar het zij zo. Inderdaad rug voelt veel beter aan, dus om 6 uur maar even lopen met de honden. Bij terugkomst is de pijn weer terug, gelukkig ben ik niet naar het festival gegaan, ik zou nu waarschijnlijk gebroken zijn.

Jacq heeft het goed naar haar zin blijkbaar want ze is nog steeds niet terug. Inmiddels 8 uur, ze belde mij twee uur geleden dat ze over een uurtje terug zou zijn, Australisch uurtje waarschijnlijk. De hondjes hebben gegeten en liggen nu uit te buiken, of beter gezegd ze liggen voor pampus.

Nog een leuke verrassing te melden. Elly en Bert komen de kerstdagen en oud/nieuw bij ons vieren. Grandioos, onze eerste kerst in Australie met vrienden uit Nederland. Natuurlijk hebben vorig jaar kerst gevierd met Marije Boom wat heel erg leuk was, maar met El en Bert our oldtime friends, dat is natuurlijk anders.

Groetjes,
Jos

maandag 10 november 2014

Flightsimulator deel 2

Het 737 project begint vorm te krijgen.

De testfase is voorbij en de proefopstelling is weer afgebroken. Nu begint het volgende project alvorens ik weer op kan gaan bouwen. Ik heb, had, weinig verstand van electromechanica, printer circuitboards (PCB), solderen, programmeren en zo verder. Ik had vaag verstand van Volts, Ampere en weerstanden en natuurlijk de formule V = I * R. Inmiddels weet ik er veel meer van. Want voordat ik zaken verkeerd aansluit en een computer van zo'n 1500 euries naar de filistijnen jaag vond ik het verstandiger me eerst weer even in de vaag bekende theorie (de V=I*R) te verdiepen. Vervolgens kon ik aan de slag met een PCB en wat electriciteitsdraden en een soldeerbout. En na wat horten en stoten en testen bleek het schakelaartje te werken, volgens de voltmeter althans. 

Vervolgens komt natuurlijk de ultieme test. Blijkt de schakelaar ook te werken met het programma FSX???? Antwoord: Ja!!!!!! Ik heb als computeranalfabeet, op het gebied van programmeren dan en electromechanica etcetera, een schakelaar met een PCB verbonden en vervolgens dan ook nog geprogrammeerd zodat ik met mijn fysieke schakelaar een schakelaar in de computercockpit kan bedienen. Dat betekent dat ik in theorie de hele overhead in een 737 cockpit zou moeten kunnen bouwen. Wat dan ook een van mijn plannen was voordat ik overtuigd was dat ik hiertoe in staat zou zijn omdat het aanschaffen ervan een beetje teveel in de papieren zou gaan lopen voor deze hobby.















Tussen al dit bestuderen van de electriciteitstheorie, solderen en programmeren in ben ik ook weer aan het bouwen geslagen. De vloer van de cockpit ligt inmiddels en met het opbouwen van het skelet dat het Main Instrument Panel (MIP) met alle displays moet gaan vormgeven is een begin gemaakt. Zodra dit skelet klaar is en stevig staat kunnen de eerste onderdelen weer opnieuw ingebouwd worden. Ik heb inmiddels ook twee onderdelen binnen gekregen die ik kant en klaar besteld heb (in Spanje notabene) omdat het zelf bouwen gewoon te moeilijk is. Het betreft de EFIS (hiermee kun je de displays bedienen en nog wat andere zaken doen) en de MCP (de autopiloot). Deze heb ik inmiddels geinstalleerd op de computer en ze werken. Volgens de fabrikant zou het plug en play moeten zijn. Gelukkig weet ik inmiddels iets meer van de computer dan de gemiddelde gebruiker want ze zijn alles behalve plug en play. Zodra het skelet staat kunnen deze twee onderdelen ook ingebouwd worden.

