Onderweg naar Sydney

Morgen, maandag de 15e is het examendag! En aangezien het examen in Sydney is, zijn we vrijdag uit Brewarrina vertrokken.
We zijn via Mudgee gegaan, een voor ons nog onbekende route. Maar eerst even gestopt bij onze opslag in Coonamble, om een paar koffers achter te laten, en onze golftassen op te pikken. De weg uit Coonamble leidt langs ons toekomstige huis (het gaat door!!), dus we konden nog even verlekkerd kijken naar het huis waar we hopelijk begin november gaan wonen.

Ook al is het pas het begin van de lente, in "onze" omgeving is het al zo droog dat de oogst vrijwel geheel mislukt is. Na wat regen in de winter is er na het zaaien nauwelijks meer wat gevallen, dus we reden eerst langs velden met totaal verdroogde gewassen.
Tot mijn verbazing veranderde het beeld al binnen 2 uur na vertrek uit Coonamble. We reden door een mooi licht glooiend terrein, waar we langzaamaan steeds meer groene velden ontwaarden tussen de typische droge australische bomen. Gaandeweg zagen we ook steeds vaker loofbomen in prachtige lichtgroene lentetooi (overigens, de bloesemfoto's zijn gemaakt in Brewarrina, waar de lente ondanks de droogte toch prachtig gekleurd is).

Ik was vertrokken met het gevoel "weer de koffers ingepakt, weer ergens vertrekken en een flink end rijden", maar het veranderde in "mmm, mooi hier. We zijn onderweg naar een nieuwe fase, en een welverdiende vakantie na Jos z'n examen".
De glooiing veranderde in heuvels, en later in iets wat je toch wel bergen mag noemen. Of bergjes toch op z'n minst: niet erg hoog, maar schitterend om doorheen te rijden. Jos zat lekker te studeren op de passagiersstoel, al werd dat regelmatig onderbroken door mijn lofzang op de omgeving. Na 2 keer van bestuurder gewisseld te hebben in evenveel korte stops, waren we aan de voet van de Blue Mountains aangekomen (voor de Google Earth liefhebbers: in Lithgow). Alleen die bergketen nog over en je rijdt voorsteden van Sydney in. Een mooie plek om te stoppen en te overnachten vonden wij.

Lithgow naderend vonden we een motel, en na het uitladen van onze spullen in de kamer wilde Jos even 1 km terugrijden om de daar gelegen golfbaan te bekijken. Ze hadden daar gras!! Dat lijkt misschien heel normaal, maar inmiddels zijn we gewend aan "browns" in plaats van "greens"; oftewel zand-"greens". En fairways waar je de pogingen om er gras te laten groeien nog wel her en der kunt ontdekken, maar waar je toch vooral allerlei kleuren aarde kunt bewonderen.
Onze aarzelende binnenkomst in het clubhuis werd gelukkig allerhartelijkst begroet door een man die de leiding bleek te hebben van de wedstrijd die de volgende dag gehouden werd. Helaas pindakaas, dachten wij... maar er bleek een flink gat te zitten in de baanbezetting, dus wij mochten toch wel spelen. Sympatiek, nietwaar?
Uiteraard kwam de vraag "where are you from?" en de vraag "why are you here?", gevolgd door 's mans visie op de gezondheidszorg hier. Dat wordt een vertrouwde routine, maar het leidt vaak tot grappige gesprekken, dat is wel leuk.

De volgende ochtend waren wij ruim op tijd zodat we eerst nog konden ontbijten. Daarop wachtend gingen wij even wat putten, en merkten dat de competitie-dames die zich voorbereidden op hun ronde al van onze komst op de hoogte waren. Vriendelijke begroetingen, korte gesprekjes, en toen moesten we snel naar de voor ons bereide tosti's.

Daarna gingen we in de golfshop betalen. 2 greenfees (voor de niet-golfers: toegangsbewijzen), zakje tees, 2 flesjes drinken en 2 x karretjeshuur. We verwachtten zeker $60 af te moeten, maar Jos moest maar liefst het astronomische bedrag van... $26,50 afrekenen. Omrekenen in euro's = vermenigvuldigen met 0,6...

Confuus door dit lage bedrag verknalde ik natuurlijk de eerst hole. Alhoewel: de eerste slag was inderdaad slecht, maar de tweede was midden op de fairway alleen konden we de bal niet meer terugvinden! Ik probeerde het uit m'n hoofd te zetten door met Jos af te spreken dat we toch nog even terug zouden gaan; de greenfees waren vast niet berekend, bedacht ik.

Mijn spel ging er daarna flink op vooruit en na 9 holes had ik, ondanks 2 strepen, toch nog 16 punten. Iets meer dan Jos, en ik rook m'n kans op een overwinning. Intussen genoten we van de mooie baan op een zonnige frisse dag (wat kan dat heerlijk zijn!) in de groene heuvels.

Omdat we nog een paar uur moesten rijden zijn we na 14 holes gestopt. Net voordat vermoeidheid mij parten zou kunnen gaan spelen waardoor ik de winst nog af zou kunnen geven. Voldaan en tevreden vroegen wij na of we nog iets moesten betalen. Het antwoord was: "nee hoor, ik heb jullie een flinke korting gegeven; we zorgen graag goed voor onze overzeese gasten".

Geloof me: de smile die hij daarmee op onze gezichten toverde bleef daar gedurende de resterende reis naar Sydney zitten!