Blinde in het land der eenogigen

Mag ik starten met een advies? Koop nooit, NOOIT een Nokia N97 mini!!!

Geloof me. Ik heb het gedaan, en wat een spijt...

Ik dacht eerst dat het aan mij lag; het was m'n eerste touch-screen gsm. Waarschijnlijk tikte ik niet hard genoeg op het scherm, of te hard, of niet op de juiste plek. Het scherm reageerde soms, maar vaker helemaal niet op welke actie van mijn kant dan ook. Dus 2 dagen later terug naar de winkel, en het toestel werd omgeruild voor een ander. En nee, ze hadden verder nooit klachten gehad over dit type toestel. Zeiden ze...

Kort daarna hoorde ik van allerlei kanten dat dit een slecht toestel was, vooral van nederlandse vrienden. Ik wilde er inmiddels vanaf, te vaak kon ik de meest simpele zaken niet of slechts met moeite uitvoeren.

Nou had ik natuurlijk een 2-jarig contract afgesloten en dat kon natuurlijk niet zomaar ontbonden worden. Eerst moest het toestel 3 x voor dezelfde reden ter reparatie weggestuurd zijn geweest, en als Nokia zelf dan niet zou ingrijpen zou mijn provider het contract ontbinden of me een alternatief bieden. Na het nodige heen- en weer gepraat en slikken van mijn kant is het vermaledijde toestel in de daaropvolgende 3 maanden tijd 3 x naar Nokia gestuurd en uiteindelijk naar mijn provider. Ik zelf het het in die tijd bij elkaar hooguit 2 weken in mijn bezit gehad.

Mijn redding is waarschijnlijk dat na de 2e reparatie (software update, meer deden ze niet) het scherm totaal niet reageerde terwijl ik nog in de winkel was. Het personeel zag dus wat er mis was, en vooral de manager. Vanaf dat moment was het niet iets wat ik verzon of verkeerd deed, maar iets wat werkelijk mis ging. Halleluja!!

Vanaf dat moment ging manager Sam zich ermee bemoeien. Het toestel ging per kerende post terug, ge-escaleerd oftewel de winkel accepteerde niet dat het gerepareerd was. Uiteindelijk, 3 "reparaties" later heeft Sam vorige week in mijn naam een klacht ingediend. Maandag was het dan zover; m'n provider liet weten dat het contract ontbonden zou worden mits ik het toestel naar hen stuurde en een nieuw 2-jarig contract aanging met een gsm naar mijn keuze. Yes, eindelijk!

Even heb ik getwijfeld tussen een iPhone en een Samsung; over beiden hoorde ik goede berichten. Het is de iPhone geworden, alleen maar omdat ik al een iTouch heb, de software daarvoor hetzelfde is en ik dan alles van m'n iTouch ook op m'n mobieltje kan downloaden.

Gisteren heb ik hem gehaald, m'n iPhone. Hij ziet er bijna hetzelfde uit als m'n iTouch, en sommige dingen gaan dan ook heel intuitief. Maar niet alles; hoe zet ik die stomme woord-voor-mij-verbeteren-feature uit? Als ik in NL text, wil hij alles voor me in engelse woorden veranderen. Als ik ff niet oplet staat er iets heel onleesbaars. Wat betekent FaceTime? Tweets; het heeft iets met Twitter te maken, maar daar ben ik tot nu toe heel ver vandaan gebleven dus het zegt me niets. De letters op het toetsenbord zitten zo dicht bij elkaar dat ik nog vaak mis tik. En ik moet alle contacten er handmatig opnieuw inzetten... kan dat ook via iTunes? Wat betekent iCloud precies, moet ik daar iets mee?

Kortom; ik voel me zo dom. Toen ik eind vorige eeuw in de IT ging werken was ik een-oog in het land der blinden; bijna 15 jaar later voelt het het omgekeerde. Is dit wat onze ouders jaren geleden voelden toen ze ons vroegen de video-recorder in te stellen????

Jac

PS: tips over iPhone gebruik en apps zijn zeer welkom!

PS2: de Nokia N97 mini is inmiddels in betreffende winkel niet meer te koop...