Oh ja, ik werk natuurlijk ook nog in het ziekenhuis om dit alles te bekostigen natuurlijk, lol. Ik ga ook regelmatig op pad met mijn liefste Jacqueline en besteed nog wat aandacht aan twee honden die het niet dulden als de madammekes te lang moeten wachten op de avondwandeling. Kortom, van verveling is op dit moment geen sprake.

Groetjes
Jos

woensdag 13 augustus 2014

Beroemd in heel Albury... en Nederland!

En ja hoor, alweer stond ik in de lokale krant :)
2 keer zelfs, op dezelfde dag. Nadat een foto was gemaakt als aankondiging van ons concert met een dirigent uit Sydney, werden een paar van ons ook nog gevraagd naar onze mening over de "Hot Topic of the Day".
Zoekplaatje...
The Hot Topic
En al ben ik zelf (nog steeds) niet op facebook, je kunt een foto van mij samen met Jodie, lokale breast cancer nurse, ook vinden op de nederlandse facebook site www.facebook.com/borstkanker. Dit in het kader van "Knitted Knockers", oftewel gebreide borsten, een uit de VS overgewaaid initiatief voor gebreide katoenen borstprotheses. Ze worden nu ook in de UK, Duitsland en Finland gebreid, en vanuit Australie verspreidt het zich ook over een heleboel aziatische landen, inclusief eilandengroepen in de Pacific. Ik ben benieuwd of iemand in NL het op wil pakken; ik ben er klaar voor om alle benodigde informatie te verstrekken als we straks in NL zijn :)
Doeg!
Jac

maandag 11 augustus 2014

Flight simulator

Drie jaar geleden begon ik na te denken over een Flight Simulator wat begon met de aanschaf van FSX (Microsoft Flight Simulator X). Zo'n twintig jaar geleden heb ik me een tijdje verdiept in de toenmalige versie maar was teleurgesteld in de vluchtkarakteristieken. Des te meer was ik verrast in de mogelijkheden die het programma bood zo'n 20 jaar later. Ik was meteen volkomen verkocht en moest daar verder mee aan de slag. Na twee jaar bestuderen van honderden internetsites heb ik uiteindelijk een computer aangeschaft die qua specificaties het best voldeed aan de eisen die FSX eraan stelt. Vervolgens moest ik de basis van enkele programmeertalen onder de knie krijgen om het programma her en der aan te passen aan mijn eisen. Daarna moesten 2 computers met elkaar gekoppeld worden om de workload te delen. En voila, here it is, het prille begin van een vluchtsimulator die vanuit de computer gezien werkt maar vanuit de bouwfase gezien nog maar in het zeer prille beginstadium verkeert.
Linksonder tot midden in beeld: yoke, pedals, throttle, trim en multifunctional displays.
Boven in beeld: 3 monitoren die het uitzicht naar buiten tonen.
Rechts in beeld: de tweede computer met op dit moment FlightSimCommander in beeld. Een programma waarmee je routes kan plannen, printen, tonen, etc. Verder allerlei gegevens van vliegvelden zoals aanvliegroutes, ILS frequencies, radio frequencies, etcetera.

Hieronder wat beelden van een vlucht van Berlijn naar Amsterdam:
Start
Aanvliegroute
 Hetzelfde punt gezien vanuit de "cockpit".
 Landingsbaan, rechtsboven in beeld.

 Landingsbaan midden in beeld.
 Moment vlak voor de landing.

Gaaf he? Net echt ... lol.

Vanaf hier is het solderen en programmeren om alle dials, lichtjes en schakelaars te koppelen aan de computer om zo een zo reeel mogelijke cockpit te creeren.
Over een paar maanden of mogelijk wel jaren hoop ik dit project gerealiseerd te hebben en kan ik me wanen in een Boeing 737 als piloot, iets dat ik altijd wilde worden maar nooit bereikbaar was vanwege mijn ernstige kleurenblindheid.

Maar nu voorbereiden op een reis in een vliegtuig als passagier. Over een paar dagen zijn we weer in Nederland, in de regen volgens de vooruitzichten. Maar ja, daar komen we ook wel weer overheen.

