Verhuizing?!!!

Een huis kopen gaat hier een beetje anders dan wij gewend zijn.
Het begint vertrouwd: je leest het makelaarskrantje, rijdt wat rond, schrijft het gros direct af, gaat naar wat "open huizen", wikt en weegt, en als je dan een huis vindt dat je aanstaat doe je een bod.
Half mei vonden wij een leuk huis, en zaterdag 24 mei werden we het met de verkoper eens over de verkoopprijs. Wij dachten dus "we hebben een huis gekocht!!"... maar dat bleek nog niet helemaal waar.

De makelaar vroeg wie onze advocaat was, zodat deze met de advocaat van de tegenpartij de deal rond kon maken. Okay, wij niet te flauw; we hebben rond kerst immers niet voor niets (maar wel gratis) 3 weken gelogeerd in het prachtige onderkomen van een advocaat, dus deze David gebeld, en ja, hij wilde ons wel vertegenwoordigen.

Bij het eerste bezoek aan David dacht ik: nu gaan we het contract tekenen, en dan is het echt rond; feest! Nou, te snel gedacht Jac. Eerst even de vraag beantwoorden of ik een ongedierte-inspectie wil laten uitvoeren, een bouwinspectie, en een landmeting. Hoe het equivalent van het Kadaster hier werkt weet ik niet, maar die landmeting hebben we maar laten zitten. De bouw- en ongedierte-inspectie werden wel aangeraden, dus daar heb ik maar ja tegen gezegd.

Ze zijn hier vooral alert op termieten, omdat die je hele huis en inboedel kunnen vernielen. Die test was goed; geen probleem.
Uit de bouwinspectie kwamen wat haken en ogen, en dus heeft onze advocaat hun advocaat verzocht e.e.a. op te klaren en/of op te lossen. Het leek in eerste instantie allemaal vrij ernstig, dus wij vroegen ons al af of we wel met dit huis door moesten gaan. En door de vertraging in communicatie via de advocaten-schijven, duurde het steeds een hele poos voordat we weer iets wisten. En toen we ook nog hoorden dat de mondelinge overeenkomst niets waard was voordat de contracten getekend waren, kregen we het toch wat benauwd. Ze konden het huis intussen gewoon aan een ander verkopen!

Intussen werd deze geplande aankoop door ons gekeurd door de FIRB, die investeringen door buitenlanders toetst. Binnen een week was dat rond, dat was mooi.

En gelukkig belde de makelaar zaterdag, en stelde voor dat we bij de eigenaren af zouden spreken om te proberen de laatste struikelblokken uit de weg te ruimen. Dat hebben we vanmiddag in de lunchpauze gedaan. Gelukkig was Jos vrij, zodat hij in ieder geval bij dit laatste definitieve besluit aanwezig kon zijn; de bieding, de inspecties en de advocaat had hij aan mij overgelaten. We waren er al snel uit, en hebben afgesproken dat de overdracht in principe op de oorspronkelijke datum zal zijn: 23 juli.

YES! Het ziet ernaar uit dat het doorgaat! Jos heeft al contact gehad met een paar verhuizers, en wellicht kunnen we 1 augustus onze spullen uit de opslag (zo'n 1000km verderop) hier laten komen voor een redelijke prijs omdat zij dan toevallig daar in de buurt zijn. Dat zou mooi zijn, dan kunnen wij in de week daarvoor wat schilderwerk doen; de beige muren passen niet goed bij onze vrolijke kleuren.

Mmmm... misschien moet ik dat verven aan Jos overlaten; het kopen van het huis, en de hele afwikkeling ervan heb ik immers al gedaan :)
Jac

De benzine is inmiddels meer dan 1.60 dollar

De stijging in benzineprijs gaat gestaag door, inmiddels zijn we de 1.60 dollar gepasseerd maar er wordt nu al gesproken over 1.70 dollar over een of meer weken. Maar dit speelt ook in Europa hebben we gezien op T.V. Tja, misschien had men zo'n twintig jaar geleden wat meer energiek naar alternatieve energiebronnen moeten kijken dan waren we nu misschien wat minder afhankelijk van dat zwarte goud.

