Nieuwe baan

Gisteren heb ik mijn eerste week in de nieuwe baan afgesloten. Heerlijk, een verademing in vergelijking met Wang.

Toen ik 7 jaar geleden begon in Wang hadden we gemiddeld een aanbod van ongeveer 45 patienten per dag. We hadden daarvoor een senior dokter en een intern (Junior Co-assisten) of een resident (Senior Co) in de ochtend en deel van de middag en hetzelfde voor de rest van de middag en de avond. ’s Nachts was er een resident met een medical registrar (internist in opleiding). Ik had dus gedurende mijn shift een co waarmee ik samenwerkte en die ik moest superviseren. De intern heeft natuurlijk intensieve begeleiding nodig, de resident wat minder. Dat was allemaal goed te behappen.

Langzaam maar zeker nam het aantal patienten echter toe. De laatste maanden zaten we gemiddeld aan 65 patienten per dag met regelmatig uitschieters naar 80-90, een paar keer zelfs meer dan honderd. Het aantal seniors echter is al die tijd niet toegenomen, het aantal juniors wel. Aan het eind had ik meestal voortdurend 1 intern, 2 residents and 1 medisch student die ik moest begeleiden, naast het zien van patienten zelf. Dat laatste, daar kwam ik bijna niet meer aan toe, slechts een paar per dag. Alleen de ernstige patienten, de multi trauma’s en zieke interne patienten die gesedeerd en geintubeerd moesten worden of centrale lijnen nodig hadden etcetera, die waren natuurlijk wel voor mijn rekening daar kun je moeilijk een co aan zetten. Kortom vrijwel elke shift betekende versnelling in overdrive en bidden dat alles goed gaat. Dit had als gevolg dat ik na vrijwel elke shift volledig uitgeput was en moeite had met de autorit naar huis.

Nu in Wodonga is de situatie 180 graden anders. Het gemiddeld aantal patienten is vergelijkbaar, ongeveer 60 per dag, maar daar starten twee seniors in de ochtend tot 18.00 uur met of een intern of een resident. Daarbij werken de seniors om en om met de intern, dus je werkt een deel van de tijd ongestoord alleen en een deel geef je begeleiding aan de co. Dat betekent meteen dat er veel meer tijd is om daadwerkelijk les te geven. En er starten nog twee seniors om 12.00 uur tot 22.00 uur met een intern of resident. Drie dagen lang heb ik niet hoeven te rennen maar kon ik rustig patienten oppikken in de wachtkamer, zien, behandelen en naar huis sturen of opnemen. Heerlijk. Dinsdag was een extreem drukke dag volgens iedereen die er werkte. Wat mij betreft was de dinsdag in Wodonga te vergelijken met een redelijke dag in Wangaratta. Ziet er allemaal perfect uit dus.

Nadeel is dat ik 10 uur shifts heb nu. Maar veel minder reistijd, eigenlijk had ik in Wang ook al 10 uur shifts met de reistijd inbegrepen. Die extra twee uur worden nu wel betaald, dus dat is dan weer een voordeel.

Op computergebied ben ik ook weer wat verder. De computer is weer up and running en inmiddels weer volledig geinstalleerd met alles wat nodig is voor de flightsimulator. Alle programma's zijn geschreven, grotendeels tenminste, her en der zijn nog wat kleine aanpassingen nodig. Overhead en autopiloot werken volledig. Aan de MIP (main instrument panel) wordt de laatste hand gelegd. De monitoren voor de outside view (ken effen niet op het Nederlandse equivalent komen) zijn ook weer geinstalleerd. Yoke werkt alweer, pedalen moeten nog aangesloten worden. De throttle waarmee je "gas geeft" en de radio's werken ook al maar zijn nog niet te zien op deze foto's. Het geluid moet nog. De tweede computer moet nog geinstalleerd worden, maar dit zou niet meer moeten zijn dan stekker in het stopcontact en aanzetten .... Als dat allemaal gedaan is kan ik weer eens een poging gaan doen om te "vliegen". 

Eigenlijk zou ik nu op de golfbaan moeten staan in plaats van hier een blog te schrijven, ware het niet dat het vandaag slecht weer is. Het is koud en nat, en gezien het feit dat dit zelden het geval is hier Down Under, gaan wij op deze dagen niet golfen. Watjes natuurlijk, als we in Nederland dezelfde strategie zouden hanteren dan zou er weinig komen van het golfen denk ik. Na anderhalf jaar weer regelmatig een balletje slaan en een nieuwe driver ben ik inmiddels op een handicap van 16 aangekomen (22 toen ik Nederland verliet). Dat gaat ook gestaag vooruit dus. 

