Phew...

Da's een zucht van opluchting!
Opluchting dat de chemo van 2 dagen geleden nauwelijks impact heeft, terwijl ik nu natuurlijk klaar zat voor een flinke hit. Nee hoor; een vriendin dropte me naderhand thuis af (Jos kan niet elke week vrijnemen...) en ik ben meteen lekker een eind met Hope gaan lopen. 

Deze winterluchten gaan we even achterlaten

Was ook niet misselijk, dus heb goed gegeten en flink gesnoept die avond, pure opluchting denk ik.
En gisteren, de dag erna, gewoon 2 uur gewerkt. Ik weet niet wat me overkomt; niet verwacht dat dat erin zat.
Ook opluchting over de vooruitgang met m'n arm; na de dagelijkse oefeningen merk ik dat ik hem een poosje iets beter kan strekken. Dat is nog een tijdelijk resultaat, maar het betekent wel dat het dus kan en voor mij de hoop dat het goed komt. De fysio was gisteren ook zeer tevreden en optimistisch. En mijn hoofd werkt dan zo dat door die geruststelling de pijn ook beter te verdragen is, mooi he?!
Dus nu is m'n koppie vrij om me te verheugen op Bali: morgen vertrekken we voor een weekje! Jos werkt vandaag nog, dus ik begin zachtjes dingen bij elkaar te pakken.

Wij hopen er in Bali iets charmanter bij te liggen :)

Nog 1 verdrietig dingetje vandaag; ik moet Hope zo wegbrengen naar haar logeeradres. Niet zo erg voor haar denk ik hoor; ze gaat naar onze hondentrainer die een aantal honden heeft en ook tijdelijke bezoekers om getraind te worden door hem. Met Hope wordt hopelijk ook nog een beetje verder geoefend in consequent goed luisteren buiten; binnen is ze al voorbeeldig! Dus niet verdrietig voor haar, maar ik weet zeker dat ik zelf even zal moeten slikken als ik weg rijd. Haha, wie had dat gedacht van mij, die tot een paar jaar geleden bang was van honden. Het kan verkeren...
Deze keer een vrolijke Jac