Fifties festival

In het midden van de jaren 50 werd het stuwmeer hier flink vergroot, en daardoor zou het dorpje Tallangatta onder water komen te staan. Om dit te verkomen werd een nieuw dorp hogerop gebouwd, en werden huizen verplaatst van laag- naar hooggelegen. Tegenwoordig wordt dat feit herdacht met een jaarlijks "fifties" festival, uiteraard in het nieuwe Tallangatta (een goed idee, zeker nu het meer voor bijna 100% vol is...)

Een bonte verzameling van oude auto's uit die periode, of iets eerder of later, nam het grootste deel van het terrein in beslag. Wat een werk moet er gezeten hebben in het in zo'n goede staat houden van die auto's, ongelooflijk.
De altijd aanwezige kraampjes hadden ook als thema spullen uit de jaren vijftig, maar dat was nogal losjes toegepast. En gewoontegetrouw stond er natuurlijk ook een poffertjeskraam. Ik weet zeker dat ik hier al vaker poffertjes heb gegeten dan alles bij elkaar in Nederland; bij wel haast elk festival is een "dutch pofferties" kraam te vinden. Zo spreken ze het uit, pofferties. Liefst geserveerd met ijs, aardbeien en slagroom, maar ik houd het graag bij maple-syrup en poedersuiker. Alleen poedersuiker? Dat geloven ze niet; dan moet er toch minstens boter en citroensap bij :)
Een paar oude kermisattracties die in de jaren 50 niet misstaan zouden hebben vermaakten de jongste kids. En op het centrale podium bracht de eerste band de sfeer van de fifties er goed in. Daarna begon "Elvis" aan zijn optreden, en die deed het ontzettend goed! Goeie stem, de juiste moves, en hij bracht het erg leuk. Er werd volop gedanst; er is hier in de stad zelfs een speciale rock&roll dansschool, en de liefhebbers op de dansvloer hadden zich ook qua kleding perfect aan het thema gehouden!
Jammer dat we geen stoeltjes hadden meegenomen; we zijn nog altijd niet slim genoeg om daar bij dit soort festivals aan te denken. Nou was de act die na Elvis de eer had niet in staat om het niveau te evenaren, dus dat was een mooi moment om weer op huis aan te gaan.
En weet je wat nou het leukste is? Omdat het hier vaak relatief kleinschalige festivals zijn, goed te bereiken, makkelijk parkeren, geen duizenden mensen waardoor je net niets ziet, vindt ook Jos het leuk om naar dit soort festivals of optredens toe te gaan. En het stikt er hier van, zeker in het voorjaar.
Zo zijn we al op het Applause Festival geweest hier in de stad; vooral de diverse jonglerende comedianten waren de moeite waard, maar ook genoten we van diverse muziekoptredens. Ook we hebben een uitvoering van Oklahoma gezien, gebracht door middelbare scholieren van de sjiekste prive-school alhier; erg goede kwaliteit!! Miss Saigon opgevoerd door lokale amateurs was ook geen verplichting; wederom een zeer plezierig avondje.
En had ik al verteld dat ik (eindelijk!) bij een koor gegaan ben? We zijn bezig met kerst-repertoire, natuurlijk; ik ken er geen enkel nummer van, maar dat mag de pret niet drukken. Oh ja, en er wordt waarschijnlijk een tijdelijk koor opgericht voor de Carols by Candlelight waarin ik mee wil doen, en...en...
Jac

Common sense, eindelijk.

