Nota Bene: Nieuw tijdsverschil!!

Ongeveer op dit moment wordt de klok in Nederland een uur terug gezet. Dus jullie hebben een lekkere lange nacht. Wij zijn na een wat korter nachtje al een poosje op. De klok is hier namelijk juist een uur vooruit gezet; de zomertijd is ingegaan. Dit betekent dat het tijdverschil tussen ons nu 10 uur is geworden, 2 uur meer.

Hopelijk betekent het feit dat we nu nog meer vooruitlopen ook dat we heel snel het resultaat van Jos z'n examen zullen hebben. Het was extreem lastig, en we zijn er dan ook helemaal niet gerust op. Hopelijk horen we begin deze week iets, en zullen het dan gauw laten weten.

Inmiddels zijn we in Albury(/Wodonga), aan de zuidgrens van NSW met Victoria. Grofweg tussen Melbourne en Canberra, de hoofdstad. We proberen ons niet teveel zorgen te maken voor wat het betekent als Jos gezakt is, maar te genieten van de prachtige omgeving (An, het lijkt een beetje op de Toscane! Inclusief wijn, kersen, diverse noten en allerlei bessen, echt een gourmet-streek).

Zodra we meer weten (en weer zelf internettoegang hebben, ik zit nu bij vrienden te typen) laten we het weten.
Jac

Onderweg naar Sydney

Morgen, maandag de 15e is het examendag! En aangezien het examen in Sydney is, zijn we vrijdag uit Brewarrina vertrokken.
We zijn via Mudgee gegaan, een voor ons nog onbekende route. Maar eerst even gestopt bij onze opslag in Coonamble, om een paar koffers achter te laten, en onze golftassen op te pikken. De weg uit Coonamble leidt langs ons toekomstige huis (het gaat door!!), dus we konden nog even verlekkerd kijken naar het huis waar we hopelijk begin november gaan wonen.

Ook al is het pas het begin van de lente, in "onze" omgeving is het al zo droog dat de oogst vrijwel geheel mislukt is. Na wat regen in de winter is er na het zaaien nauwelijks meer wat gevallen, dus we reden eerst langs velden met totaal verdroogde gewassen.
Tot mijn verbazing veranderde het beeld al binnen 2 uur na vertrek uit Coonamble. We reden door een mooi licht glooiend terrein, waar we langzaamaan steeds meer groene velden ontwaarden tussen de typische droge australische bomen. Gaandeweg zagen we ook steeds vaker loofbomen in prachtige lichtgroene lentetooi (overigens, de bloesemfoto's zijn gemaakt in Brewarrina, waar de lente ondanks de droogte toch prachtig gekleurd is).

Ik was vertrokken met het gevoel "weer de koffers ingepakt, weer ergens vertrekken en een flink end rijden", maar het veranderde in "mmm, mooi hier. We zijn onderweg naar een nieuwe fase, en een welverdiende vakantie na Jos z'n examen".
De glooiing veranderde in heuvels, en later in iets wat je toch wel bergen mag noemen. Of bergjes toch op z'n minst: niet erg hoog, maar schitterend om doorheen te rijden. Jos zat lekker te studeren op de passagiersstoel, al werd dat regelmatig onderbroken door mijn lofzang op de omgeving. Na 2 keer van bestuurder gewisseld te hebben in evenveel korte stops, waren we aan de voet van de Blue Mountains aangekomen (voor de Google Earth liefhebbers: in Lithgow). Alleen die bergketen nog over en je rijdt voorsteden van Sydney in. Een mooie plek om te stoppen en te overnachten vonden wij.

