Na ruim 47 jaar in Nederland gewoond en gewerkt te hebben, voor Jac een iets kleiner aantal jaren, waren we klaar voor een avontuur in Australie. En wat voor een avontuur is het tot nu toe. Emotioneel gaan we de laatste maand door diepe dalen. Maar we weten er steeds weer sterker uit te komen.
De eerste week na de medical board was het vooral overleven en zoeken naar alternatieven. De tweede week was het heel veel praten en zoeken naar banen die in aanmerking zouden kunnen komen. De derde week, de week van de definitieve uitslag, een sollicitatiegesprek van Jac (met als resultaat een baan) en zoeken naar huurhuizen. De vierde week, een sollicitatiegesprek van mij (resultaat volgt nog, gesprek ging goed) en verder zoeken naar huizen. Deze week grensverleggend bezig geweest:
- Even naar Tea Gardens aan de kust (800 km), weekend bij vrienden doorgebracht en boeken opgepikt die ik was vergeten. Het advies gekregen om een brief te schrijven naar de Medical Board omdat de juiste procedure niet is gevolgd. Deze brief is inmiddels weg.
- Vervolgens doorgereden naar Coonamble (600 km) om een paar koffers met kleding op te pikken en alle papieren die we daar hadden achter gelaten.
- De volgende dag weer terug naar Albury (800 km) naar een schitterend landgoed van vrienden die voor drie weken op vakantie zijn. We mogen in die tijd in hun huis wonen, grandioos.
- Kortom in vier dagen tijd even 2200 km gereden om wat spullen op te pikken.
Ergens deze week gaan we met iemand praten over de huur van haar huis, dit ziet er goed uit, mogelijk dat we begin December eindelijk een eigen plekkie hebben.
Na vijf weken ziet er allemaal weer redelijk rooskleurig uit.
Het is niet te beschrijven hoe wij hier zijn opgevangen door aanvankelijk wildvreemden en inmiddels hele goede vrienden. Deze gastvrijheid en hulpvaardigheid viel ons in December al op en was een van de redenen dat we deze stap wel aandurfden. Deze hulpvaardigheid samen met alle hartverwarmende berichten van al onze vrienden en familieleden in Nederland, hebben er voor gezorgd dat we het hoofd boven water wisten te houden. Het lijkt erop dat we over een paar weken gesettled zijn en aan ons nieuw leven kunnen beginnen. Dit hebben we mede aan jullie allemaal te danken. Bedankt.
We laten spoedig weer wat van ons horen, dan ook met foto's van dit optrekje waar we nu zijn.
Jos
dinsdag 20 november 2007
zaterdag 3 november 2007
Blijf vooral schrijven!!
We krijgen heel veel hartverwarmende reacties van jullie; geweldig!
Het is emotioneel een beetje pieken en dalen... :) En het blijft heerlijk om jullie berichtjes te lezen.
We hebben op het moment zelf echter niet zo makkelijk internettoegang. We logeren bij vrienden, en als wij het internet op gaan is hun telefoonlijn bezet. Dus we halen de mailtjes wel op (blijf vooral schrijven!!) maar willen niet ook nog tijd nemen om veel te reageren. Komt weer als we "op onszelf" zitten, hopelijk snel.
Jac
Het is emotioneel een beetje pieken en dalen... :) En het blijft heerlijk om jullie berichtjes te lezen.
We hebben op het moment zelf echter niet zo makkelijk internettoegang. We logeren bij vrienden, en als wij het internet op gaan is hun telefoonlijn bezet. Dus we halen de mailtjes wel op (blijf vooral schrijven!!) maar willen niet ook nog tijd nemen om veel te reageren. Komt weer als we "op onszelf" zitten, hopelijk snel.
Jac
vrijdag 2 november 2007
Jantje huilt... Jantje lacht!
Het is bijna niet bij te houden wat er hier gebeurt: ik heb een baan!!
Heb vanochtend een job interview gehad bij een huisartsenpraktijk, voor de functie van praktijkverpleegkundige, en ik ben dus aangenomen!
Ik zal jullie de details van de job besparen... maar ze zijn er van op de hoogte dat een aantal verpleegkundige vaardigheden op z’n zachtst gezegd roestig zijn bij mij, maar ze waren zeer gecharmeerd van mijn IT-ervaring. Ze hebben wat problemen met organiseren van werkzaamheden en stroomlijnen van de zorg voor chronische patienten, en willen me daar in eerste instantie op inzetten. Intussen kan ik dan deels door de collega ingewerkt worden op nieuwe vaardigheden, en na een poosje wat cursussen gaan doen voor specifieke zaken.