Jos

donderdag 31 juli 2014

Australia, Netherlands share a unique bond in times of need

The Age (Melbourne newspaper), 25 July 2014, by Tony Wright, geplaatst met toestemming van de journalist:

As our television screens fill with vision of Australian and Dutch planes ferrying bodies brought down in a distant field, the hearts of the world wishing for a restoration of decency from ghastliness, there hovers in aviation history a moment that has the power to lift evaporating spirits.
It involves a Dutch plane and good people in an Australian country town. It happened 80 years ago and remains among the most remarkable events to join the earth and the sky.
In October, 1934, 20 flying machines from seven countries set out from London to race to Melbourne. To put the challenge into context, it was just 15 years since the first London to Australia flight was completed by brothers Ross and Keith Smith. It took the best part of a month, cost the lives of four other airmen and was such an achievement the brothers were knighted.
The world was thus in a high state of excitement when the great London to Melbourne air race of 1934 was announced as part of Melbourne's centenary celebrations. Among the contestants was the Uiver, a new DC2 purchased by KLM Royal Dutch Airlines. Millions of people across the world listened to wireless reports and newspapers published special updates as the flock of planes lumbered towards Australia.
They made remarkable time, and only three days after leaving London, the Uiver – just an hour behind the leader – ran into dreadful problems over southern NSW. It flew into a wild thunderstorm storm that blew up its communications equipment, stole visibility and left its pilot, Captain Koene Parmentier, and navigator, Johannes Moll, utterly lost. Disaster seemed certain. The Uiver was the only plane in the race to carry fare-paying passengers – three of them, along with the crew of four.
Night fell and the Uiver – Dutch for stork – flew off course and blind above the Murray Valley, perilously close to the mountains of the Australian alps. RAAF signallers at Laverton couldn't work out where the plane might be. Radio stations across Victoria and NSW broadcast messages calling on citizens to keep their ears open and their eyes peeled, railway stations from Albury to Melbourne switched on their lights and naval ships beamed searchlights into the sky.
Albury's municipal electrical engineer, Lyle Ferris, a man of initiative, tore open the town's light-switching headquarters and enlisted telegraphist R.J. Turner to turn the city's entire street-lighting system into a giant morse code signal. The lights blinked out the code for ALBURY, ALBURY, over and over. And glory be, it worked. Amid the beating of rain just after midnight, sharp ears in the city of Albury picked up the beat of big motors. Captain Parmentier, his motors running desperately low on fuel, had picked out the lights blinking their message through the clouds.
All very well. There was a town down there, but how could he land a plane weighing eight tonnes without knowing whether there was an airstrip and where it might be? Albury had no airport, but the district had a radio station – 2CO Corowa. And it had a radio nnouncer, a fellow named Arthur Newnham, with just as much nouse as the municipal engineer. Everyone had a wireless, and everyone was listening. Everywhere. The story of peril was being telegraphed from continent to continent, binding a massive audience within a single hope: save the souls aboard the Uiver.
It was Arthur Newnham's moment to shine. He spoke into his microphone, imploring listeners with a motor car to drive to Albury's racecourse, to turn their headlights on full and to line up in two rows, forming between them a floodlit landing strip. And so the road to a country racecourse became a stream of 80 jalopies in the hour after midnight, the rain pouring, a big plane's fuel tanks emptying. At 1.20am, the crew of the Uiver tossed out two parachute flares to grant more illumination and the plane made the single approach left to it between catastrophe and deliverance. Its wheels touched, bumped, leapt, bumped again and suddenly the air machine was streaking across the racecourse in-field between the lines of headlights, finally pulling to a stop 100 metres from the running rail.
The cheering folk of Albury weren't finished. The race was still on and even if this was a Dutch plane, it was the plane they'd plucked from the storm. The Uiver was bogged deep in rain-softened mud. Urged on by the mayor, Alf Waugh, three hundred townspeople turned out in the dawn with shovels and ropes, dug out the wheels and hand-hauled the plane to firmer ground. The luggage, passengers, half the crew, 30,000 letters and the seats were tossed out to lighten the machine. 
And so, early on morning of October 25, 1934, the Uiver lifted off and flew to Melbourne, second overall in the race and the winner on handicap. Captain Parmentier and First Officer Moll were knighted by Queen Wilhelmina of The Netherlands and mayor Alf Waugh was presented with one of the Netherlands' greatest honours, the Order of the Orange-Nassau.
Tragically, the Uiver crashed less than two months later in the desert of Syria, killing all on board. The people of Albury put the hat around to pay for a memorial in The Netherlands to the plane and its crew.
And here we are, 80 years on, Dutch and Australian air crews working together, their efforts and a shared history reminding us that even in the face of disaster, impending or actual, good people can rescue what often seems that most elusive of qualities. 
Dignity.

