Plan B

Tja...

Jos is helaas gezakt voor zijn examen. Het is een heel verhaal, maar komt
erop neer dat hij is dichtgeklapt door de vervelende manier van doen van
de eerste arts van de vier. Rest van het examen ging daarna dus slecht. We
weten nog geen details, alleen dat het negatief is.

We verwachtten het al vanaf de 15e; hij wist dat het mis was. Maar
hebben het pas gistermiddag definitief gehoord.
Het was dus niet echt een vakantie de afgelopen 2 weken, maar een nogal
emotionele en moeilijke tijd. We hadden al gepland naar Albury te gaan,
en gelukkig hebben we dat gedaan, want we hebben de steun en hulp
van de mensen hier erg nodig gehad.

Wat blijkt: Kerry, een van onze nieuwe vrienden hier, vrouw van Scott die zelf huisarts is, werkt bij de GP division hier (GP = huisarts). Dat is een soort overheidsinstantie die de (huis)artsen ondersteunt, maar zij hebben ook veel contacten met de ziekenhuizen. Ze helpen ook meer artsen aantrekken en plaatsen.
We hebben met een collega van haar gesproken, Alison Jansen (ja,
getrouwd met een zoon van Nederlandse ouders!), en zij zet alles op alles
om ons allebei aan het werk te krijgen.

We zijn fantastische mensen hier tegengekomen. Onder andere een
huisarts die bestuurslid is van deze GP division, en zeer actief in het
scholen van artsen en klaarstomen voor medical board interviews. Bovendien; in
zijn praktijk (aantal huisartsen) zoeken ze al een poos een 2e praktijkverpleegkundige, en dat lijkt mij een leuke baan.
Deze Michael is gecharmeerd van mijn CV (automatiseringservaring, reizigersvaccinatie-ervaring), en daar heb ik op korte termijneen gesprek mee om te kijken of ik bij hem kan werken.
Dan zou zijn praktijk sponsor kunnen zijn voor een nieuwe visumaanvraag
(ik mag op het huidige visum niet werken, en de lopende aanvraag wachtte op
een positieve beslissing van Jos z'n examen, maar dat komt dus niet). Je
hebt zo'n sponsor nodig om het visum te krijgen. Dat duurt een week of 8,
dus ik zal wrs. pas volgend jaar aan de slag kunnen.

Intussen wordt er ook voor Jos gezocht. Dat is nu nog niet concreet, maar
er zijn wat mogelijkheden, o.a. in diezelfde praktijk of in een ziekenhuis
als eerste hulp arts. Nog even afwachten wat dat wordt.

Ochre Health heeft op dit moment niet direct iets voor ons, maar over een
paar maanden zou Jos waarschijnlijk in Cunnamulla, in Queensland, de staat ten
noorden van NSW (dus nog ten noorden van Bourke) aan de slag kunnen.
Daar is geen medical board interview voor nodig, dus zou makkelijker
moeten zijn. Als hij dat een poos gedaan heeft, moet het interview
makkelijker zijn (want we willen niet echt lang in warm en ver weg Queensland blijven). Er hangt dan ook minder vanaf; als we beiden een baan
hebben, of tenminste 1 van ons, is de stress minder hoog.

Het moeilijke is dat we er erg aan toe zijn om te settlen, en te weten
waar we aan toe zijn. Het gevoel dat we dolgraag hier zijn is alleen sterker
geworden. Gelukkig kunnen we elkaar prima opvangen en steunen, dat is
goed.

Maar het duurt dus nog even voordat we weten hoe het plaatje er voorlopig
uit gaat zien. Dat is jammer, maar daar moeten we ons maar even overheen
zetten. De eerste wanhoop was er de 15e al, inmiddels geloven we wel weer
in mogelijkheden maar weten nog niet precies hoe het uit gaat pakken.

• Het plan op dit moment (met hoop dat dat allemaal lukt):
  Voorlopig mogen we hier logeren, maar we willen een huisje huren. Jos is al driftig in het makelaarskrantje aan het kijken, en we gaan ons zo eens orienteren. Er staat gelukkig vanalles te huur, dus dat moet lukken. En intussen hebben we diverse aanboden van logeeradressen, de mensen hier zijn echt
  fantastisch gastvrij.
  We willen dan ook onze spullen ophalen uit de opslag in Coonamble.
• Hopelijk krijg ik die baan, en gaan we het visum omgooien op mijn naam.
  We kunnen dan WEL allebei werken, en hebben dat zwaard van Damocles
  niet meer boven ons hoofd hangen.
• Jos wordt aan alle kanten geholpen, en we hopen dat daar snel iets
  nuttigs uit komt. En anders is er altijd over een paar maanden nog de optie in Queensland. Als ik in de tussentijd gewoon gewerkt hebt, wordt het voor
  mij ook makkelijker om daar aan de slag te gaan.

Dus we hebben weer hoop, ook al is het even slikken. Vergeleken met de
emigranten die hier in de jaren '50 naartoe kwamen hebben wij het zo
slecht nog niet eens...

Maak je geen zorgen om ons; het komt goed. We houden jullie op de hoogte!!!
Jac