Ze zijn bereid me te sponsoren voor het aanvragen van een werk-visum, en gaan dat nu in werking zetten. Zodra dat geregeld is kan ik beginnen (4-6 weken, maar ik reken voor de zekerheid maar op 8).
Het sollicitatiegesprek was bijzonder informeel. Bij de arts die de beslissing leek te nemen hebben we vorig weekend gelogeerd, en we dachten al dat dit gesprek min of meer een formaliteit was. Er waren nog 2 collega’s van hem bij, en de praktijkmanager, alledrie zeer sympatiek; we hebben veel gelachen, altijd goed!
Jos zat er ook bij; er werd in 2e instantie ook gesproken over opties voor hem. Hij kan als een soort arts-assistent op korte termijn (over ruim een week) daar ook beginnen voor 3 dagen per week. Maar inmiddels is de volledige uitslag van zijn examen naar ons verstuurd, en hebben we vernomen dat de medical board adviseert dat hij een poosje in een ziekenhuis hier gaat werken, op de spoedeisende hulp. Dat lijkt Jos geweldig, en dezelfde huisarts waarmee we net spraken heeft hier in Albury erg veel melk in de pap te brokkelen, en is ook bezig te lobbyen voor Jos voor een dergelijke plek hier in Albury, of hier dichtbij.
Inmiddels zit Ochre Health ook niet stil, en hebben ze een zeer waarschijnlijke optie voor eenzelfde soort ziekenhuisbaan voor Jos in Dalby, Queensland, westelijk van Brisbane. Het wordt voor Jos dus kijken wie er het eerste met een echt aanbod komt, en dat wil hij dan gaan doen. Als het Dalby wordt, gaat hij daar naartoe en blijf ik hier... dan voelt het dus als een soort uitzending voor Jos van een paar maanden J (hopelijk de laatste in zijn carriere! Maar dan kan ik hem in ieder geval bezoeken, dat kon in Irak niet). Als dat nodig is, gaan we ervoor: mijn optie hier is geweldig, ik krijg de kans en ondersteuning hier. En Jos moet ook doen wat voor hem nodig is.
Kortom: wederom spannend, maar nu weer met goede moed!!
Jac
PS: heet van de naald, vers van de pers: Jos kan half december beginnen in Dalby!!! We hebben allebei een job!
Heb vanochtend een job interview gehad bij een huisartsenpraktijk, voor de functie van praktijkverpleegkundige, en ik ben dus aangenomen!
Ik zal jullie de details van de job besparen... maar ze zijn er van op de hoogte dat een aantal verpleegkundige vaardigheden op z’n zachtst gezegd roestig zijn bij mij, maar ze waren zeer gecharmeerd van mijn IT-ervaring. Ze hebben wat problemen met organiseren van werkzaamheden en stroomlijnen van de zorg voor chronische patienten, en willen me daar in eerste instantie op inzetten. Intussen kan ik dan deels door de collega ingewerkt worden op nieuwe vaardigheden, en na een poosje wat cursussen gaan doen voor specifieke zaken.
Ze zijn bereid me te sponsoren voor het aanvragen van een werk-visum, en gaan dat nu in werking zetten. Zodra dat geregeld is kan ik beginnen (4-6 weken, maar ik reken voor de zekerheid maar op 8).
Het sollicitatiegesprek was bijzonder informeel. Bij de arts die de beslissing leek te nemen hebben we vorig weekend gelogeerd, en we dachten al dat dit gesprek min of meer een formaliteit was. Er waren nog 2 collega’s van hem bij, en de praktijkmanager, alledrie zeer sympatiek; we hebben veel gelachen, altijd goed!
Jos zat er ook bij; er werd in 2e instantie ook gesproken over opties voor hem. Hij kan als een soort arts-assistent op korte termijn (over ruim een week) daar ook beginnen voor 3 dagen per week. Maar inmiddels is de volledige uitslag van zijn examen naar ons verstuurd, en hebben we vernomen dat de medical board adviseert dat hij een poosje in een ziekenhuis hier gaat werken, op de spoedeisende hulp. Dat lijkt Jos geweldig, en dezelfde huisarts waarmee we net spraken heeft hier in Albury erg veel melk in de pap te brokkelen, en is ook bezig te lobbyen voor Jos voor een dergelijke plek hier in Albury, of hier dichtbij.
Inmiddels zit Ochre Health ook niet stil, en hebben ze een zeer waarschijnlijke optie voor eenzelfde soort ziekenhuisbaan voor Jos in Dalby, Queensland, westelijk van Brisbane. Het wordt voor Jos dus kijken wie er het eerste met een echt aanbod komt, en dat wil hij dan gaan doen. Als het Dalby wordt, gaat hij daar naartoe en blijf ik hier... dan voelt het dus als een soort uitzending voor Jos van een paar maanden J (hopelijk de laatste in zijn carriere! Maar dan kan ik hem in ieder geval bezoeken, dat kon in Irak niet). Als dat nodig is, gaan we ervoor: mijn optie hier is geweldig, ik krijg de kans en ondersteuning hier. En Jos moet ook doen wat voor hem nodig is.