In October vorig jaar ben ik geslaagd voor mijn laatste examen om uiteindelijk general registration te krijgen. Omdat ik inmiddels al meer dan drie jaar in het ziekenhuis in Wangaratta werk nam ik aan - helemaal verkeerd natuurlijk, niets aannemen, zeker niet als het bureaucratie lijkt te zijn - dat de voorwaarde van een co-assistentschap voor mij niet echt meer nodig was. Verkeerd natuurlijk. Met de uitslag kreeg ik een brief met uitleg hoe verder. Er moeten nog drie periodes van 10 weken co-schap in interne geneeskunde, chirurgie en eerste hulp gelopen worden, daarna kan ik algemene registratie krijgen. Nou moet je weten dat ik op dit moment 1e en 2e jaars co-assistenten begeleid en lesgeef evenals 1e jaars arts-assistenten niet in opleiding. Het is dus een beetje achterlijk om zelf weer als co te gaan werken. Dus maar eens een gesprek geregeld met de directeur van het ziekenhuis. Die viel bijna van zijn stoel van verbazing maar beloofde mij het op te pakken. Hij zou gaan proberen deze waanzin, deze top of the bill bureaucratie aan de kaak te stellen. Als het allemaal niet zou gaan lukken dan zou er wel een oplossing bedacht gaan worden. Uiteindelijk na diverse briefwisselingen heen en weer heeft hij telefonisch contact met de voorzitter of zo van de medical board die gaat over dit soort beslissingen. Die blijkt gezond verstand te hebben en staart zich niet dood op een box die getickt moet worden maar denkt na. Tja, een ambtenaar die nadenkt in dit land, tot nu toe de enige die we ontdekt hebben. Ze heeft alle informatie gezien, inclusief mijn CV en mijn werkgeschiedenis in Australie tot nu toe. Op grond van deze informatie kwam ze tot de conclusie dat het lopen van een co-schap mogelijk een beetje achterhaalt zou kunnen zijn. Om te voorkomen dat ze misschien ooit in de toekomst aangeklaagd gaat worden moet de tekst die ze uitspreekt wel doorspekt zijn van misschien, mogelijk, zou kunnen, etcetera. Ze stelt voor dat ik een officiele aanvraag in ga dienen met een begeleidend schrijven van het ziekenhuis. Ze zullen deze aanvraag dan apart gaan bekijken. Kortom gisteren en eergisteren een groot deel van de dag bezig geweest met het invullen van de aanvraag, maken van copieen, aanpassen van mijn CV aan het format van de medical board, etcetera. Dit gaat maandag a.s. naar de directeur die er naar zal kijken en een brief zal toevoegen. Dan gaat ie weg en wordt het weer gewoon wachten. Maar het lijkt de goeie kan op te gaan. We houden je op de hoogte.

Jos

Lekker bezig

De afgelopen 2 weekenden zijn Jos en ik op stap geweest. Eerst begin September "even" naar Sydney gevlogen voor een verlovingsfeest. Is maar ruim een uur vliegen, dus goed te doen; beter dan ruim 7 uur rijden :) Laura, de jongste dochter van onze vrienden Kerry & Scott heeft zich verloofd. Zij en Rohan wonen nu in Sydney, vandaar dat het feest daar gehouden werd. Verloven is hier nog een heel normale stap voordat je gaat trouwen, en dat kan dan nog jaaaaaren duren. Gelukkig niet in hun geval; in April wordt de bruiloft hier in Albury gehouden, en daar zijn we ook voor uitgenodigd, leuk.

Voor de kenners; ons hotel was in Manly, lekker met een ferry vanaf het centrum te bereiken en een mooie plek. Zo'n ferry nemen is Sydney op z'n mooist zien; de waterwegen tussen de (schier-)eilanden. Vrijdag kwamen we aan, hebben wat tijd in Sydney besteed, en zaterdagavond was het feest. De catering geschiedde door vrienden en familie, en Jos z'n kipsate (4kg vlees) met sate-saus vond gretig aftrek. Natuurlijk was er een groot scherm waarop de football wedstrijd van die avond bekeken kon worden; het is of het footy opzetten, of accepteren dat je vrienden weg willen om het elders te bekijken... arme Laura :)
De foto's zijn overigens genomen met mijn mobieltje, dus niet zo scherp.De vrijdag daarna ging mijn beugel eruit; groot feest!!!! De tanden staan netjes, en nu kan ik weer makkelijker eten, en durf ook daarna m'n mond open te doen voordat ik gepoetst heb. Zoveel makkelijker. Een klein metaaldraadje achter de voorste tanden boven en onder, en een dubbel bitje voor de nacht is nu nog alles. Dat zit niets in de weg, en is dus niet erg dat dat nog jaren de bedoeling is.Diezelfde middag gingen we onderweg naar een ander skigebied dan vorig jaar. Daar hadden we met vrienden afgesproken om de lange latten onder te binden. Een prachtige 3,5 uur durende rit bracht ons na menig haarspeldbocht in het betreffende berggebied. Onderweg zagen we een grote groep kangaroes langs de kant, blijft leuk om te zien. Sneeuw zagen we alleen op het laatst, hoog op de toppen. Gelukkig wist David ons te vertellen dat er wel sneeuw lag; hij had die dag al geskied. Zaterdag gingen Jos en ik met hem mee, en na een lange tunnel in de ski-tube kwamen we inderdaad pal in de sneeuw uit. De zon scheen heerlijk, maar het had die nacht gevroren dus de sneeuw was goed. Tot na de koffie, toen begon het zachter te worden. Na de lunch was het echt papperig, maar David en ik hebben het desondanks tot laat in de middag volgehouden. Jos had erge last van z'n skischoenen dus die had een terrasje opgezocht. De foto is genomen tijdens onze lunch, uitkijkend over een dal met wat minder sneeuw.
Zondag hebben we dezelfde prachtige route in omgekeerde richting gereden, en ons een beetje verkneukeld dat wij nog lekkere sneeuw hadden gehad terwijl het al lente is, maar dat het die dag wel erg warm was... Het is in de meeste gebieden na dit weekend ook wel echt afgelopen.

