Lieverkoekjes

Ik had graag een blogje geschreven over hoe Marije hier met ons van de zomer heeft genoten, naast het werken, met ons meelopen en studeren wat ze ook gedaan heeft.
En jullie verteld hoe kort na haar vertrek begin maart Inge (uit Sydney) ons een lang weekend met haar aanwezigheid verblijdde. De mislukte pogingen om samen naar een nieuwe bril voor mij te gaan kijken waren, achteraf, hilarisch. Die bril is er desondanks toch gekomen, en daar had ik graag ijdel over willen vertellen. Het liefst had ik vervolgens beschreven dat Anna het lange Paasweekend bij ons was, en hoe leuk het was om haar iets anders te laten zien dan Sydney, waar ze stage loopt. We zijn in korte tijd verwend met bezoek, wat heel gezellig was.
Liever had ik geschreven over ons boottochtje op een stuwmeer hier 1,5 uur vandaan; hoe mooi het was, hoe stil, hoe we natuurlijk wederom weer geen vis gevangen hebben, hoe Hope het op die boot vond.
Het liefst had ik trots de eerste citroenen van ons eigen dwergboompje laten zien.
En heel graag had ik precies verteld hoe Hope ons duidelijk heeft gemaakt dat die oude paardeharen deken in de woonkamer niet echt comfortabel genoeg was, en hoe we van een halve oude matras en een fleece-hoes (met levensgrote Labrador erop geprint) een heerlijk plekje voor Hare Majesteit gemaakt hebben.
Over Majesteit gesproken; we hebben met veel plezier online naar de troonswisseling gekeken. Het liefst had ik met jullie van gedachten gewisseld over die 1e jurk van Maxima, tijdens de ondertekening; niet echt een goede kleur voor haar, en dan die bizar grote strik, bah! Nee, dan die prachtige Koningsblauwe jurk in de kerk, helemaal goed met die robe eroverheen, want dat was geen gewone jas, toch?!
Maar zoals mijn moeder vroeger zei als we iets anders wilden dan wat we kregen: "dat zijn lieverkoekjes, en die worden niet gebakken."

Want ik heb iets heel anders te vertellen en dat is helemaal niet leuk.
Een paar weken geleden voelde ik een knobbel in m'n borst, en na diverse onderzoeken is woensdag de voorlopige uitslag bevestigd; het is borstkanker.
Komende donderdag word ik geopereerd, waarbij een borstbesparende operatie wordt uitgevoerd met wegneming van schildwachtklier(en) in de oksel (of heten ze poortwachtklieren? Mijn nederlandse medische terminologie is niet meer zo best). Afhankelijk van de uitslag van weefselonderzoek na de operatie wordt besloten of chemotherapie en/of hormoontherapie nodig zijn; bestraling wordt altijd gedaan na dit type operatie. Woensdag daarna, de 15e mei, zou ik dan de uitslag moeten krijgen. 

M'n baas weet het en een paar collega's, en ik krijg alle medewerking in vrij nemen of wat dan ook. Jos is de gebruikelijke onverstoorbare rots in de branding, dat is heerlijk. Verder zijn Kerry & Scott, Jo (huisarts & vriendin), en m'n oud collega Charlie en twee vriendinnen die ik via haar heb leren kennen zeer betrokken en houden veel contact met me, naast andere kennissen. Er wordt ook al praktische hulp aangeboden, en daar zal ik indien nodig zeker gebruik van maken. Voelt goed dat er mensen om ons heen zijn. Het voelt ook ineens weer ontzettend ver van Nederland af...
Best case scenario voor de uitslag is: snijranden vrij, geen uitzaaiingen naar lymfeklieren, en lage gradering van de tumor... Duimen dus! Als het blijft bij operatie en bestralingen is het relatief "a walk in the park". 
Over het algemeen ben ik vrij rustig al vloeit er wel eens een traan. Slapen lukt, maar niet lang. Veel energie heb ik dan ook niet. En m'n geheugen is verschrikkelijk. Scott zegt dat ik misschien op automatische piloot draai, en dat zou wel kunnen kloppen. Gewoon de normale dingen doen, maar niet merken dat je verkeerde schoenen hebt aangetrokken of dingen op een wel heel vreemde plek neerlegt. Gelukkig vraagt onze liefste Hope op tijd om aandacht als ze eten wil, anders zou ik het nog vergeten... Zij is sowieso een zegen; zo'n lief knuffeldier, en ik moet ook zo vaak om haar lachen, heerlijk. Was ik voorheen al helemaal gek op haar, dan voel ik dat nu alleen nog maar sterker.

En verder gaat het leven toch ook gewoon z'n gangetje; Jos en ik werken gewoon, Hope wil uitgelaten worden, spelen en knuffelen (gelukkig!), we spreken met vrienden af, de koorrepetities zijn intensief want over 5 weken is er een nieuw optreden. Ik zit dit buiten in het zonnetje te schrijven en al is het windje fris de zon is nog best lekker en daar geniet ik van.

Toch had ik liever die lieverkoekjes gehad...
Jac