Kortom: wederom spannend, maar nu weer met goede moed!!
Jac
PS: heet van de naald, vers van de pers: Jos kan half december beginnen in Dalby!!! We hebben allebei een job!
donderdag 1 november 2007
Plan B
Tja...
Jos is helaas gezakt voor zijn examen. Het is een heel verhaal, maar komt
erop neer dat hij is dichtgeklapt door de vervelende manier van doen van
de eerste arts van de vier. Rest van het examen ging daarna dus slecht. We
weten nog geen details, alleen dat het negatief is.
We verwachtten het al vanaf de 15e; hij wist dat het mis was. Maar
hebben het pas gistermiddag definitief gehoord.
Het was dus niet echt een vakantie de afgelopen 2 weken, maar een nogal
emotionele en moeilijke tijd. We hadden al gepland naar Albury te gaan,
en gelukkig hebben we dat gedaan, want we hebben de steun en hulp
van de mensen hier erg nodig gehad.
Wat blijkt: Kerry, een van onze nieuwe vrienden hier, vrouw van Scott die zelf huisarts is, werkt bij de GP division hier (GP = huisarts). Dat is een soort overheidsinstantie die de (huis)artsen ondersteunt, maar zij hebben ook veel contacten met de ziekenhuizen. Ze helpen ook meer artsen aantrekken en plaatsen.
We hebben met een collega van haar gesproken, Alison Jansen (ja,
getrouwd met een zoon van Nederlandse ouders!), en zij zet alles op alles
om ons allebei aan het werk te krijgen.
We zijn fantastische mensen hier tegengekomen. Onder andere een
huisarts die bestuurslid is van deze GP division, en zeer actief in het
scholen van artsen en klaarstomen voor medical board interviews. Bovendien; in
zijn praktijk (aantal huisartsen) zoeken ze al een poos een 2e praktijkverpleegkundige, en dat lijkt mij een leuke baan.
Deze Michael is gecharmeerd van mijn CV (automatiseringservaring, reizigersvaccinatie-ervaring), en daar heb ik op korte termijneen gesprek mee om te kijken of ik bij hem kan werken.
Dan zou zijn praktijk sponsor kunnen zijn voor een nieuwe visumaanvraag
(ik mag op het huidige visum niet werken, en de lopende aanvraag wachtte op
een positieve beslissing van Jos z'n examen, maar dat komt dus niet). Je
hebt zo'n sponsor nodig om het visum te krijgen. Dat duurt een week of 8,
dus ik zal wrs. pas volgend jaar aan de slag kunnen.
Intussen wordt er ook voor Jos gezocht. Dat is nu nog niet concreet, maar
er zijn wat mogelijkheden, o.a. in diezelfde praktijk of in een ziekenhuis
als eerste hulp arts. Nog even afwachten wat dat wordt.
Ochre Health heeft op dit moment niet direct iets voor ons, maar over een
paar maanden zou Jos waarschijnlijk in Cunnamulla, in Queensland, de staat ten
noorden van NSW (dus nog ten noorden van Bourke) aan de slag kunnen.
Daar is geen medical board interview voor nodig, dus zou makkelijker
moeten zijn. Als hij dat een poos gedaan heeft, moet het interview
makkelijker zijn (want we willen niet echt lang in warm en ver weg Queensland blijven). Er hangt dan ook minder vanaf; als we beiden een baan
hebben, of tenminste 1 van ons, is de stress minder hoog.
Het moeilijke is dat we er erg aan toe zijn om te settlen, en te weten
waar we aan toe zijn. Het gevoel dat we dolgraag hier zijn is alleen sterker
geworden. Gelukkig kunnen we elkaar prima opvangen en steunen, dat is
goed.
Maar het duurt dus nog even voordat we weten hoe het plaatje er voorlopig
uit gaat zien. Dat is jammer, maar daar moeten we ons maar even overheen
zetten. De eerste wanhoop was er de 15e al, inmiddels geloven we wel weer
in mogelijkheden maar weten nog niet precies hoe het uit gaat pakken.
Jos is helaas gezakt voor zijn examen. Het is een heel verhaal, maar komt
erop neer dat hij is dichtgeklapt door de vervelende manier van doen van
de eerste arts van de vier. Rest van het examen ging daarna dus slecht. We
weten nog geen details, alleen dat het negatief is.
We verwachtten het al vanaf de 15e; hij wist dat het mis was. Maar
hebben het pas gistermiddag definitief gehoord.