woensdag 23 juli 2014

Dag van nationale rouw, vlucht MH17

Nog steeds kijken wij vrijwel dagelijks het NOS journaal, en volgen de berichtgeving over de ramp met vlucht MH17 dan ook zowel op het australische als het nederlandse nieuws. Zojuist hoorden wij dat vandaag een dag van nationale rouw is afgekondigd in Nederland, en dat de eerste stoffelijke overschotten zullen aankomen in Eindhoven.
Wij prijzen ons gelukkig dat we zelf niemand kennen die in het betreffende vliegtuig zat, maar dat gevoel van opluchting is vermengd met droefenis over de mensen die hun leven hebben gelaten in deze vlucht, en voor hun geliefden, familieleden, vrienden, kennisen... 
Jos & Jac

zondag 6 juli 2014

Balspelletje

Klaar voor de start!
Free as a bird!
Bij balspelletje denk je op dit moment natuurlijk aan het WK voetbal, waar NL zowaar met strafschoppen (!!) naar de halve finale is gegaan! Of ben je meer een tenniskijker? Dan nog genieten van de finale Wimbledon straks.

Ik heb 'm bijna...!!!
...yes, weer gelukt :)
Coach :)
Wij zijn hier dagelijks met tennisballen bezig; Becka geniet ervan om een weggegooide bal na te rennen, op te vangen en daarbij liefst heel sierlijk en hoog in de lucht te springen, om de bal dan gauw terug te brengen zodat we hem toch maar zo snel mogelijk weer ver weg kunnen gooien. 
...draaien in de lucht...
Zwaartekracht? Nah...









Dorst!!
En dit alles nog het liefst in het park waar ze beiden los kunnen lopen, en waar Hope dan graag rondjes rent met andere honden of elk grassprietje besnuffelt, keer op keer op keer...
Ja, een nieuw vriendje!
Alle formaten welkom :)

Rennen...



... of snuffelen

Jac (met dank aan Anna voor de mooie foto's!)

zondag 29 juni 2014

Gepubliceerd!

Ik ben gepubliceerd! 
In het Australische BCNA magazine (Breast Cancer Network Australia) vroegen ze in januari om verhalen voor het juni nummer met als motto "als behandeling voor borstkanker niet het enige obstakel is". Er borrelde bij mij meteen vanalles op, ik heb het opgeschreven en ingestuurd en tot mijn verbazing is het in het juninummer nog gepubliceerd ook, tussen de verhalen van andere vrouwen.


Inmiddels is het bijna een half jaar verder en zou mijn verhaal alweer anders klinken want het gaat ontzettend goed! Ik kan nu volmondig zeggen dat ik veel nieuwe vrienden aan het maken ben, enorm veel geleerd heb over mijzelf het afgelopen jaar en dat ik het mede daardoor beter naar m'n zin heb dan ooit. Misschien had ik wel een klap voor m'n kop nodig om een positieve draai te maken?! Hoe dan ook, het laatste half jaar met name was een enorm leerzame tijd die me veel goeds brengt, inclusief de altijd al zo gewenste krulletjes :) 
Wat wil een mens nog meer??!!
Jac

