Nog één keer Bourke

Vorige week hebben Ton en ik even de klus afgemaakt waarmee ik eerder was begonnen, de schuur. Vervolgens zijn we gedrieen halverwege de week richting Bourke vertrokken. Jac wilde allereerst zelf nog een keer de outback opsnuiven maar ook haar vader kennis laten maken met het gebied waar we oorspronkelijk naar toe zouden gaan. Woensdag morgen om 09.00 uur vertrokken richting Dubbo waar we zouden overnachten. Daar aangekomen even een hotelletje gezocht en vervolgens iets gaan eten. Terug bij het hotel nog wat gedronken met als plan op tijd het bed op te zoeken. Toen Ton zijn kamer in wilde gaan was de deur echter geblokkeerd. Wat bleek na enig speurwerk, het plafond was gedeeltelijk naar beneden gekomen en blokkeerde de deur. Tja, ken gebeuren natuurlijk maar verwacht je niet echt in een 3,5 sterren hotel. Eigenaar erbij, even provisorisch gerepareerd en uiteindelijk iets later dan gepland toch het bed in.

De volgende dag even in Dubbo rondgekeken, de historische jail bezocht en vervolgens richting Bourke. Gestopt bij Byrock (50 km voor Bourke) om even de rode grond te bekijken en de benen te strekken. De vliegen zijn in grote getale aanwezig want er is drie weken geleden een enorme hoeveelheid water gevallen, de grond voelt nog steeds vochtig aan. Uiteindelijk meteen doorgereden naar Skye en Murray want het was al laat geworden, niet te laat om rustig even in de tuin te zitten en wat te kletsen. Er was ook een nieuw lid in de familie, een kleine kangaroe. De moeder was door de extreme droogte en gebrek aan voedsel erg zwak geworden en moest afgemaakt worden. De kleine werd uit de buidel gehaald en wordt nu dagelijks vier keer gevoed door Skye en/of de kinderen. Hij brengt de meeste tijd door in een zak die als surrogaat dient voor de buidel van de moeder.

's Avonds heerlijk gegeten en de volgende dag Bourke bezocht. Aan het eind van de dag samen met Murray in de 4 wheel drive het landgoed bekeken, althans een heel klein stukje ervan. Het hele landgoed is net zo groot als Utrecht, onmogelijk om een dag te bekijken. Daarna zoals gepland meteen door naar de rivier om daar te BBQ-en. De tweeling (11 jaar oud) mochten hun nieuwe speeltjes uit de schuur halen (quads) en zelf naar de BBQ spot rijden. Ze kunnen met hun voeten net de bodemplaat raken maar weten feilloos om te gaan met het apparaat. Wat blijkt, ze helpen Murray soms met het opdrijven van de schapen als die naar een andere paddock gedreven moeten worden. Schitterend, die meiden hebben de tijd van hun leven.

Vervolgens wordt de BBQ aangestoken, gewoon een vuurtje onder een ijzeren plaat en dan vlees erop. Niks moderne BBQ's en waarom zou je ook. We genieten weer even van een schitterende zonsondergang terwijl Murray het vlees op de BBQ gooit. Skye zorgt ervoor dat er ook iets anders dan vlees is al blijkt uiteindelijk de groente de ontbreken. Ton en ik kunnen daar perfect mee leven, Jac heeft het hier wat moeilijker mee. We genieten weer vollop van deze tractatie.
In het pikkedonker gaan de kids nog even brood bakken boven het smeulend vuurtje. Het geeft ons volwassenen de tijd rustig onderuit te zitten en te genieten van de rust aan de rivier terwijl we ondertussen een glaasje wijn of bier nuttigen. Als het uiteindelijk te laat dreigt te gaan worden, de kids moeten de volgende morgen vroeg op omdat ze een cricket wedstrijd hebben, wordt alles snel ingepakt en gaan we terug richting huis. Daar praten we nog even wat maar gaan spoedig ook naar bed omdat de vermoeidheid toch wel toeslaat. En we hebben ook besloten dat we de volgende dag naar de grotten in Wellington willen en dus moeten we een beetje op tijd uit de veren.