Lithgow naderend vonden we een motel, en na het uitladen van onze spullen in de kamer wilde Jos even 1 km terugrijden om de daar gelegen golfbaan te bekijken. Ze hadden daar gras!! Dat lijkt misschien heel normaal, maar inmiddels zijn we gewend aan "browns" in plaats van "greens"; oftewel zand-"greens". En fairways waar je de pogingen om er gras te laten groeien nog wel her en der kunt ontdekken, maar waar je toch vooral allerlei kleuren aarde kunt bewonderen.
Onze aarzelende binnenkomst in het clubhuis werd gelukkig allerhartelijkst begroet door een man die de leiding bleek te hebben van de wedstrijd die de volgende dag gehouden werd. Helaas pindakaas, dachten wij... maar er bleek een flink gat te zitten in de baanbezetting, dus wij mochten toch wel spelen. Sympatiek, nietwaar?
Uiteraard kwam de vraag "where are you from?" en de vraag "why are you here?", gevolgd door 's mans visie op de gezondheidszorg hier. Dat wordt een vertrouwde routine, maar het leidt vaak tot grappige gesprekken, dat is wel leuk.

De volgende ochtend waren wij ruim op tijd zodat we eerst nog konden ontbijten. Daarop wachtend gingen wij even wat putten, en merkten dat de competitie-dames die zich voorbereidden op hun ronde al van onze komst op de hoogte waren. Vriendelijke begroetingen, korte gesprekjes, en toen moesten we snel naar de voor ons bereide tosti's.

Daarna gingen we in de golfshop betalen. 2 greenfees (voor de niet-golfers: toegangsbewijzen), zakje tees, 2 flesjes drinken en 2 x karretjeshuur. We verwachtten zeker $60 af te moeten, maar Jos moest maar liefst het astronomische bedrag van... $26,50 afrekenen. Omrekenen in euro's = vermenigvuldigen met 0,6...

Confuus door dit lage bedrag verknalde ik natuurlijk de eerst hole. Alhoewel: de eerste slag was inderdaad slecht, maar de tweede was midden op de fairway alleen konden we de bal niet meer terugvinden! Ik probeerde het uit m'n hoofd te zetten door met Jos af te spreken dat we toch nog even terug zouden gaan; de greenfees waren vast niet berekend, bedacht ik.

Mijn spel ging er daarna flink op vooruit en na 9 holes had ik, ondanks 2 strepen, toch nog 16 punten. Iets meer dan Jos, en ik rook m'n kans op een overwinning. Intussen genoten we van de mooie baan op een zonnige frisse dag (wat kan dat heerlijk zijn!) in de groene heuvels.

Omdat we nog een paar uur moesten rijden zijn we na 14 holes gestopt. Net voordat vermoeidheid mij parten zou kunnen gaan spelen waardoor ik de winst nog af zou kunnen geven. Voldaan en tevreden vroegen wij na of we nog iets moesten betalen. Het antwoord was: "nee hoor, ik heb jullie een flinke korting gegeven; we zorgen graag goed voor onze overzeese gasten".

Geloof me: de smile die hij daarmee op onze gezichten toverde bleef daar gedurende de resterende reis naar Sydney zitten!

RFDS IN ACTIE

We zijn inmiddels na een uitstekende drieweekse periode in Collarenebri, waar ik weer veel heb opgepikt, terug in Brewarrina. Dinsdagmiddag ben ik daar met het spreekuur begonnen en was meteen de hele middag volgepland, 16 patienten in 4 uur. Ik kan je verzekeren dat dit voor mij nog steeds heel hard werken is en dat zal nog wel een tijdje zo blijven.

