Beroemd

Immigratie weet nog niet zeker of we mogen blijven, maar intussen ben ik wel beroemd! ... in heel Albury en omstreken dan toch :)

Bijgaand krantebericht uit de lokale krant beschrijft het feit dat onze regio dit kwartaal landelijk de hoogste vaccinatiegraad heeft behaald. Kerry, midden op de foto, speelt vanwege haar werk hier een belangrijke rol in. De krant wilde een interview met foto, en daarvoor ronselde ze mij, en meteen ook maar een van onze huisartsen. En een kind wat toevallig in de praktijk was, maar op dat moment helemaal geen prikken nodig had (kinderen doen het altijd goed op foto's, zo wist de fotograaf te vertellen).

Het is wel knap dat de journalist 2 volle zinnen van mij voor het bericht wist te produceren; zo lang hebben we elkaar die middag telefonisch niet eens gesproken volgens mij... Ze checkte vooral de correcte spelling van mijn achternaam, die hier gemakshalve meestal als Dejong wordt geschreven: zelf korten ze alles af, dus een achternaam bestaande uit niet 1, maar zelfs 2 woorden, dat kan er haast niet in :)

Nou ja, het is een aardig vervolg op mijn televisie nieuws-optreden van zo'n 2 jaar geleden; toen speelde ik patient voor een andere huisarts uit mijn praktijk. Affijn, je maakt nog eens iets mee.

En dat op Boxing Day, terwijl jullie 2e Kerstdag vierden. Hier stelt dat niet zoveel voor; meestal slapen mensen hun roes uit, of gaan naar de uitverkoop om ongewenste kerstcadeautjes te ruilen of alsnog hun slag te slaan in de post-Christmas gekte.

Het feit dat Boxing Day op een zaterdag valt wordt echter als zo zielig gezien, dat we morgen, maandag, een inhaal-feestdag hebben, zodat we toch 2 dagen betaald vrij zijn; dat is wel weer aardig!

Hopelijk is iedereen daar veilig (en zonder breuken of andere ongelukken) door de Kerstdagen heen geglibberd, en nu op naar 2010. Fijn uiteinde!

Jac

Weer een nieuwe hoepel van immigratie

Vorige week hebben wij onze medische keuring ondergaan. Bij de keuring hoort ook een rontgenfoto van de borstkas, die is nu inmiddels drie keer gemaakt bij Jac, de eerste twee keer als normaal afgegeven in het rapport van de rontgenoloog. Deze keer was er een overijverige figuur want die schreef in zijn rapport dat er op de foto dingen te zien waren die zouden kunnen wijzen op een mogelijk emfyseem.
Op maandag kregen we een brief van immigratie (ik citeer, en vertaal even voor het gemak):

Ik, dr. huppeldepup, heb Jacqueline onderzocht en het volgende gevonden:

Omdat Jacqueline emfyseem heeft dient ze gezien te worden door een longspecialist die de aard van de emfyseem vaststeld en vervolgens een rapport schrijft voor immigratie.

Je kunt je voorstellen dat we enigszin over de rooie gingen.

Ik heb Jacqueline onderzocht????
Wij hebben die goeie man nooit gezien, laat staan dat hij Jac onderzocht heeft.

Omdat Jacqueline emfyseem heeft ?????
Hoezo? Waar komt dit nou ineens vandaan?

Het enige wat we konden bedenken was de Ro-foto, maar we hadden zelf het rapport niet gezien, dit zat in een dichte enveloppe. Wat blijkt na het lezen van het rapport dat we op een andere manier geritseld hebben, het is een ietwat vrije interpretatie van de woorden: zouden kunnen wijzen op een mogelijk emfyseem. Nou moet je ook nog weten dat emfyseem soms wel op een foto te zien is, maar zeker de diagnose van een beginnend emfyseem kan niet gemaakt worden op een foto, daarvoor zijn de afwijkingen te dubieus. Maar ja het is immigratie, als zij willen dat je naar een longarts gaat dan moet je dat doen.
Dus een afspraak met een collega in Wang gemaakt, hij was mijn baas toen ik werkte als assistent interne vorig jaar. Gisteren twee tests ondergaan. De uitslag zoals verwacht: geen emfyseem, in tegendeel de longinhoud is 120% van wat verwacht mag worden op grond van leeftijd en sexe. Tja wat wil je met 4 keer per week zwemmen en 2 keer per week naar de gym. Dus zal er een brief retour gaan naar immigration dat er in het geheel geen emfyseem aanwezig is. De testen moesten betaald worden natuurlijk, de brief is intercollegialiteit.