De terugweg gaat vlot en we bereiken ruim op tijd Wellington. We kunnen rustig even lunchen en daarna nog even rondkijken en wat lezen. Om 16.00 uur gaan we met een gids mee om een van de grotten te bekijken. Er zijn in totaal 27 grotten, 3 ervan zijn geopend voor het publiek de rest wordt met rust gelaten.
Na een uurtje ondergronds te hebben verkeerd verlaten we Wellington om in het eerstvolgende dorpje te overnachten. Wat blijkt, er is een grote cricketmatch gaande, alle hotels zijn volgeboekt. Okay, op naar het volgende dorp, zelfde verhaal. Okay, dan maar naar een flink dorp in de buurt (Orange) daar moet toch wel plek zijn. Nee dus, alles volgeboekt want er zijn diverse sportactiviteiten gaande. Gelukkig vinden we uiteindelijk in een dorp verder wel een hotel, geen enkele ster geloof ik dus je kunt je voorstellen wat de kwaliteit was, maar we hebben in ieder geval onderdak.
De volgende dag naar huis. We bezoeken onderweg nog een museum en komen met een voldaan gevoel aan het eind van de dag weer in Thurgoona aan. Het waren drukke dagen maar we hebben allemaal genoten.

Jos

Zonne goeie hebbe wij nog nie gehad!

Stel je voor:
Zaterdag 7 februari 17:00 uur, net klaar met het AMC examen, geen idee wat de uitslag is maar het gevoel zegt dat je gezakt bent. Zondag rijd je naar huis en binnen 70 km kom je in een zwartgeblakerd landschap terecht en de volgende 250 km rijd je in een dikke vette rook. Het gevoel dat het mis gegaan is met het examen wordt alleen maar versterkt. Maar steeds komt het examen terug in de herinnering, 300 vragen, hoe kun je nou in hemelsnaam ook maar een vaag idee hebben over de uitslag..... Tja dat gevoel he......

Dan ineens op maandag 9 maart om 14.30 uur valt de post in de bus. Ik ben druk bezig in de garage dus vergeet helemaal dat daar wel eens de uitslag bij zou kunnen zitten. Uiteindelijk besluit ik toch maar even te gaan kijken ..... Ja er zit een brief bij. Nou, maar even openen, ben toch gezakt.....

53 ste plaats, ik behoor tot de top 13% van de groep.

53????
Top 13%?????
Dat kan niet gezakt zijn, dat moet ........

JA, GESLAAGD!!!!!!!!!!!

En omdat het de eerste keer is dat ik het examen doe en de uitslag zo goed was wordt ik uitgenodigd om me voor 6 Mei of zo iets aan te melden voor het praktijk examen. Paniek, 6 mei is nog maar twee maanden en ik had gerekend op ongeveer 10.

Eerst dit maar eens even vieren.
Wij, ik althans zeker niet, zijn vanavond waarschijnlijk niet aanspreekbaar meer, als je begrijpt wat ik bedoel...
Groetjes
Jos

Eindelijk een schuur

Na weken, maanden van studie is er eindelijk ruimte om eens wat tijd te besteden aan iets anders, het huis om te beginnen. Overigens heb ik nog steeds geen uitslag van het examen, maar ja, we weten inmiddels dat alles in Australie allemaal wat minder vlot gaat. Al zijn we zeer tevreden met het huis waarin we wonen, er moeten nog een aantal zaken afgehandeld worden. Door het ontbreken van een retaining wall dreigde de schutting aan de zijkant van het huis om te gaan vallen. Deze moest dus snel verlengd worden. Er is een chronisch tekort aan bergruimte en dus een dringende behoefte aan een schuur. De tuin tenslotte is gras afgewisseld met een grote wildernis, die heeft dus ook wat aandacht nodig.

Direct na mijn nachtdienst, aansluitend of voorafgaand heb ik altijd een week vrij, ben ik met de retaining wall begonnen. Aangezien het hier al ongeveer drie maanden niet geregend heeft is de grond keihard. Afvlakken van de grond, laat staan een gat erin graven met een schop is gewoon niet te doen, je komt ongeveer een halve cm de grond in. Dus maar even een aparaat gehuurd die wat meer kracht kan ontwikkelen. Met deze dingo, zoals ze die hier noemen, was het afvlakken ineens een fluitje van een cent. Twee uur later lag er een schitterend vlak stuk land voor de schuur en was de grond gereed voor het opbouwen van de retaining wall. Het boren van een gat van 60 cm om beton in te storten en vervolgens een balk in te planten bleek echter meer dan een half uur te duren. Ik zou gigantisch in tijdnood komen en had dus hulp nodig.