zondag 18 mei 2014

Krullebol

Selfie
Wat er verder ook gebeurt, mijn haar groeit gestaag door, en met de stevige krullen die ik zo graag wilde! Een van mijn chemo prezzies (presents, maar natuurlijk is dat woord te lang voor de gemiddelde ozzie :) ) Kan zijn dat het blijft, kan zijn dat het weer mijn normale "slag" wordt, maar intussen geniet ik er lekker van.
Krullebol
En wat er verder gebeurt is op alle vlakken vooruitgang:
De vermoeidheid blijft afnemen, heel langzaam maar bij verder terugkijken wel duidelijk. Ik lig niet meer halve dagen op de bank, en slapen overdag is nog maar af en toe aan de orde. Ik moet m'n energie wel bewust spreiden over de dag, want als ik 's morgens vlug vlug vanalles doe dan is het op. Ook kreeg ik dan de laatste maanden een temperatuursverhoging tot net over de 38gr. Allerlei onderzoek heeft uitgewezen dat er geen ontsteking is, dus ik denk dat m'n lijf me zo dwingt om nog even rustig aan te doen. Inmiddels ik heb ook ondervonden dat het prettig is om gewoon wat rustiger aan te leven, en bij wat je ook doet te genieten van de kleine dingetjes. Heb ik dan toch een beetje geduld geleerd? Klein beetje denk ik, haha.
De tintelingen worden minder, net zoals de freaky kou die ik had. Eerst wilde ik bij temperaturen onder de 23gr al een wintermuts op om hoofd en oren warm te houden, nu pas bij beduidend lagere temperaturen. Dat komt goed uit aangezien over 2 weken de winter begint :) De pijn in de linkerarm van aangetaste bloedvaten is met fysio, oefeningen en een half jaar tijd haast helemaal verdwenen.
Duimspalk
Behalve nog wat minder energie heb ik nu vooral last van peesontstekingen in beide duimen, wat ook door de chemo kan komen (een van de minder leuke prezzies). Dat is sinds januari langzaam erger geworden maar anderhalve week geleden eindelijk gediagnosticeerd. Nu weten we dus wat het is en er is een behandelplan: eerst rust met duimspalken maar als dat onvoldoende helpt zijn er nog andere opties. Dus daar wordt aan gewerkt en ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt. Er werd me wel verteld dat het even kan duren, maar daar ben ik inmiddels aan gewend :)
E.e.a. betekent dat ik nog niet aan het werk ben. De laatste week begin ik er eindelijk wel weer zin in te krijgen. Dat is een goed teken denk ik.
Carolyn & Al in de keuken
Opgeknapte tuin
Dat ik nog niet werkte was heerlijk toen m'n canadese nicht Carolyn met haar partner Al in april 3 weken overkwamen. Ze kwamen speciaal om ons een tijdje te helpen, en dat bleek beslist geen lippendienst! Na 2 dagen namen ze zowat het hele huishouden over: koken, vaatwasser, was ophangen, boodschappen doen, en Al vond het heerlijk om Hope en Becka in de ochtend uit te laten! Verder hebben ze de hele achtertuin onkruidvrij gemaakt en gesnoeid; daar was ik al een jaar niet meer in bezig geweest dus dat was hard nodig. 
... en omgeving verkennend