Crisis weer opgelost, weer 150 dollar lichter en nu maar weer wachten wat het volgende is wat immigratie uit de hoge hoed gaat toveren. Er lijkt geen einde aan te komen, in ieder geval voelt het zo. We hoopten vorig jaar dat dit jaar een saai jaar zou worden wat betreft immigratie en wat andere zaken. Nou dat is het niet geworden. Vorige aanvraag afgewezen. Opnieuw Engelse testen doen. Opnieuw alle officiele dokumenten aanvragen hier en in Nederland. Opnieuw keuringen doen. En als toetje het emfyseem gedoe.

Voor eenieder daar in het kille hoge noorden een zalig kerstmis en knallende overgang naar 2010.

Jos

De kleuren van de Kerst

1 December begon de zomer... en nu, eind december is het bijna Kerstmis. Het blijft vreemd, die combinatie van warmte, zon en Kerst. Geen kaarsjes, snik snik... die zouden smelten in de warmte. Maar wel heerlijk buiten eten, vlug zwemmen in de lunchpauze (Jac) en genieten van de zomer. Het zal altijd een vreemde combinatie blijven.

Zomer gaat gepaard met hoge tot soms extreem hoge temperaturen (de eerste hittegolf is al geregistreerd einde lente, in November!). En door die hitte ook met onweersbuien en stormen. En soms is de wind zo heftig dat we vrezen voor ons schaduwdoek, en dat maar oprollen. En alle potplanten dicht bij huis in een hoekje zetten, met de tafel en stoelen. We hebben in de 2e storm, afgelopen donderdag, 1 roos verloren... (An, hoe heten die ook alweer in het NL? Hier standard rose, en dat is geen stokroos, maar zo eentje die op stam ge-ent is, weet je wel? Is dat een stamroos?). We hebben onszelf maar een Kerstcadeautje gedaan en een nieuwe gekocht, een prachtig oranje-gele die ook nog heerlijk geurt.

En tja, die Kerst, die komt dan toch ineens heel dichtbij. Lastig om in de stemming te komen in short, shirt en op slippers. Dus moet je elke gelegenheid aangrijpen om het Kerstgevoel te krijen. Vanaf mid November klinken de kerstliedjes al in de winkels, zijn de reclames gericht op Kerst en de etalages ook. Ik heb braaf gewacht tot het weekend na Sinterklaas om de Kerstboom op te zetten: Sint en Piet wisten ons toch weer te vinden met heerlijke chocolade-letters, en we kregen 5 december zelfs iets in onze schoen!!

De boom (een echte, die geuren zo lekker) staat nu dus al 2 weken te gloreren in de kamer. En afgelopen woensdag was het weer de jaarlijkse Carols by Candlelight; nee, dit jaar zong ik niet mee. Kerry en ik hadden de aankondiging in de krant gemist. We hebben met Scott en Jos, en Laura en Campbell (kids van Kerry & Scott) in het publiek genoten dit jaar. Het was "slechts" 38 graden, dus we waren heel blij toen de zon onder ging! De koelbox met picknick hapjes en drankjes werd blijmoedig goeddeels geleegd; vooral de kersen gingen erin als zoete koek :)

En vandaag heb ik eens de kleuren van de Kerst in onze tuin op de gevoelige plaat vastgelegd. Onze speciale gumtree (een Ficifolia met fluorescerend oranje bloesem, je kent me...) bloeit zowaar dit eerste jaar al volop! De rozen doen het ook goed, en de overige planten groeien boven verwachting. Tegelijk met de nieuwe roos hebben we een Thaise rode peper aangeschaft; decoratief, en lekker!

Wij moeten allebei tot de Kerst werken, maar hebben de 25e vrij, en zijn weer bij Kerry & Scott uitgenodigd met hun wederzijdse ouders en 3 van de 4 kids met partners.

