Maandag weer aan het werk

Inmiddels ligt de operatie vijf weken achter ons en is er veel gebeurd. We hebben ons eerste bezoek uit Nederland gehad. En natuurlijk heb ik even gebruik gemaakt van Berend om een shade zeil op te hangen. Dit had ik de dag voor de opname in het ziekenhujis gekocht en er was al een gat in de muur geboord. Met de onmisbare hulp van Berend, en mijn uitmuntende opzichterswerk natuurlijk, hangt het nu. We hebben er de afgelopen weken al dankbaar gebruik van gemaakt, maar vooral de laatste week is het erg warm geworden en kunnen we dankzij de shade toch ongestoord buiten zitten.

Op 18 oktober heb ik voor het eerst mijn verjaardag buiten gevierd onder het genot van een BBQ. Het was een hele aparte ervaring om de hele avond buiten te kunnen zijn zonder daarbij hele dikke kleding te moeten dragen. Ik voelde me die avond opperbest en ben samen met Jac de hele avond in touw geweest om iedereen te voorzien van een hapje en drankje. Het was heel gezellig, ook An en Berend hebben nu onze vrienden ontmoet en daar gezellig mee gekletst.

In de tweede week van onze vakantie is Berend richting Melbourne gegaan en zijn An en wij in de omgeving van Albury gebleven. An heeft even geprobeerd om te vissen met een werphengel maar werd er zo hyper van dat ze het uiteindelijk maar besloot om te kijken hoe Jac het er van af bracht, dat gaf al spanning genoeg. Uiteindelijk hebben we vijf heerlijke forellen mee naar huis genomen en 's middags op de BBQ (natuurlijk) klaargemaakt. Ook het plaatselijke dierenasiel hebben we met een bezoek vereerd. Het is opgezet als een dierentuin maar de meeste dieren zijn gewond of zo binnengebracht en slijten hier de rest van hun leven. Sommigen, zoals de koala, zijn in het asiel geboren. De koala lijkt een hele drukke dag te hebben gehad, maximaal 4 uur dan wel te verstaan omdat ze namelijk 20 uur per dag slapen. Het met de hand voeren van de kangaroes was een hele aparte ervaring.

Tja en dan ineens zit de vakantie erop en zijn we weer alleen in het huis. Jac heeft al weer een week gewerkt in de huisartsenpraktijk. Ik heb drie dagen gevuld met het invullen van de Nederlandse belastingformulieren van Jac, de mijne moeten nog komen vanuit Nederland. Ook de Australische tax moet nog ingevuld worden, dat laat ik door iemand doen maar ik moet natuurlijk wel de gegevens aanleveren. Diverse klusjes in huis moesten nog gedaan worden, het gras nog even gemaaid, kortom goed bezig geweest. Maandag op controle geweest bij de cardioloog en de go gekregen om rustig aan weer te gaan werken. Ik heb van het ziekenhuis de mogelijkheid gekregen om twee weken even erin te komen door alleen maar dagdiensten te draaien. Als dat goed gaat hoop ik over twee weken vanaf nu weer volledig aan de slag te zijn. Het is erg snel gegaan maar ik voel me goed, alleen nog een beetje pijn ter hoogte van de wond van het borstbeen maar verder als in orde. 10 kg afgevallen, ik ga eraan werken om die er ook af te houden.

Groetjes

Jos

Engel

Toen Jos in het ziekenhuis in Melbourne lag heb ik daar gelogeerd bij Sheila, die we daarvoor helemaal niet kenden. Ik hoopte slechts op een rustige slaapplaats maar kreeg veel meer; een thuis ver van huis. Sheila zorgde er als een moeder voor dat ik voldoende slaap en eten kreeg: ik kreeg heerlijke lunch-salades mee en mild vermanende woorden dat ik genoeg moest rusten. Als een goede vriendin kwam ze midden in de nacht uit bed als ik uit het ziekenhuis kwam, om te horen hoe het met Jos ging. En onze humor sloot goed op elkaar aan; het was heerlijk om alle spanning even te vergeten als we elkaar grappige verhalen vertelden na het eten.