Er bleef nog genoeg tijd over voor heerlijk bijkletsen en om hun onze omgeving te laten zien (meestal Jos, en ik nam rust). Ook zijn ze een midweek met Jos z'n auto naar de Great Ocean Road geweest; prachtige route langs de kust ten westen van Melbourne. Na vertrek hier brachten ze 2 dagen in Sydney door en hebben zo een mooie eerste indruk van Australië gekregen. Het was echt even wennen toen ze weg waren: het was zo gezellig geweest, en Jos en ik hadden zowat vakantie gehad in eigen huis! Dat was helemaal hun bedoeling, dus iedereen voelde zich voldaan.
Met Carolyn heb ik ook wat gemediteerd; iets waar ik de laatste tijd meer mee bezig ben omdat het me goed doet. Tot mijn grote verbazing is het niet iets heel vaags, maar iets wat ook buiten de sessies om rust geeft en me helpt om allerlei zaken een plek te geven waardoor er meer ruimte komt om me goed te voelen en te genieten.
Mother's Day Classic
En genieten deed ik onder andere vorig weekend op Moederdag. Down Under wordt op die dag jaarlijks de Mother's Day Classic georganiseerd: naar keuze 5 of 10km wandelen of rennen, een fundraising tocht voor borstkanker-onderzoek, georganiseerd in iedere zichzelf respecterende plaats. Natuurlijk had ik ingeschreven en heb het met een lotgenote samen gelopen. Al op de vertrekplaats kwamen we veel bekenden tegen van de support groep, of van het Dragon Boat peddelen. Iedereen droeg iets in roze, op z'n minst een sjaal of schoenveters:) Er liepen ontzettend veel vrouwen natuurlijk, soms met man en kinderen, soms met moeders of dochters, of met vriendinnen. Sommigen waren lotgenoten, anderen familie of vrienden daarvan, en een groot deel doet gewoon mee omdat ze de goede zaak steunen. Een hartverwarmende ochtend, en voor mij voor het eerst dat ik 5km gelopen heb de laatste tijd. Ging prima... beetje spierpijn in de beentjes achteraf, haha.
Medaille na afloop
Vrijdagochtend was weer genieten; bij de maandelijkse support groep wordt in mei altijd met "The Biggest Morning Tea" meegedaan, wederom een fundraiser voor borstkanker. Iedereen kan zich inschrijven om gastgever te zijn voor een Morning Tea (op werk, thuis, club...) waar dan lekkere cakes, taartjes, hapjes voor gemaakt worden en waarbij iedere gast kan doneren voor het goede doel. Vorig jaar was ik voor het eerst naar de support groep gegaan toen ze ook The Biggest Morning Tea hadden, en dit keer voelde het alsof ik een periode afsloot, de cirkel was rond. Vorig jaar was het net na mijn operatie en stond ik voor een enorme berg met behandelingen, dit jaar kon ik terugkijken en beseffen dat ik over die berg heen ben gekomen. Het was zwaar, soms pijnlijk en angstig, maar heeft me ook enorm veel geleerd en ik heb zoveel prachtige mensen leren kennen. Komende woensdag organiseer ik een Biggest Morning Tea op m'n werk. Ik bak een peacan noten taart en maak een Marsrepen slice, en een collega bakt nog chocolade-koekjes; daarmee zijn de morning tea yummies geregeld. Hopelijk kan ik een mooi bedrag bij elkaar verzamelen van m'n collega's :)
Yin-Yang hondjes :)
En dan als klap op de vuurpijl (zeg ik dat goed? gezegdes beginnen me soms te ontschieten...) in ieder geval, als afsluiter heel goed nieuws: afgelopen week heb ik m'n 1jaars check up gehad... ja, het is al een jaar geleden dat ik de diagnose kreeg, ongelooflijk. Ik kreeg een mammogram, echo en longfoto, en alledrie zien er normaal uit!!
Dat is nog eens een chemo prezzie, nietwaar?!
Jac