Ik ben lekker een weekje vrij daarna, en begin dan in het nieuwe jaar weer te werken. Jos werkt door, maar is Oudjaarsavond wel thuis (al moet hij de 1e januari om 8u weer present zijn).

In mijn vrije week verwachten we vrienden van ons uit Adelaide, die Jos op zijn verjaardag met een bliksembezoek verrast hadden. We zullen wat uitstapjes samen maken, maar zij gaan ook zelf de omgeving hier een beetje bekijken; het is hun zomervakantie. Met hen, en waarschijnlijk nog wat meer mensen, vieren we Oud & Nieuw.

Ja; we hebben van diverse kanten gehoord over de -10grC overdag, de -15grC 's nachts en de schaatskoorts bij jullie. En nee; dit is geen ogen-uitsteken-bericht. Dit is de aanloop naar Kerst in Aussie zoals die er voor ons uitziet.
We wensen jullie allemaal hele fijne, warme Kerstdagen, en een gezond en gelukkig Nieuwjaar!!

Jac (terwijl Jos op de piano Fur Elise speelt).

Zon

De lente leek tot voor kort maar niet echt te willen doorzetten; vergeleken met vorig jaar was het veel langer fris en we moesten de houtkachel begin oktober nog gebruiken.

Nu is de zon echter goed doorgebroken... We zijn bezig met de eerste hittegolf van dit jaar, en dat terwijl de zomer nog niet begonnen is. Het is boven de 32gr sinds een dag of 10 nu. Het is 100 jaar geleden dat er zo vroeg in het seizoen al een hittegolf was. Onze airco is inmiddels gelukkig weer gemaakt, na 1 erg warm weekend zonder!! Overmorgen wordt 42gr verwacht, maar godzijdank verwachten ze voor het weekend een koelere periode, hopelijk met wat regen.

Inmiddels maken we in de tuin volop gebruik van de zon: we hebben zonne-energie lampjes aangeschaft. Er staan 12 lampjes verspreid in de tuin, een aantal langs het pad en een paar langs het terras. Ook hebben we een snoer met lichtjes opgehangen langs het schaduwdoek boven het terras. Geeft een feestelijk effect vind ik (ik ben er blij mee als een klein kind!). Als je genoeg gedronken hebt lijken het net sterren :)

Midden op de dag is het te warm om buiten te zitten, en als we niet aan het werk zijn blijven we vanaf eind van de ochtend binnen in de airco. Tegen dat de zon ondergaat kun je meestal weer naar buiten: handig, want dan kun je beter bij de BBQ... Sinds kort hebben we ook weer een computernetwerk, dus kunnen we na het eten met elkaar bridgen via de laptops; heerlijk tijdverdrijf buiten op deze warme avonden.

Als je zo na het BBQ-en tussen de lampjes gezellig een kaartje legt kun je zomaar vergeten dat je die dag gewoon gewerkt hebt...

Jac

PS: gisteren kreeg ik bericht dat ik voor mijn vaccinatie-cursus geslaagd ben; jippie!

Jos ziet Abraham

Een bijzondere verjaardag voor Jos afgelopen weekend, en dus een bijzondere manier om het te vieren. Nu eens geen bbq, maar een zelfgekookt Indonesisch buffet. Jos begon dagen vantevoren al met inkopen en koken. De meeste ingredienten konden we gelukkig krijgen! En... overblijfselen van de meeste daarvan zullen we voorlopig ook nog wel in de kast hebben staan :) Zaterdagavond vierden we de verjaardag, die dit jaar op zondag viel.

Jos wist dat ik een cadeau voor hem bekokstoofd had, maar had geen idee wat het zou zijn. Het is me zowaar gelukt om het er niet uit te flappen, en het voor me te houden zodat het een echte verrassing bleef!

Jos: "Mmm... is dat een painokruk? De kaart nog maar eens lezen. En wat doet die trailer hier???
Crickey, het is echt een piano!!! Zou ik het nog kunnen? Ja hoor; nog veel bij te leren, maar het is toch wel erg leuk. Wow!".

Natuurlijk moet er wel IETS ge-bbq-ed worden, en daarbij krijgen we hulp. Intussen zijn Jos en ik gasten aan het verwelkomen en de verschillende gerechten aan het afbereiden / opwarmen. De gasten genieten alvast van een drankje.

