RFDS IN ACTIE

We zijn inmiddels na een uitstekende drieweekse periode in Collarenebri, waar ik weer veel heb opgepikt, terug in Brewarrina. Dinsdagmiddag ben ik daar met het spreekuur begonnen en was meteen de hele middag volgepland, 16 patienten in 4 uur. Ik kan je verzekeren dat dit voor mij nog steeds heel hard werken is en dat zal nog wel een tijdje zo blijven.

De RFDS, Royal Flying Doctor Service, heeft het maar druk gehad met Brewarrina deze week. Op maandag zijn ze hier geweest voor een kind dat er slecht aan toe was (ben ik niet bij geweest). Op woensdag moesten ze opnieuw verschijnen voor een patient die door de ambulance was binnen gebracht, diep in coma (GCS 3 voor de geneeskundig onderlegden onder de lezers). Hij zou flink wat drank genuttigd hebben (veroorzaakt eigenlijk geen GCS 3) en mogelijk een doosje antidepressiva weggewerkt hebben (kan de GCS wel verklaren). Deon, rechts op de bovenste foto, moest samen met de specialisten (via de telefoon) alle registers opentrekken om hem enigszins te kunnen stabiliseren en gereed te maken voor transport. Gezien zijn coma was intubatie noodzakelijk en dat lukt alleen maar als je de patient goed verslapt. Maar dat betekent weer dat de ademhaling er ook mee stopt, dus die moet ook overgenomen worden. Uiteindelijk verliep dat allemaal volgens plan en kon de patient een paar uur later veilig en wel worden uitgevlogen. De anesthesist en flight nurse net gearriveerd (foto links) krijgen een overdracht en maken de patient gereed voor transport (foto rechts). Na de nodige handelingen wordt de patient uiteindelijk losgekoppeld van alle lijnen die uit de muur komen en verbonden met de apparatuur die de RFDS heeft meegenomen uit het vliegtuig. Het beademingsapparaat overigens moest nog even gehaald worden, die waren ze in alle hectiek namelijk vergeten. Maar er komt uiteindelijk een moment dat de patient echt gereed is voor transport (foto R). Vervolgens naar de ambulance voor het daadwerkelijke transport naar het vliegtuig (foto L).

Daar aangekomen moet de patient natuurlijk nog de kist in en aangesloten worden op de apparatuur van het vliegtuig, kost wederom een klein half uurtje. Gezien dit de eerste keer was voor ons dat de RFDS in actie komt, zijn Jac en ik achter de ambulance aangereden naar het vliegveld (Jac op foto mi-onder nog net zichtbaar).

Uiteindelijk vertrekt het toestel om 22.00, vijf uur nadat de patient door de ambulance het ziekenhuis van Brewarrina is binnengebracht. En dat terwijl we de hulp van de RFDS al een half uur na binnenkomst hadden gealarmeerd. Tja, situatie hier is wat anders dan in Nederland.

Donderdag was het vervolgens mijn beurt. Om 14.00 uur komt er een patient op mijn spreekuur met de klacht dat hij al een paar dagen op en af pijn heeft in beide onderarmen en nu weer. Op het eerste gezicht niet iets om zenuwachtig van te worden. Dit verandert als hij verteld dat dit altijd optreedt na het roken van een sigaret en vooral als hij aan het lopen is. Pas als ik er naar vraag vermeldt hij terloops ook dat hij dan wat pijn op de borst heeft. Alarmbellen zijn inmiddels aan het rinkelen in mijn hoofd. Meteen maar op de onderzoekstafel gelegd, bloeddruk en pols gemeten (zuurstof was er wel maar niemand wist hoe het apparaat werkt, gaan we morgen wat aan doen) en wat nitro gegeven wat de situatie niet verbeterde. Tweede maal gegeven, inmiddels Deon erbij gehaald want ik mag nog geen handelingen verrichten zoals het inbrengen van een infuus. Ambulance erbij, patient naar ziekenhuis, nu wel zuurstof gegeven etc en een ECG gemaakt. Blijkt hij een dijk van een hartinfarct te hebben. Tja, bloedonderzoek, kan wel, wordt morgen opgehaald en we hebben de uitslag dan waarschijnlijk op maandag, tja dat werkt niet. Dus wordt hier gewerkt met een apparaatje, de I-stat, waarmee je de belangrijkste bloedwaarden krijgt die nodig zijn (zie foto). Aangezien het verschijnen van de RFDS voor ons inmiddels "de gewoonste zaak" van de wereld is geworden .... , hebben we deze keer de patient niet naar het vliegveld begeleid. Overigens is deze patient uiteindelijk 6 uur na binnenkomst in mijn spreekkamer uitgevlogen.

Geweldig wat een week. Met het zweet in de handen en de bilnaad, ook al ben ik nog steeds als tweede man aanwezig, maar met een voldaan gevoel als uiteindelijk alles goed afloopt en de patient stabiel en wel wordt uitgevlogen.

Jos