Jac is verschrikkelijk druk met allerlei zaken, haar energie niveau is weer redelijk terug naar normaal. Ze zingt in een koor met wekelijkse repitities, ze peddelt in een Dragonboat elke zondag, ze sport twee keer in de week om de conditie weer een beetje op peil te krijgen, ze is betrokken bij de organisatie Knitted Knockers en ook bij de Nederlandse organisatie Breiboezem, ze volgt bijscholingen en curcussen voor haar werk, en ze werkt natuurlijk ook nog. Ongetwijfeld vergeet ik nog het een en ander.

Dat was het weer even met de update van Down Under. Geniet van de zomer daar in het noorden, wij zullen proberen de winter hier weer door te komen. Een deel van de tijd zal worden besteed aan het zoeken van land om een huis op te gaan bouwen. We hebben wat vage plannen om een goed geisoleerd huis te gaan bouwen met centrale verwarming etcetera, alles wat een fatsoenlijk huis in Nederland ook heeft. Die bestaan hier nauwelijks dus moeten we zelf maar aan de slag. Plannen zijn nog heel vaag dus verder zeg ik nog maar even niets.

Grt

Jos

Collage

Januari.
Van klein stekje 6 jaar geleden opgekweekt tot 2 crêpe myrtle boompjes in de voortuin. Jos heeft vorig jaar de automatische bewatering verbetert en uitgebreid tot de voortuin met als resultaat de meest uitbundige bloesem tot nu toe, prachtig!

Jos stuurt een sollicitatiebrief naar het ziekenhuis in Wodonga op 15 min rijden van huis.


Februari.
Op bliksembezoek bij Inge en Matt in Sydney om hun eind januari geboren dochter Olivia te bewonderen, onze surrogaat kleindochter :)
Mid juni hoop ik haar weer te zien als ik een meerdaagse cursus heb in Sydney; dan zal ik haar vast nauwelijks meer herkennen!

Jos loopt een dagje mee in Wodonga op de Spoedeisende Hulp en het bevalt hem goed.


Maart.
De jaarlijkse Regatta van onze Dragon Boat club. Op zaterdag de community day (gelegenheidsteams vanuit de omgeving) met ook de Remembrance Ceremony ter nagedachtenis aan overleden kankerpatienten. Mij was gevraagd om 2 liedjes te zingen tijdens die ceremonie, en dat heb ik samen met een koorlid en een veelzijdig muzikant gedaan die ons op de gitaar begeleidde. We zongen Count on Me van Bruno Mars, en Make You Feel My Love van Adele. Ik vond het resultaat matig maar het is altijd vreselijk om jezelf te horen zingen. Anderen waren veel complimenteuzer :)

Jos krijgt een contract uit Wodonga en dient zijn ontslag in in Wangaratta.


April.
10 dagen vakantie aan de zuid-oost kust gepland, in een vakantiehuisje waar de honden ook welkom zijn. Normaal is het daar in deze tijd van het jaar, mid herfst, milder en lekkerder weer dan bij ons thuis. Ik ben vorig jaar in juni aan dezelfde kust geweest maar een paar uur noordelijker, keek er erg naar uit om Jos te laten zien hoe mooi het daar was. Ook de eerste keer dat we een vakantie met de hondjes proberen. 


Het huisje is klein maar biedt alles wat we nodig hebben. De hondjes maken ons 's morgens vroeg wakker (geen lange gang tussen waar zij slapen en onze slaapkamer, haha) maar dat lossen we op door met z'n vieren op bed nog lekker even verder te slapen.

Jos heeft de dag voor ons vertrek zijn laatste werkdag in Wangaratta gehad, afscheid van een goede werkplek. Hij heeft nog zoveel vrije dagen dat hij nu 4 weken vrij is.



Overal langs de kust vind je kleine pockets rainforest waar je prachtig door heen kunt lopen. Maar zoals de naam al aangeeft; daar regent het dus vaak...

