Vele handen maken licht werk, en als alles klaar is en uitgestald in de keuken wordt er gretig opgeschept. Wij dachten dat we plenty vlees hadden (ruim 6 kg voor 20 mensen), maar in no time was de eerste lading op. Gauw de laatste sateetjes en gehaktballetjes gebakken... er bleef maar een kruimpje gehakt over, een beetje rijst en een restje groente, ongelooflijk!

En als toetje: door Kerry gebakken Indonesische nootmuskaat-taart (heerlijk!), met ijs / slagroom. Een zeer geslaagde avond, lekker eten, gezellig samen met vrienden.

De piano was niet de enige verrassing: Steve & Annette uit Adelaide (10 uur rijden), vrienden die we 3 jr geleden op vakantie hier hebben leren kennen, hadden we uitgenodigd maar natuurlijk niet verwacht. Zij hadden echter het vliegtuig gepakt en stonden onverwacht voor de deur. Wat een eer!

Na het ontbijt met Sheila uit Melbourne (bij wie ik vorig jaar logeerde toen Jos in het ziekenhuis lag) die ook gezellig was gekomen en blijven slapen, ging ik hen ophalen in hun motel. We hebben nog genoeglijk in de tuin een poos bijgekletst, tot we hen naar het vliegveld moesten brengen.

Toen volgde de laatste verrassing voor Jos: een heerlijke 3-gangen lunch met Kerry & Scott bij een restaurant op een prachtige plek op een klein uurtje rijden. Het was heerlijk weer, wij waren de enige gasten en zaten heerlijk buiten op het terras te genieten van een zalige maaltijd. Foto's hiervan hebben we (nog) niet; ik had de camera vergeten, foto's van een geleende camera volgen.

Het was een weekend vol plezierige verrassingen, en daarmee is dit kroonjaar voor Jos goed gestart!

Jac

Een dik jaar later

Sinds augustus 2008 is er veel gebeurd.
De periode rond september vergeten we even voor het gemak.
Berend en An hebben ons bezocht.
Samen met Berend hebben we voor schaduw gezorgd op het terras.









De vader van Jac en Pam hebben hier gelogeerd.
Zij hebben geholpen met de "houtschuur".
Het droge hout hield ons warm in de winter.













Maar vooral samen hebben we hard gezwoegd in de tuin.
De foto's tonen het verschil ten opzichte van enkele maanden terug.
Het afgelopen weekend zijn de rozen in de potten gepland.
Eindelijk is het belangrijkste werk af.









Nu nog een vloer onder de droogmolen.
En volgend jaar een zwembad, Jac's droom.
Dan onderuit zitten en genieten.
Iets wat we nu overigens ook al doen.

Jos

Duststorms

De trouwe lezers onder jullie, en we hebben inmiddels wel door dat er nog heel wat vrienden and familie regelmatig een bezoekje brengen aan dit blog, zullen wel zeggen:"Eindelijk weer eens wat nieuws". Of misschien ook wel niet, whatever, het heeft enige tijd geduurd.

Natuurlijk heeft er zich weer wat afgespeeld in de afgelopen tijd, mogelijk zijn de stofstormen in het nieuws geweest in Nederland. Heeft schitterend plaatjes opgeleverd, jammer genoeg niet door mijzelf gemaakt maar van het net geplukt. Ook wij hebben er last van gehad maar voornamelijk gedurende de nacht. We werden dus ook 's morgens pas geconfronteerd met de gevolgen: Rode aarde all over the place. Dat betekent dus schoonmaken met een tuinslang en bezem, vreet water, maar ja 't zal maar eens in de zoveel keer gebeuren waarschijnlijk. Na een uurtje waren het terras, de tafels, stoelen en BBQ weer schoon. Wat wil nu het geval: Twee dagen later een nieuwe stofstorm, zelfde exercitie. Nu eerst maar een hoge druk spuit gekocht en maar weer aan de slag. Na een uurtje is alles weer spik en span, op naar de volgende storm .....

Verder heeft de Australian Nursing Board eindelijk een brief teruggestuurd met de bevestiging dat Jac als Registered Nurse geregistreerd is in NSW. Iedereen wist dat natuurlijk al lang maar immigration moet het bevestigd hebben natuurlijk. En het heeft, let wel, slechts 10 weken en een smekend telefoontje geduurd voordat de Nursing Board deze brief klaar had.