PS: Wou je ook nog weten dat Jos z'n ene knie wat opspeelt, en dat de tandarts hem af en toe pest met een wortelkanaalbehandeling? Verder alles goed hoor! Hihi

zaterdag 8 februari 2014

Jeans

Tenminste, zo klinkt het, als het woord jeans. Maar ik bedoel eigenlijk genes (genen).
Crepe Myrtle in voortuin
Elk jaar op 1 augustus is hier een "Jeans for Genes" day, een dag waarop mensen jeans dragen en collecteren voor onderzoek naar kinderen en medische afwijkingen in de genen. Nou klinkt jeans dragen als iets simpels maar als je je realiseert dat kinderen hier in uniform naar school gaan en ook op de meeste werkplekken uniformen gedragen worden, dan snap je dat het redelijk revolutionair is om in jeans naar school of werk te gaan!
Mijn type borstkanker, gecombineerd met mijn leeftijd, is in een deel van de gevallen ook genetisch. Bij veel mensen zijn deze genen inmiddels bekend door Angelina Jolie; zij was zo moedig om er wereldwijd voor uit te komen dat ze een van deze bekende genen heeft, BRCA1 en BRCA2 genoemd. Als je die pech hebt heb je niet alleen een extreem hoge kans op borstkanker, maar ook op eierstokkanker.
Haar groeit door
Dus werd mij vorig jaar een afspraak met een genetisch team uit Melbourne aangeboden om e.e.a. te bespreken. Voorafgaand moest ik een enorme vragenlijst beantwoorden en gegevens aanleveren m.b.t. enige kennis van kanker in opa's en oma's, ooms en tantes, neven en nichten, en natuurlijk m'n ouders en broers en zus.
Op grond daarvan werd mij in december in het gesprek verteld dat de kans dat mijn kanker genetisch was klein was, maar nog steeds 10%. En dat is de ondergrens waarop gen-testing aangeboden werd. Via een voor mij simpel bloedonderzoek kon aangetoond worden of ik een van die genen had. Jos en ik waren het direct eens; doen! Kleine moeite, veel informatie en mogelijke gevolgen.
Wil je wel geloven dat de afspraak plaatshad op vrijdag de 13e, hoe verzinnen ze het! Toch heb ik meestal gedacht dat de uitslag negatief zou zijn, dat ik die genafwijking niet had. Natuurlijk dacht ik soms aan wat het zou betekenen als het positief was; eierstokken laten verwijderen want eierstokkanker merk je meestal te laat op, en overwegen om beide borsten te laten amputeren.
Gelukkig heb ik er niet al te veel van wakker gelegen want vorige week vrijdag kreeg ik de uitslag: negatief!! Toch een pak van m'n hart, juist omdat het zoveel implicaties zou hebben. En niet alleen voor mij; ook voor m'n zus, broers (ja, ook mannen kunnen borstkanker krijgen) en zelfs verdere familie. Blij dat ik niemand hoef te adviseren om zich ook te laten testen!

Samen TV kijken
Verder zitten de bestralingen er inmiddels op. Een eindeloos dagelijks naar Wodonga rijden (maar 20min), wachten, omkleden, meer wachten, ongemakkelijk liggen tijdens bestralen. En verder wachten op wat voor bijwerkingen het zal hebben en wanneer die zich zullen tonen.
Tegen het einde en erna dus, zoals ze steeds waarschuwen. Je denkt dat je er bijna bent en dan slaat de vermoeidheid genadeloos toe. 2 weken na afloop piekt alles, daarna moet het langzaam beter worden. Nu anderhalve week na die piek merk ik nog geen verbetering maar iedereen verzekert me dat het ooit komt; is zoals zoveel bijwerkingen bij iedereen anders hoe het gaat verlopen.
M'n huisarts laat me in februari nog niet werken, en beslist binnenkort over maart. Gelukkig is ook de baas het daarmee eens en probeer ik me maar niet al te schuldig te voelen. Ik lig elke dag enkele uren op de bank en functioneer het beste als ik dan ook wat kan slapen.
Down time
Gelukkig is m'n huid niet kapot gegaan, maar daaronder is natuurlijk vanalles gebeurd. Tenminste; ik mag toch hopen dat als er kankercellen achtergebleven waren dat die nu kapot ge-chemo'd en gestraald zijn!
Lastig om te accepteren dat ik weliswaar klaar ben met alle behandelingen, maar dat die nog niet klaar zijn met mij.
Geduld Jac, geduld... oh wat blijft dat moeilijk... :)
Jac

PS: als je het zat bent om regelmatig te kijken op het blog en weer geen nieuw verhaal te zien, kun je in de linkermarge je e-mailadres invullen bij "Volgen via email". Dan krijg je automatisch een mailtje als we weer een update op het blog zetten.