Ook op culinair gebied zijn we lekker bezig; we hebben kroketten en frikandellen ontdekt bij onze internationale winkel! Mmmmm..... met frietjes en appelmoes, natuurlijk! Verder heeft Jos na ruim 20 jaar ergeren een goede oplossing gevonden voor het kruidenkastje. Hij heeft rekjes gemaakt voor de binnenkant van de kastdeurtjes waarin de meeste potjes nu staan, en achterin een hoog rek voor de bredere potten. Zeer overzichtelijk! We schrikken ons wel iedere keer een ongeluk als we een deurtje openen, want de potjes rammelen enorm. Ben benieuwd of hij over 20 jaar daar ook een oplossing voor bedenkt.
Maakt niet uit, als 'ie maar lekker bezig is... :)
Jac

Bali

Augustus was een gezellige maand voor ons! De eerste paar dagen hadden we bezoek van vrienden uit NL, waarmee we lekker de nabije omgeving verkend hebben. Jos zo goed en kwaad als het ging, want hij was een beetje ziekig. Toen onze vrienden verder trokken op hun rondtocht door Australie zijn wij ook weggegaan, dan valt het niet zo op dat het huis ineens leeg voelt.
Wij vlogen naar Bali voor 9 dagen, Jos nog steeds met een lekkere snotkop en rochelhoest. De reis was dus niet zo prettig voor 'm: eerst 3,5 uur rijden naar Melbourne, waar we overnachtten omdat we 's morgens op tijd vlogen. De vlucht is gelukkig maar 6 uur, en bij aankomst in ons eerste hotel in Bali zaten andere vrienden uit NL daar al op ons te wachten!Het was een prachtig hotel in Sanur, ver weg van "little Australia" zoals Kuta, een andere plaats, wel genoemd wordt. Ons hotel had 2 zwembaden, gelegen in een schitterende tropische tuin. De heerlijke ligbedden met dikke kussen stonden niet alleen daar, maar ook op het strand dat aan de tuin grensde. Eten en drinken werd op bestelling op het strand geserveerd, en je kon kiezen tussen lekker in de zon, of een parasolletje voor de tere huid :)
Terwijl we in het nederlands lekker bijkletsten, wat zwommen, zonnebaden en heerlijk aten, knapte Jos (met behulp van antibiotica) lekker op. Die eerste dagen brachten we lekker samen door, en toen ook deze vrienden verder trokken zijn Jos en ik wat uitstapjes gaan maken. We hebben toen gezien hoe mooi het eiland is; de vele rijstterrassen, de tropische beplanting, de bergen. Allereerst hadden we een kookdemonstratie op een prachtige plek in de bergen, waarbij we ook een traditionele kampong bezochten, een huiscomplex voor 3 generaties. Grappig voor ons was dat we als hollanders de meeste indonesische namen van de ingredienten herkenden; djahe, ketjap, kunjit, djintan.