... en ook buiten die plekjes om is het weer bar en boos. Als het niet regent, dan hebben we buien. De ergste storm in 17 jaar met enorme hoeveelheden regen teistert Sydney. Wij zitten een uur of 6 zuidelijker en het is niet zo'n drama als daar, waar enkele huizen van hun fundering afdrijven en een handvol mensen verdrinkt in overstromingen. Maar wel nat, nat, nat.


We proberen tussen de buien door toch zoveel mogelijk tochtjes te maken in de omgeving. Maar we worden meestal meerdere keren per dag toch nat natuurlijk. De hondjes kunnen we niet buiten in ons privé-tuintje achterlaten want ze kunnen nergens schuilen tegen de regen. Dus die blijven soms achter in het kleine woonkamertje. Niet te lang achter elkaar, dat willen we ze niet aandoen. Dus we blijven veel samen thuis, lezen, kijken films.


De weersverwachtingen worden steeds naar beneden bijgesteld, en de eerder voorspelde weersverbetering blijft uit. Totdat het na 5,5 dag ineens opklaart en de zon tevoorschijn komt. Gauw gaan we erop uit en komen al wandelend op verschillende mooie strandjes uit. Natuurlijk maken we juist nu veel foto's! :) 


Aan het eind van de middag willen we nog even van de zon genieten op een terrasje, biertje/wijntje erbij en voor de hondjes lekker wat water. Maar helaas... het eerste terras dat we zien sluit net de deuren, en alle toeristen die na 5 dagen regen nog even hadden willen genieten krijgen 0 op het rekest. 





Ongelooflijk; houd die tent gewoon even een uurtje open, dan gaat de zon zover omlaag dat het te fris wordt en we vanzelf weggaan! Maar nee.
We proberen het nog ergens anders, maar ook daar een gesloten deur. Als we thuis aankomen is de zon alweer verdwenen helaas.







De volgende ochtend regent het weer, met als verwachting meer regen en buien. Al die tijd zien we dat het thuis prachtig is; zon, 20-22gr, genieten gewoon. Alleen voor ons een beetje zuur.

Dus... we pakken de telefoon en bellen onze "housesitters" (die vorig jaar voor onze honden en huis gezorgd hadden toen we in NL waren) en leggen voor dat we eerder naar huis willen komen. Dat was gelukkig voor hun geen probleem; ze wonen in Sydney en waren al heel blij dat ze het ergste van het slechte weer daar gemist hadden en heerlijk een week van ons weer, ons huis en hun zoon, schoondochter en kleindochters (onze achterburen) hadden kunnen genieten.

Die avond pakken we onze spullen in en de volgende dag, na precies een week, vertrekken we naar huis, blij om de regen en nattigheid achter ons te laten. Natuurlijk schijnt de zon, en we gaan nog een laatste maal naar het geweldige loslooppark aan het strand waar onze honden zich geweldig vermaken. Na bijna een uur van rennen, snuffelen, balletjes halen (vooral in de regenwaterpoelen tussen de rotsen langs het strand) zijn zij zo moe dat ze de eerste uren van de terugrit lekker slapen. De zon is dan allang weer verdwenen; 's morgens waren de regenwolken al zichtbaar boven de bergen. Onderweg naar huis wisselen buien en zon elkaar af, maar thuisgekomen is de regenbui daar net achter de rug en vanaf de volgende dag genieten we fijn in onze eigen achtertuin van de zon; heerlijk! We checken nog even wat het weer op onze vakantiebestemming is; regen... God zij dank dat we naar huis gegaan zijn!

Jos is nog een paar weken vrij. Deze vrijdag komen er 26 ex-collega's uit Wangaratta afscheid nemen, Jos heeft ze een Indonesische rijsttafel beloofd. Vorige week begon hij met wat experimenten die resulteerden in 3 potten Atjar Tjampoer en een container Seroendeng, 2 bijgerechten die we hier niet kunnen krijgen. Voor deze week is er een strak logistiek schema: elke dag worden specifieke boodschappen gedaan en wordt er 1 vleesgerecht gemaakt (met genoeg over om 's avonds alvast lekker van te eten!). Ik werk donderdag en vrijdag, en mijn enige bijdrage zal bestaan uit het bakken van 2 indonesische nootmuskaat-taarten donderdagavond, verder doet Jos al het koken. Komt helemaal goed; de planning ziet er perfect uit, en de gerechten tot nu toe zijn heerlijk :)
Het wordt vast een gezellige avond, en een waardige afsluiting van Jos z'n eerste baan alhier.
Cheers, Jac