Er zijn nu meer dan twee weken verstreken sinds we een bod hebben uitgebracht op het huis. De keuring heeft plaatsgevonden en daar bleken twee gebreken uit te komen. Een daarvan is reeds opgelost, tenminste dat hebben we begrepen, het andere probleem daar wordt aan gewerkt. Vandaag hebben we gehoord dat het een fluitje van een cent is, het moet alleen even uitgevoerd worden. Kortom, het ziet er goed uit, misschien kunnen we wel eerder verhuizen dan eind Juli.

Langzaam maar zeker beginnen we hier een leven krijgen dat weer wat meer op routine begint te lijken, mag ook wel na 9 maanden van hectiek. Jac vier dagen per week 's ochtends op dezelfde tijd naar haar werk en op dezelfde tijd weer terug. Ik 's morgens of begin van de middag richting werk, afhankelijk van de dienst die ik moet draaien. Klinkt misschien zelfs saai als ik het zo terug lees, maar niets is minder waar. We zien uit naar het uitpakken van onze spullen en kijken tegelijkertijd op tegen de rompslomp die dat met zich mee gaat brengen. Spannend is het zeker!!

Ondertussen blijken veel van de voetbalwedstrijden, inclusief die van Nederland, live te worden uitgezonden. Een beetje onmogelijke tijd, 04.45 uur in de ochtend, maar ja een kniesoor die daar op let. Het is wel genieten, eerst die wedstrijd tegen Italie (niet live gezien, had nl. niet verwacht dat ze zouden winnen, oops) en vervolgens als klap op de vuurpijl die tegen Frankrijk (wel live gezien en genoten). Dat ze vervolgens niet per ongeluk verliezen tegen Roemenie is mij een compleet raadsel, heb je de mogelijkheid om in een klap twee potentieel gevaarlijke tegenstanders naar huis te sturen en doe je het niet. Tja, hier in Australie is het moeilijk om hierover te praten, slechts een enkeling weet wat voetbal is en nog minder weten dat er een belangrijk toernooi aan de gang is in Europa, laat staan dat je kan praten over individuele teams. Ik heb welgeteld een persoon gesproken die net als ik in ieder geval naar de samenvattingen kijkt aan het eind van de dag (onze Australia dag) en zelfs wist dat Nederland al twee keer gewonnen had.

Ter afsluiting een persoonlijke noot.
Heel veel groeten aan Bregje, de dochter van Eef, die haar moeder schijnbaar gek maakt met vragen hoe laat het nou eigenlijk is in Australie en aan het sparen is voor de vliegreis hier naar toe. Bregje, voordat je spaarpot voldoende gevuld is zul je Jacqueline en mij waarschijnlijk eerst nog een keer in Nederland zien.

Jos en Jacqueline

Het kwartje van Kock en de vijf centen van Howard

Twee weken Eerste Hulp achter de rug, was weer even wennen.

Ik heb een hoop patienten gezien die ik als huisarts in zou sturen naar het ziekenhuis en nu moet ik er ineens zelf iets mee. Gelukkig heb ik gemerkt dat mijn kennis me niet in de steek laat en ik krijg echt alle medewerking van de gehele staf. Ik kan voortdurend vragen stellen als ik iets niet weet te vinden, als ik niet precies weet hoe ik verder onderzoek moet aanvragen, als ik wil overleggen met een chirurg maar ik weet niet of de aandoening waarvoor ik wil gaan bellen wel in het locale ziekenhuis wordt behandeld. Kortom, ik voel me op veel momenten weer een (co)assistent die net is begonnen.

In de eerste week meekijken en veel praktische tips krijgen, af en toe een eigen patient zien en presenteren aan de supervisor. Akkoord krijgen of wijziging van het beleid of advies voor ander verder onderzoek en vervolgens de patient behandelen en naar huis sturen of opnemen of wat dan ook. Afgelopen maandag wilde ik in dezelfde routine continueren, lekker makkelijk alles overleggen, maar blijkbaar hadden ze (ik heb twee collega's die mij direct begeleiden) genoeg gezien want ik kreeg de mededeling dat ik maar gewoon moest gaan werken, als ik vragen had dan kon ik ze altijd bereiken. Oeps, das even wat anders, maar zoals gezegd ik krijg echt alle ondersteuning die je kan bedenken dus het gaat lekker.