Voor de laatste paar dagen verhuisden we eerst naar een ander hotel, in de bergen. Mooi traditionele gebouwtjes, op een stijle helling gebouwd... helaas was de service en het ontbijt een stuk minder. Wel een schitterende grote slaapkamer, met van die prachtige donkere houten meubelstukken, typisch indonesisch. Aan het eind van het dorp hebben we een Monkey Forest bezocht; heilige aapjes in een bos rond een tempel. Zeer grappige kleine beestjes.Vanuit dit hotel zijn we ook een ochtendje met quad bikes op stap geweest, nog weer verderop in de bergen. Alleen de rit ernaartoe was al prachtig, en de lunch naderhand heerlijk. Natuurlijk ging er nog iemand onderuit, en heeft Jos deze dame even onderzocht. Geen breuken, alleen wat schaafwonden en kneuzingen, enorme mazzel!
De laatste trip was een trip met prive-chauffeur. Je wilt in Indonesie namelijk niet perse zelf rijden; ze zeggen zelf dat er wel regels zijn, maar dat de meesten zich daar niet aan houden. Stoplichten gaan nog wel, maar verder krioelt alles door elkaar heen, en met name de enorme hoeveelheid scooters (met tot 5 passagiers per scooter!) haalt links en rechts in en manoevreert heel kort overal doorheen en langs af. Afstand houden? Nou nee, daar doen ze niet aan :)Op die tocht hebben we eindelijk 2 tempels van dichtbij bekeken. Het goede van het hindoeisme lijkt mij dat aanvaarding van de situatie zoals die is een belangrijk anker in het geloof is; erg prettig in een samenleving waarin corruptie gigantische vormen heeft aangenomen, en het daardoor erg moeilijk is om hogerop te komen als je arm geboren wordt (de meerderheid dus). Wat ik moeilijk te begrijpen vind is echter dat de vele offers die bij het geloof horen vrijwel alle op Bali verbouwde rijst opsoeperen en dat ze dus rijst voor voedsel moeten importeren; en dat terwijl de gemiddelde Balinees geen cent te makken heeft. Onbegrijpelijk! De tempels zijn indrukwekkend maar de meesten lijken aan groot onderhoud toe, er zijn er ook nogal wat flink vervallen. En; er zijn er oneindig veel :) Het is niet mijn smaak, maar wel mooi om eens in het echt te zien. Daarna reden we naar een gebied hoog in de bergen waar we een prachtig overzicht hadden op enorme rijstvelden. Sommige velden staan onder water, anderen zijn net geplant, weer andere zijn drooggelegd en prachtig groen, bijna klaar voor de oogst. Schitterend! Met een beetje zon die middag was het vast nog mooier geweest, maar daar boven wil het nogal vaak bewolkt zijn, ook nu in het droge seizoen.
Onze voorlaatste dag heb ik helaas grotendeels in bed doorgebracht vanwege een typische Bali-belly, zoals ze dat hier noemen. Waarschijnlijk had Jos toch ook hetzelfde gegeten, want die kreeg een dag later last van z'n buik... Hij had het wat erger te pakken dan is, en reisde dus weer ziek terug, notabene een nachtvlucht. Gelukkig was de diarree even gestopt :)
Ondanks dat kleine minpuntje gaan we graag nog eens terug; er is nog meer te zien. En ook gewoon een weekje van heerlijk zomers weer genieten terwijl het hier winter is, is zalig. Het lekkere Indonesische eten is daarnaast niet te versmaden. Voeg daaraan toe het weerzien met vrienden, zowel hier als daar, en je begrijpt dat wij 2 heerlijke weken hebben gehad!
Jac

