Wisselend bewolkt

Dat beschrijft de lente; soms warm en zonnig, soms regen, koel, grijzig. De temperaturen aan de kust zijn in de winter en lente tot nu toe te hoog, en het is daar te droog geweest vandaar die bosbranden bij Sydney, en langs de kust ten noorden en zuiden. Hebben wij geen last van! Genoeg regen gehad hier, en het is eerder te koel voor de tijd van het jaar dan te warm.
Wisselend bewolkt is ook hoe ik door de chemo heen kom. Soms een donkere wolk, soms meer zonnig. Nog 3 wekelijkse chemo's te gaan en dan zit ruim 5,5 maand erop... om ruim een week later te beginnen aan 6 weken dagelijkse bestralingen die tot mid januari duren.

De vermoeidheid neemt langzaam toe; de dag duurt gewoon langer dan mijn energie. De laatste dagen ga ik 's middags even op de bank liggen wat tv kijken, maar 's avonds op tijd naar bed blijft een gegeven net als 's morgens moe opstaan. En dus ben ik ook niet veel op Skype; niet veel energie voor.
Mentaal gaat het momenteel langzaamaan beter, maar ook daar kan een wolkje zomaar opdoemen. Ik wilde steeds zo graag terug naar de tijd voor ik die knobbel voelde, terug naar gezond zijn.
"Back to normal" en "terug naar normaal"; zelfs in onze taal zeggen we dat we terug kunnen in de tijd naar een eerdere situatie. Da's natuurlijk nooit mogelijk, en voor mij geldt op dit moment al helemaal dat dingen nooit meer zo worden als ze waren. Je voelt een knobbeltje, het blijkt kanker, en BENG, alles verandert ineens.
Het duurde enkele maanden voordat ik doorhad dat ik echt borstkanker heb en dat ik niet terug naar normaal kan. Misschien wordt m'n linkerarm wel weer helemaal goed, maar misschien ook niet. Misschien word ik weer helemaal fit, misschien blijf ik altijd wat meer moe, enz. Maar los van het fysieke; dit is zo'n ingrijpend proces dat het me onmogelijk lijkt dat je hier niet verandert uitkomt.
Ik sta stil bij dingen waar ik eerder gedachteloos aan voorbij ging. Ik heb geen zin meer en tijd voor mensen die vervelend doen of mij down maken; ik heb wel wat beters te doen. Ik vind het niet meer zo spannend dat de honden zandpootjes achterlaten op de tegelvloer; ik knuffel of speel liever met ze dan dat ik het schoonmaak.
Ik maak me niet meer zo druk om een aantal zaken, en veel drukker om andere dingen; vrienden en familie zijn belangrijk, proberen goed te zijn voor mensen en een fijne tijd te hebben, dat is belangrijk.
En daarbij maakt het niet uit of deze behandeling aanslaat en ik nog lang leef, of dat er iets misgaat; in beide situaties is het belangrijk om het nu fijn te hebben. Tot mijn stomme verbazing kun je vaak vervelende gedachten gewoon stopzetten. Makkelijk gezegd, niet altijd even makkelijk gedaan maar het lukt regelmatig. Met af en toe een lekkere huilbui tussendoor :)

Wat er zoal gebeurd is? In willekeurige volgorde:
Midweek weg naar vakantiehuisje bij Bendigo (3,5 uur naar het westen, gratis aangeboden door een geweldige stichting) waar de kangaroe's regelmatig dicht bij het huis kwamen. Met Jos en 3 vrienden genieten, en voor mij ook reflectie en het begin van positiever denken.
Veel gewerkt heb ik niet, maar ik pak het weer een beetje op. Werkgever wil niet dat ik meer dan dit doe tot de bestralingen voorbij zijn... dat was even schrikken, maar misschien heeft hij wel gelijk (misschien ook niet, haha).
Ik heb besloten dan maar te genieten van de goede momenten in de lente en straks zomer, en tijd te nemen om uit te rusten waar nodig. Geeft ook wel wat rust in m'n kop.
Lachen om en knuffelen met Hope en Becka, die dikke vrienden zijn geworden. We hebben een 2e hondenhok gekocht... om te merken dat ze bij elkaar in 1 hok kruipen, zo schattig. Ze slapen echter meestal binnen, want anders maken ze ons om 6u 's morgens al wakker...
Jos' verjaardag gevierd met uit lunchen met Kerry & Scott, heerlijke lange middag met zalig eten in fijn gezelschap. Z'n cadeau; laatste deel tuin bij het zwembad ingeplant met hulp van vrienden.
Zo'n klus die blijft liggen op het moment, gewoon fijn dat het nu gedaan is. Ik heb de plantjes uitgezocht met hulp van vrienden, en anderen hebben het zware werk gedaan.
Op de eerstehulp beland met extreme uitputting; bleek uitgedroogd te zijn, twee maal vochtinfuus gehad die week en chemo week opgeschoven.
M'n haar groeit terug, is al meer dan een centimeter lang!
Jos pakt z'n golfen weer op, gelukkig is Scott recent gepensioneerd en hopelijk kunnen ze samen wekelijks eropuit. Jos verdient het!!
Hij is dan ook de meest zonnige constante in deze verwarrende journey; lieve Jos.
Jac