De RFDS, Royal Flying Doctor Service, heeft het maar druk gehad met Brewarrina deze week. Op maandag zijn ze hier geweest voor een kind dat er slecht aan toe was (ben ik niet bij geweest). Op woensdag moesten ze opnieuw verschijnen voor een patient die door de ambulance was binnen gebracht, diep in coma (GCS 3 voor de geneeskundig onderlegden onder de lezers). Hij zou flink wat drank genuttigd hebben (veroorzaakt eigenlijk geen GCS 3) en mogelijk een doosje antidepressiva weggewerkt hebben (kan de GCS wel verklaren). Deon, rechts op de bovenste foto, moest samen met de specialisten (via de telefoon) alle registers opentrekken om hem enigszins te kunnen stabiliseren en gereed te maken voor transport. Gezien zijn coma was intubatie noodzakelijk en dat lukt alleen maar als je de patient goed verslapt. Maar dat betekent weer dat de ademhaling er ook mee stopt, dus die moet ook overgenomen worden. Uiteindelijk verliep dat allemaal volgens plan en kon de patient een paar uur later veilig en wel worden uitgevlogen. De anesthesist en flight nurse net gearriveerd (foto links) krijgen een overdracht en maken de patient gereed voor transport (foto rechts). Na de nodige handelingen wordt de patient uiteindelijk losgekoppeld van alle lijnen die uit de muur komen en verbonden met de apparatuur die de RFDS heeft meegenomen uit het vliegtuig. Het beademingsapparaat overigens moest nog even gehaald worden, die waren ze in alle hectiek namelijk vergeten. Maar er komt uiteindelijk een moment dat de patient echt gereed is voor transport (foto R). Vervolgens naar de ambulance voor het daadwerkelijke transport naar het vliegtuig (foto L).

Daar aangekomen moet de patient natuurlijk nog de kist in en aangesloten worden op de apparatuur van het vliegtuig, kost wederom een klein half uurtje. Gezien dit de eerste keer was voor ons dat de RFDS in actie komt, zijn Jac en ik achter de ambulance aangereden naar het vliegveld (Jac op foto mi-onder nog net zichtbaar).

Uiteindelijk vertrekt het toestel om 22.00, vijf uur nadat de patient door de ambulance het ziekenhuis van Brewarrina is binnengebracht. En dat terwijl we de hulp van de RFDS al een half uur na binnenkomst hadden gealarmeerd. Tja, situatie hier is wat anders dan in Nederland.

Donderdag was het vervolgens mijn beurt. Om 14.00 uur komt er een patient op mijn spreekuur met de klacht dat hij al een paar dagen op en af pijn heeft in beide onderarmen en nu weer. Op het eerste gezicht niet iets om zenuwachtig van te worden. Dit verandert als hij verteld dat dit altijd optreedt na het roken van een sigaret en vooral als hij aan het lopen is. Pas als ik er naar vraag vermeldt hij terloops ook dat hij dan wat pijn op de borst heeft. Alarmbellen zijn inmiddels aan het rinkelen in mijn hoofd. Meteen maar op de onderzoekstafel gelegd, bloeddruk en pols gemeten (zuurstof was er wel maar niemand wist hoe het apparaat werkt, gaan we morgen wat aan doen) en wat nitro gegeven wat de situatie niet verbeterde. Tweede maal gegeven, inmiddels Deon erbij gehaald want ik mag nog geen handelingen verrichten zoals het inbrengen van een infuus. Ambulance erbij, patient naar ziekenhuis, nu wel zuurstof gegeven etc en een ECG gemaakt. Blijkt hij een dijk van een hartinfarct te hebben. Tja, bloedonderzoek, kan wel, wordt morgen opgehaald en we hebben de uitslag dan waarschijnlijk op maandag, tja dat werkt niet. Dus wordt hier gewerkt met een apparaatje, de I-stat, waarmee je de belangrijkste bloedwaarden krijgt die nodig zijn (zie foto). Aangezien het verschijnen van de RFDS voor ons inmiddels "de gewoonste zaak" van de wereld is geworden .... , hebben we deze keer de patient niet naar het vliegveld begeleid. Overigens is deze patient uiteindelijk 6 uur na binnenkomst in mijn spreekkamer uitgevlogen.

Geweldig wat een week. Met het zweet in de handen en de bilnaad, ook al ben ik nog steeds als tweede man aanwezig, maar met een voldaan gevoel als uiteindelijk alles goed afloopt en de patient stabiel en wel wordt uitgevlogen.

Jos