Herfst

De herfst is al voorbij en we hebben de eerste 2 weken van de winter er alweer opzitten. De maanden maart, april en mei zijn koeler geweest dan gemiddeld, en het ziet ernaar uit dat juni hetzelfde gaat doen. Global warming???? Ik weet het niet... Op droge en zonnige dagen zijn we toch graag buiten te vinden. Jos heeft een gasverwarmer gekocht voor op het terras, en daar hebben we rondom Pasen nog volop gebruik van gemaakt. Natuurlijk weer een lunch BBQ met Pasen, afgesloten met een heerlijke chocomisu als variant op de tiramisu. Mijn collega Jo kwam gezellig mee-kokkerellen en eten. Kort daarna zijn we op een zonnige middag met Kerry & Scott bij het Hume meer gaan picknicken, en natuurlijk hadden we ons nieuwe visgerei meegenomen. We hebben weer evenveel vis gevangen als in onze eerste poging:... helemaal niets! Maar misschien maakt dat dat het wel nog meer ontspanning geeft; je mist de spanning van het vangen van een vis :) Het waterniveau in het meer is nog steeds rond de 93%, en we horen meer en meer geluiden dat als er flinke regen komt ze dan zoveel water uit het stuwmeer moeten laten dat we overstromingen krijgen in laaggelegen wijken (wij niet hoor). Het jaarlijkse autumn festival in Bright was weer leuk; de kraampjes, de optocht (brrr, meiden in hun blote jurkjes!), en vooral het concert van de landmacht-kapel.
Tijdens Jos z'n verplichte (maar zeer genoten!) maand onbetaald verlof zijn we ook een lang weekend richting Canberra gegaan. Eindelijk onze nieuwe hoofdstad eens bekeken. Het is een uurtje of 4 rijden, en het was heerlijk zonnig weer met rond de 15-17gr. De 1,5 dag die we daar doorbrachten hebben we erg genoten. Allereerst meteen naar het War Memorial met museum binnen, dat stond hoog op Jos z'n verlanglijstje. Er waren nagebouwde scenes van de 1e wereldoorlog die er behoorlijk echt uitzagen. We hebben er helaas maar de helft van gezien, tot en met WO II, toen was de dagsluitingsceremonie met de Last Post geblazen door een buegel-blazer, erg indrukwekkend allemaal. Doen we nog wel een keertje rustig over.
Rond het War Memorial zijn diverse aparte gedenktekens (al dan niet met beelden) te vinden voor de diverse oorlogen en "vredes"-missies waarbij Australie betrokken is geweest, maar bijvoorbeeld ook voor de nurses in het leger; dat vond ik dan wel weer heel mooi. De volgende dag hebben we grotendeels doorgebracht in een bijzonder goed, interactief, leerzaam en grappig wetenschaps-museum. Ook voor herhaling vatbaar, over een paar jaar... dan ben ik de meeste wetenswaardigheden vast alweer vergeten :)
Er restte nog een beetje tijd om naar het oude parlementsgebouw te gaan, het eerste van de federatie Australie. Begin 20e eeuw zijn de diverse staten pas samengegaan in een federatie, en dit parlementsgebouw is als eerste en tijdelijke onderkomen in 1927 in gebruik genomen. Inmiddels is achter dat gebouw een nieuw, groter parlementsgebouw gebouwd, dat gaan we een volgende keer wel zien. De rondleiding in het oude gebouw was namelijk erg interessant, dus we hebben daar rustig de tijd voor genomen. Jos wilde ook even een replica van de stoel van de voorzitter van de eerste (of tweede?) kamer uitproberen; zat wel lekker zo te zien. Daarna reden we door naar vrienden die op een uurtje achter Canberra wonen, hebben lekker het weekend bij hun doorgebracht en bijgekletst.
En ondertussen hebben we het golfen ook weer serieus opgepakt. Jos natuurlijk om te beginnen in die maand vrij. Hij heeft zichzelf een driver cadeau gedaan, en daarmee kan hij zo'n 50m verder afslaan; en nog recht ook, dat is een bonus! Hij is er zo enthousiast over dat ik er eergisteren ook een voor mezelf heb gekocht. In de winkel sla ik er al meteen zo'n 30m verder mee af, dus dat beloofd iets. We zijn lid geworden van de golfclub hier in het dorp, op 5 minuten rijden, en Jos heeft woensdag voor het eerst meegedaan met de herencompetitie. Als hij die dag vrij is en het weer is behoorlijk denk ik dat 'ie wel weer gaat. Lekker, laat die jongen maar buiten spelen :) En als ik vrij ben ga ik gezellig mee. Wel alleen bij goed weer hoor; het moet wel leuk blijven.
Dat de houtkachel al een maand of 2 volop en vrijwel continu brandt is verder niet zo interessant om te melden he?! :)
Grtjs, Jac