Het was dus niet echt een vakantie de afgelopen 2 weken, maar een nogal
emotionele en moeilijke tijd. We hadden al gepland naar Albury te gaan,
en gelukkig hebben we dat gedaan, want we hebben de steun en hulp
van de mensen hier erg nodig gehad.
Wat blijkt: Kerry, een van onze nieuwe vrienden hier, vrouw van Scott die zelf huisarts is, werkt bij de GP division hier (GP = huisarts). Dat is een soort overheidsinstantie die de (huis)artsen ondersteunt, maar zij hebben ook veel contacten met de ziekenhuizen. Ze helpen ook meer artsen aantrekken en plaatsen.
We hebben met een collega van haar gesproken, Alison Jansen (ja,
getrouwd met een zoon van Nederlandse ouders!), en zij zet alles op alles
om ons allebei aan het werk te krijgen.
We zijn fantastische mensen hier tegengekomen. Onder andere een
huisarts die bestuurslid is van deze GP division, en zeer actief in het
scholen van artsen en klaarstomen voor medical board interviews. Bovendien; in
zijn praktijk (aantal huisartsen) zoeken ze al een poos een 2e praktijkverpleegkundige, en dat lijkt mij een leuke baan.
Deze Michael is gecharmeerd van mijn CV (automatiseringservaring, reizigersvaccinatie-ervaring), en daar heb ik op korte termijneen gesprek mee om te kijken of ik bij hem kan werken.
Dan zou zijn praktijk sponsor kunnen zijn voor een nieuwe visumaanvraag
(ik mag op het huidige visum niet werken, en de lopende aanvraag wachtte op
een positieve beslissing van Jos z'n examen, maar dat komt dus niet). Je
hebt zo'n sponsor nodig om het visum te krijgen. Dat duurt een week of 8,
dus ik zal wrs. pas volgend jaar aan de slag kunnen.
Intussen wordt er ook voor Jos gezocht. Dat is nu nog niet concreet, maar
er zijn wat mogelijkheden, o.a. in diezelfde praktijk of in een ziekenhuis
als eerste hulp arts. Nog even afwachten wat dat wordt.
Ochre Health heeft op dit moment niet direct iets voor ons, maar over een
paar maanden zou Jos waarschijnlijk in Cunnamulla, in Queensland, de staat ten
noorden van NSW (dus nog ten noorden van Bourke) aan de slag kunnen.
Daar is geen medical board interview voor nodig, dus zou makkelijker
moeten zijn. Als hij dat een poos gedaan heeft, moet het interview
makkelijker zijn (want we willen niet echt lang in warm en ver weg Queensland blijven). Er hangt dan ook minder vanaf; als we beiden een baan
hebben, of tenminste 1 van ons, is de stress minder hoog.
Het moeilijke is dat we er erg aan toe zijn om te settlen, en te weten
waar we aan toe zijn. Het gevoel dat we dolgraag hier zijn is alleen sterker
geworden. Gelukkig kunnen we elkaar prima opvangen en steunen, dat is
goed.
Maar het duurt dus nog even voordat we weten hoe het plaatje er voorlopig
uit gaat zien. Dat is jammer, maar daar moeten we ons maar even overheen
zetten. De eerste wanhoop was er de 15e al, inmiddels geloven we wel weer
in mogelijkheden maar weten nog niet precies hoe het uit gaat pakken.
- Het plan op dit moment (met hoop dat dat allemaal lukt):
Voorlopig mogen we hier logeren, maar we willen een huisje huren. Jos is al driftig in het makelaarskrantje aan het kijken, en we gaan ons zo eens orienteren. Er staat gelukkig vanalles te huur, dus dat moet lukken. En intussen hebben we diverse aanboden van logeeradressen, de mensen hier zijn echt
fantastisch gastvrij.
We willen dan ook onze spullen ophalen uit de opslag in Coonamble. - Hopelijk krijg ik die baan, en gaan we het visum omgooien op mijn naam.
We kunnen dan WEL allebei werken, en hebben dat zwaard van Damocles
niet meer boven ons hoofd hangen. - Jos wordt aan alle kanten geholpen, en we hopen dat daar snel iets
nuttigs uit komt. En anders is er altijd over een paar maanden nog de optie in Queensland. Als ik in de tussentijd gewoon gewerkt hebt, wordt het voor
mij ook makkelijker om daar aan de slag te gaan.
Dus we hebben weer hoop, ook al is het even slikken. Vergeleken met de
emigranten die hier in de jaren '50 naartoe kwamen hebben wij het zo
slecht nog niet eens...
Maak je geen zorgen om ons; het komt goed. We houden jullie op de hoogte!!!
Jac
Abonneren op:
Posts (Atom)