Het kwartje van Kock en de vijf centen van Howard

Twee weken Eerste Hulp achter de rug, was weer even wennen.

Ik heb een hoop patienten gezien die ik als huisarts in zou sturen naar het ziekenhuis en nu moet ik er ineens zelf iets mee. Gelukkig heb ik gemerkt dat mijn kennis me niet in de steek laat en ik krijg echt alle medewerking van de gehele staf. Ik kan voortdurend vragen stellen als ik iets niet weet te vinden, als ik niet precies weet hoe ik verder onderzoek moet aanvragen, als ik wil overleggen met een chirurg maar ik weet niet of de aandoening waarvoor ik wil gaan bellen wel in het locale ziekenhuis wordt behandeld. Kortom, ik voel me op veel momenten weer een (co)assistent die net is begonnen.

In de eerste week meekijken en veel praktische tips krijgen, af en toe een eigen patient zien en presenteren aan de supervisor. Akkoord krijgen of wijziging van het beleid of advies voor ander verder onderzoek en vervolgens de patient behandelen en naar huis sturen of opnemen of wat dan ook. Afgelopen maandag wilde ik in dezelfde routine continueren, lekker makkelijk alles overleggen, maar blijkbaar hadden ze (ik heb twee collega's die mij direct begeleiden) genoeg gezien want ik kreeg de mededeling dat ik maar gewoon moest gaan werken, als ik vragen had dan kon ik ze altijd bereiken. Oeps, das even wat anders, maar zoals gezegd ik krijg echt alle ondersteuning die je kan bedenken dus het gaat lekker.

De sfeer op de afdeling is uitstekend, ook wanneer het druk is (afgelopen vrijdag b.v.) blijft de sfeer ontspannen. Patient hier zijn ook gewend om te wachten in de wachtkamer, een paar uur is geen uitzondering. Het aantal doktoren wat hier rondloopt is gewoon veel te klein om die wachttijd ook maar enigszins terug te dringen. De afgelopen week was ik extra en heb ik (toevallig) drie hele moeilijke patienten gezien die me de hele dag hebben beziggehouden en tussendoor een tiental kleinere kwalen. Hierdoor bleef de wachttijd redelijk beperkt maar dat is alleen maar omdat ik extra ben. Na mijn inwerkperiode ga ik me voornamelijk bezighouden met patienten die eigenlijk bij de huisarts zouden moeten zijn maar naar het ziekenhuis zijn gekomen. Dit vanwege het tekort aan huisartsen.

De mindere kant van dit alles is dat ik het vrije leventje van de afgelopen maanden kwijt ben. Ik wordt geacht op uur en tijd weer ergens te zijn, okay dat overleven we ook weer wel. Het op en neer rijden van Albury naar Wangaratta is echt een fluitje van een cent, veel van onze vrienden kijken daar als een berg tegenop. Een paar keer per week die hele afstand in de ochtend en avond drukte, nee ze zien dat helemaal niet zitten.

Nou, ik kan je zeggen dit valt heel erg mee. Ik start 's ochtend de auto en rijd ongeveer 10 min in de ochtendspits van Albury voordat ik de snelweg opdraai. Die spits is wel zwaar ja, ik moet zeker 1 of 2 keer afremmen omdat een auto voor mij dat ook doet, ik moet op zijn minst 1 keer stoppen maar meestal 2 keer (1 rood stoplicht en 1 keer voordat ik de snelweg op draai). En in dat hele stuk heb ik uiteindelijk toch zeker 30 auto's gezien. Dan draai ik de snelweg op, zet de cruise control aan voor exact 32 minuten, haal vier auto's in en neem de afslag naar Wangaratta. En daar kom ik natuurlijk weer in een vergelijkbare ochtendspits terecht. Kortom, je kunt je voorstellen dat ik helemaal kapot op mijn werk aan kom :)

Wel kost het zo langzamerhand klauwen met geld. De benzine is inmiddels gestegen tot 1.50 dollar per liter (90 eurocent) en de onthutste inwoners van dit land beschuldigen de regering van zelfverrijking omdat er een paar jaar geleden 5 centen extra belasting is gezet op de benzine, ze willen die vijf centen nu ongedaan gemaakt hebben. Nou is 90 eurocent natuurlijk niet zo verschrikkelijk in Europese ogen, maar de stijging van 1.20 dollar zo'n 9 maanden geleden naar 1.50 dollar nu is natuurlijk wel substantieel.

Nou dat was het weer even, ik sluit af met foto's van Jacqueline, gisteren gemaakt in onze achtertuin. Tja, winter in Australie, het is even wennen ........

Jos