Naughty boy

Er is weer het een en ander gebeurd de afgelopen weken, dus tijd voor een blogje dacht ik zo. Om te starten eerst maar eens inhaken op de titel. Stel je voor je hebt avonddienst op de Emergency Dep. van Wangaratta hospital. Het is een bovennormale dienst en als klap op de vuurpijl wordt er om 20.00 uur een vrouw binnengebracht die vermoedelijk een lichte hersenbloeding heeft doorgemaakt. Dit gebeurt vrijwel dagelijks dus je begint je routine af te werken. Totdat plots na enkele minuten de vrouw crasht. Ze reageert nergens meer op, heeft problemen met ademen, begint epilepsie neigingen te vertonen, kortom vertoont enige achteruitgang. Dit gebeurt, gelukkig, niet dagelijks, dus ineens ben je niet meer routinematig bezig. Met eenvoudige maatregelen probeer je de ademweg te herstellen maar dat lukt niet. Medicijnen worden opgetrokken om de epilepsie te beteugelen. De anesthesist wordt gebeld want intubatie en sedering lijkt noodzakelijk. Je krijgt echter geen lucht naar binnen, dus dan zelf maar intuberen. Medicijnen spuiten, patient komt tot rust, anesthesist arriveert en zet nog wat puntjes op de bekende i. Spoed CT verricht, massale bloeding, patient moet naar Melbourne. Je regelt het vervoer, vliegtuig zal er binnen 1.5 uur zijn. Bloeddruk crasht, patient heeft centrale lijn nodig, je hebt dit een paar keer gedaan maar steeds onder voor de patient stabiele omstandigheden. Je staat op het punt dit te gaan doen wanneer het personeel van Melbourne arriveert. Zij nemen het over, je kan eindelijk naar huis, het is inmiddels middernacht en je staat nog stijf van de adrenaline. Nou zul je wellicht denken, ja, nou en, da ken gebeure, it's all in the game. Dit hele verhaal is nodig om je in de stemming te brengen ja. Ik ben nog niet klaar. Het is middernacht, geen kip op de weg, ik vergeet even de snelheids limiet. En even later rijdt er natuurlijk blauw blauw achter mij. Heb ik dat weer. Ik probeer deze diender uit te leggen wat er aan de hand is geweest de afgelopen uren en waarom ik waarschijnlijk over de limiet ben gegaan. Zegt deze godvergeten lapzwans, inconsiderable prick en enkele andere termen zoals ik hem in het Engels omschreef:"Misschien zou u dan helemaal niet moeten rijden". Get real, come back to Earth, en nog enkele andere gedachten flitsen langs, maar ik spreek die niet uit natuurlijk. Okay lapzwans, geeft me het ticket dan maar. Blijkt dit niet alleen geld te gaan kosten, 328 dollar en vier strafpunten, maar ook een maand ontzegging van de rijbevoegdheid in Victoria (soms is het gelukkig dat ze hier staten hebben). Dit is notabene voor een EERSTE overtreding, dat willen zeggen geconstateerde overtreding, ik rijd meestal iets te hard namelijk op dat deel van de weg, maar dat hoeft oom agent natuurlijk niet te weten. Ik ga in eerste instantie helemaal door het lint, ik kan dan namelijk mijn werk niet meer bereiken. Maar met deze lapzwans is niet te praten. Onderweg naar huis reageer ik mijn frustatie af door rustig naar de radio te luisteren en na te denken hoe ik dit ga oplossen. Totdat ik mij bedenk dat ik nu ook een maand vrij kan nemen. Onbetaald verlof zou vanwege het tekort aan artsen een groot probleem zijn en waarschijnlijk niet toegekend worden. Maar als ik mijn werk niet kan bereiken ..... Dus een email gestuurd met het hele verhaal en de diverse omschrijvingen van deze diender. Krijg ik een antwoord terug dat ze mij noodgedwongen vrijgepland hebben voor de maand Mei en onder de indruk zijn van de opgedane Engelse terminologie in de afgelopen jaren.

En daar hebben we Cruyff dan weer:"Elk nadeel heb zijn voordeel".

Kort na dit hele gebeuren bevinden we ons in de King Valley waar we 's nachts heerlijk in een caravan sliepen onder een winter dekbed en met een lekker zonnetje besluiten om te gaan vissen. Enkele dagen daarvoor hebben we spullen gekocht en heb ik op internet gezocht wat we moeten weten als we besluiten te gaan vissen. Bovendien moeten vergunningen geregeld worden; ik wil niet weer een boete krijgen. Tussendoor nog even Paella gemaakt op de BBQ want met het gaskacheltje is het op het terras nog steeds goed vertoeven.

Tot slot kort nog even iets anders.

Mijne schat heeft besloten dat ze levens gaat redden. Ze is lid geworden van de SES (State Emergency Service). Ze zal ongetwijfeld binnenkort zelf uitgebreid verslag doen van haar belevenissen, maar ik kon jullie deze outfit niet onthouden. Het komt nu allemaal goed in dit land. Jac heeft alles buiten het ziekenhuis in de hand en ik probeer er in het ziekenhuis het beste van te maken. Jos