Rowan en Campbell waren vrij en wilden mij wel komen helpen. Gelukkig, want het huren van de Dingo was ongeveer 170 dollar per dag en door hun hulp had ik het apparaat zoals gepland maar een dag nodig. Rowan, van huis uit timmerman, had zijn eigen gereedschap meegenomen en dus hadden we een paar uur later een verlengde retaining wall. De schutting is weer veilig en gisteren hebben we woodsnippers over de grond uitgespreid om de groei van onkruid wat te remmen. En niet in de laatste plaats om het aanzicht wat te verbeteren. Al zeg ik het zelf, het ziet er inderdaad niet onaardig uit.

Vervolgens zouden Jac en ik de volgende dag de schuur op gaan bouwen. Nou had ik me smadelijk vergist in de grootte van dat ding. Al meteen met het sorteren van alle elementen kwamen we tot de conclusie dat wij met zijn tweeen dat ding onmogelijk overeind zouden kunnen krijgen.


Dus Rowan en Campbell maar weer gebeld en gelukkig waren ze wederom genegen om te komen helpen. Onderdeel voor onderdeel werden aan elkaar gepopt met een popnageltang en als laatste zou het dak er in een geheel opgelegd moeten worden. Op de foto's zijn we de dakdelen aan elkaar aan het bevestigen. Ik zag dat van meet af aan niet zitten, het hele dak was een massaal, zeer instabiel geheel. Terwijl we het dag over de staande panelen schoven begaven de popnagels het natuurlijk en bleven er twee delen over. Dus maar gecontinueerd met eerst het ene deel van het dak en daarna het andere deel. Er was het een en ander verbogen, dus wilde ik dat weer terugbuigen.

Dit lukte weliswaar, maar toen het materiaal ineens meegaf schoof de huid van mijn hand langs een vrij scherpe metalen richel. Gevolg, een flinke wond die gehecht moest worden. Rowan en Campbell zijn gewoon doorgegaan en toen we terugkwamen van de surgery stond de schuur. Nog twee vrij essentiele problemen: het dak was nog niet vastgeschroefd en de schuur was nog niet secured to de grond. Dit moest echt nog gebeuren want ik wilde de schuur de volgende dag niet bij de buren gaan zoeken. Het wroeten in aarde met een wond die net gehecht is, is niet echt bevordelijk voor de genezing. Dat bleek ook wel de volgende dag want de wond was gigantisch ontstoken. Als eigenwijze dokter natuurlijk niet meteen met een kuurtje begonnen, nee eerst even kijken of het niet vanzelf overgaat. Nee dus, uiteindelijk na een week toch maar gestart met een kuur. Drie dagen later was het allemaal genezen. Aan het eind van de dag heb je dan een schuur en heb je een heel voldaan gevoel. Na twee dagen van tegelen en gisteren de finishing touch ziet het er allemaal heel professioneel uit (al zeg ik het zelf). Nou nog hopen dat hij de stormen weerstaat die hier nogal eens de kop op steken. We hebben gelukkig weer wat meer ruimte in de garage nu alle tuin spullen naar de schuur zijn verhuisd. Volgende week nog even het kleine shedje opzetten voor het hout voor de kachel en dan zijn we klaar voor de kou die over een paar maanden de warmte weer gaat vervangen.
Morgen hebben Ton (Jac d'r vader) en ik een dagje voor onszelf, Jac moet werken. We gaan in ieder geval even vissen op forellen om 's avonds op de BBQ te bakken. Dinsdag gaan we de kleine schuur opbouwen en als er nog tijd is de kast van de garage naar de schuur verplaatsen. Op woensdag gaan we met zijn drieen richting Bourke voor een kleine vakantie van vijf dagen. Even Ton de outback laten proeven en op bezoek bij vrienden die we al dik een jaar niet meer gezien hebben. Je ziet het, we vervelen ons allerminst hier down under.

Groetjes

Jos