Toen Jos wel het ziekenhuis uit mocht maar nog niet Melbourne uit sliepen we samen nog een nachtje bij haar. Jos ging vroeg naar bed, maar wij bleven nog even op. Sheila kwam vertrouwelijk dichtbij me zitten op de bank, en werd ineens erg serieus. Ze vroeg me: "geloof jij dat er sturende krachten zijn die ons leven bepalen?". Wat krijgen we nou, dacht ik, ze had me tot op dat moment niet erg religieus geleken. Waar wilde ze met deze vraag naartoe? Maar goed, ik antwoord dat ik denk dat er meer is dan we kunnen zien, maar dat als het de bedoeling is dat we gestuurd worden in ons leven dat ik er niet veel van begrijp en ook niet echt door heb waar wij de laatste tijd dan naartoe gedirigeerd worden. "Ja", zegt Sheila nadenkend, "ik begrijp het ook niet altijd. Ik denk dat er bij iedereen op de schouder een beschermengeltje zit, en dat die ons moet behoeden voor allerlei kwaad. Maar als ik zo hoor wat jullie het laatste jaar hebben meegemaakt geloof ik niet dat jullie beschermengels z'n werk nog goed doen. Dus ik heb die van jou maar eens goed toegesproken..." (er verschijnt een vage glimlach rond haar lippen) "en ik heb hem ontslagen!!!"

Op dat moment schiet ik in een deuk van het lachen, waardoor ook Sheila zich niet meer goed kan houden. Ze staat op, en komt terug met een pakje. "Hier, ik heb wat voor je". Zorgvuldig ingepakt in laagjes vloeipapier ligt er een soort glas-in-lood engeltje in het pakketje. "Hier heb je je nieuwe beschermengel, en ik heb hem verteld wat zijn job-omschrijving is dus hij weet wat hem te doen staat. En als hij het even vergeet, dan bel me maar, dan herinner ik hem er nog eens aan". Ik moest even slikken omdat ik geraakt wordt door de enorm hartelijke bedoeling achter dit geschenk, en Sheila voelde dit haarfijn aan. Maar even later gieren we allebei van het lachen, omdat ik zo mooi met open ogen en 2 voeten erin getuind ben toen ze zo serieus begon.

Na thuiskomst heeft het engeltje eerst enkele dagen op de tafel gelegen voordat het zijn definitieve plekje in huis aan ons openbaarde. We hebben het opgehangen naast de voordeur, het melkwitte glas erachter filtert het licht wat er door het blauwe lijfje heen valt. Uiteraard heb ik Sheila gemaild wat z'n vaste plaats is geworden, en geschreven dat het wel mooi is dat hij bij de voordeur hangt, zodat alle kwaad dat binnen wil komen direct bij de voordeur geweerd wordt. Zij antwoordde daarop dat ze helemaal in een deuk lag toen ze dat las, en schreef "ik stel me voor dat de engel zich in een soort van kung-fu houding opstelt en met enige rake klappen alle onheil naar buiten werkt".

Nou, dat was ook eigenlijk wel de bedoeling. Alle toekomstige rampspoed is hierbij dus gewaarschuwd!

Jac

Familie op bezoek

Sinds onze aankomst in Australie zijn er weinig saaie momenten geweest. Steeds weer was er wel weer een moment van spanning. Was het niet visum problematiek dan waren het registratie perikelen. De laatste vijf weken daarentegen spanden de kroon. Volkomen onverwacht wordt een diagnose gesteld met nogal wat consequenties. Je kunt je voorstellen dat dit zowel voor Jac als voor mij nogal wat impact had. Nog voor dat we de kans gekregen hebben deze mededeling te verwerken is een operatie gepland en nu ruim twee weken na de ingreep zitten we in de Blue Mountains met Berend en An en vieren voor het eerst in lange tijd weer eens vakantie. Gisteren en vandaag hebben we twee schitterende wandeltochten gemaakt en wonder boven wonder kan ik het lichamelijk redelijk bolwerken. De eerste tocht zijn An en ik halverwege omgekeerd omdat het een beetje te veel stijgen en dalen was, de tweede tocht hebben we helemaal volbracht. Wel hebben we de taxi terug naar de auto genomen, de terugweg was net een beetje te veel. De foto's zijn van deze tweede tocht.
Vandaag regent het al de hele dag en dus is dit een moment om het blog maar weer eens een keer bij te werken.
Morgen gaan we met zijn vieren richting Albury en zullen vandaaruit dagtochten gaan maken in de directe omgeving. Heerlijk om er even uit te zijn en het lichaam de kans te geven te herstellen van een toch redelijk forse ingreep. Ik hoop over een week of drie langzaam het werk weer op te kunnen pakken. Tussen de bedrijven door zijn we ook met het permanente visum bezig en hopen dit voor december in te kunnen dienen om te voorkomen dat ik opnieuw een Engelse test moet doen. Ja, ik woon en werk weliswaar in Australie, doe alles in het Engels maar de regels zeggen ....... Je begrijpt het, bureaucratie.

Jos