Natuurlijk hebben we meteen na ontvangst van de bewuste brief onze immigratie agent opdracht gegeven de aanvraag voor het visum opnieuw in te dienen, we hebben nu immers alle gegevens kant en klaar, denken we ........ Natuurlijk waren de policechecks verlopen en moesten die opnieuw worden aangevraagd, inclusief de Nederlandse check, dat is inmiddels al gebeurd. Denk nou niet wijsneus:"Ze wonen toch al meer dan twee jaar in Australie, waar is die Nederlandse check nou voor nodig?" NATUURLIJK is die nodig, het is immers een REGEL, het is een TICKBOX die afgetickt moet worden en of het nou nuttig, logisch of wat dan ook is, dat doet er niet toe. Hoe vaak moeten wij dat nou nog uitleggen ...... lol. Tja, ondanks dit geneuzel proberen we er steeds meer de humor van in te zien, wat overigens niet altijd lukt.

Jac is bezig met een cursus immunisatie, min of meer noodzakelijk als ze ooit een nieuwe baan gaat zoeken als practice nurse. Tot nu toe erg leerzaam, soms wat minder leuk maar over het algemeen erg prettig. Duurt nog maar 7 weken.
Op haar werk is er niet veel veranderd, nog steeds chaos dus.
Op mijn werk heb ik inmiddels een nieuw contract aanbod voor volgend jaar. Ik moet de details nog onder ogen krijgen maar dat komt wel goed denk ik.
Ook ik ben bezig met een cursus, een bridging course voor het AMC Klinisch examen in Melbourne. Elke maandag 365 km naar het Zuiden, overnachten, cursusdag, vervolgens 365 km naar het Noorden. Anderen staan om 3.30 am op, pakken het vliegtuig, zijn om 9.00 am in Melbourne, doen de cursusdag, vliegen terug en zijn om 10 pm weer thuis. Ja het is even wennen hier in Australie met de afstanden.
Ik zit met 65 mededoktoren, gemiddelde leeftijd 25-30 jaar, de komende 4 weken (2 keer al achter de rug) weer in de college banken. Ik ben de enige Europeaan, verder is het een allegaartje aan nationaliteiten (Birma, India, Shri lanka, China, Japan, Iran, Jordanie, Syrie, Egypte, om er maar een paar te noemen), erg grappig en interessant. We oefenen de hele dag in het afnemen van een anamnese, doen van lichamelijk onderzoek, stellen van de diagnose en behandelen van patienten, en wel op een standaardmanier waarop de AMC het wil zien. Niets overslaan want dat levert negatieve punten op. Klinkt allemaal als heel schools en dat terwijl je met afgestudeerde artsen te maken hebt, ik was dezelfde mening toegedaan maar ben inmiddels van gedachten veranderd. Het gemiddelde niveau van al deze figuren is abominabel slecht, gelukkig heeft een van de docenten al laten weten dat ik behoor tot een geheel andere league en hij vroeg zich af waarom ik niet gewoon als huisarts ergens aan het werk was. Tja, na een verkorte weergave van onze historie kon hij alleen maar het hoofd schudden.

Je ziet het leven gaat hier gewoon door ook al verschijnt er niets op het blog.
Jos
PS: gaat het leven bij jullie ook door als we niets horen??? Jac

Resultaat!

We hebben de resultaten binnen van de verplichte engelse test, en we zijn beiden met gemak geslaagd! Saillant detail; ik heb gemiddeld een punt hoger gescoord dan Jos :) Die zal hij nog vaak te horen krijgen vrees ik... We zijn inmiddels thuisgekomen van 2 weken heerlijke vakantie in tropisch FNQ (Far North Queensland, maar waarom zouden de Ozzies dat voluit schrijven als je het ook kan afkorten?!). Bijgaand nog wat sfeerplaatjes, voornamelijk van de laatste dag waarop we met een bootje zijn gaan vissen.

En zoals wij ook in NL gewend waren regende het bij thuiskomst, voelt lekker vertrouwd... Maar de eerste voorzichtige tekenen van het naderende voorjaar zijn zichtbaar, lekker!
Jac