De sfeer op de afdeling is uitstekend, ook wanneer het druk is (afgelopen vrijdag b.v.) blijft de sfeer ontspannen. Patient hier zijn ook gewend om te wachten in de wachtkamer, een paar uur is geen uitzondering. Het aantal doktoren wat hier rondloopt is gewoon veel te klein om die wachttijd ook maar enigszins terug te dringen. De afgelopen week was ik extra en heb ik (toevallig) drie hele moeilijke patienten gezien die me de hele dag hebben beziggehouden en tussendoor een tiental kleinere kwalen. Hierdoor bleef de wachttijd redelijk beperkt maar dat is alleen maar omdat ik extra ben. Na mijn inwerkperiode ga ik me voornamelijk bezighouden met patienten die eigenlijk bij de huisarts zouden moeten zijn maar naar het ziekenhuis zijn gekomen. Dit vanwege het tekort aan huisartsen.

De mindere kant van dit alles is dat ik het vrije leventje van de afgelopen maanden kwijt ben. Ik wordt geacht op uur en tijd weer ergens te zijn, okay dat overleven we ook weer wel. Het op en neer rijden van Albury naar Wangaratta is echt een fluitje van een cent, veel van onze vrienden kijken daar als een berg tegenop. Een paar keer per week die hele afstand in de ochtend en avond drukte, nee ze zien dat helemaal niet zitten.

Nou, ik kan je zeggen dit valt heel erg mee. Ik start 's ochtend de auto en rijd ongeveer 10 min in de ochtendspits van Albury voordat ik de snelweg opdraai. Die spits is wel zwaar ja, ik moet zeker 1 of 2 keer afremmen omdat een auto voor mij dat ook doet, ik moet op zijn minst 1 keer stoppen maar meestal 2 keer (1 rood stoplicht en 1 keer voordat ik de snelweg op draai). En in dat hele stuk heb ik uiteindelijk toch zeker 30 auto's gezien. Dan draai ik de snelweg op, zet de cruise control aan voor exact 32 minuten, haal vier auto's in en neem de afslag naar Wangaratta. En daar kom ik natuurlijk weer in een vergelijkbare ochtendspits terecht. Kortom, je kunt je voorstellen dat ik helemaal kapot op mijn werk aan kom :)

Wel kost het zo langzamerhand klauwen met geld. De benzine is inmiddels gestegen tot 1.50 dollar per liter (90 eurocent) en de onthutste inwoners van dit land beschuldigen de regering van zelfverrijking omdat er een paar jaar geleden 5 centen extra belasting is gezet op de benzine, ze willen die vijf centen nu ongedaan gemaakt hebben. Nou is 90 eurocent natuurlijk niet zo verschrikkelijk in Europese ogen, maar de stijging van 1.20 dollar zo'n 9 maanden geleden naar 1.50 dollar nu is natuurlijk wel substantieel.

Nou dat was het weer even, ik sluit af met foto's van Jacqueline, gisteren gemaakt in onze achtertuin. Tja, winter in Australie, het is even wennen ........

Jos

1e Winterdag

Na een week hard werken (Jos is immers afgelopen week ook begonnen!) vonden we dat we de eerste officiele winterdag moesten vieren. We besloten om de gebruikelijke looproute van Jos deze keer niet in sportkleding en rap tempo te doen, maar rustig wandelend af te leggen. En dan door te lopen naar het centrum van Albury, om een terrasje te pikken in de Club. Een lekkere heuvel-wandeling van zo'n drie kwartier.

We zullen proberen de vaak geuite nieuwsgierigheid over "hoe ziet het er daar uit?" en "leven jullie nu in een heel klein gehucht?" een beetje te bevredigen. Albury is een stadje van 65.000 inwoners, en als je net over de rivier naar het zuiden gaat kom je in tweelingstad Wodonga, met nog eens 35.000 mensen. Dus samen zo'n 100.000, ter grootte van Tilburg een paar jaar geleden. Dit even om het kader te scheppen.

Net onze wijk Pemberton Park uit, liepen we de 1e heuvel op met aan een kant allemaal prachtig bloeiende struiken. De kleuren van de winter, zullen we maar zeggen. Na de 2e heuvel zagen we zoals altijd Albury beneden liggen. Afgelopen week liepen we daar in het donker; prachtig om dan al die lichtjes beneden te zien.

Aangekomen in Dean Street, onze winkelstraat, betraden we het tuinterras van de club voor een versnapering. In de schaduw was het lekker tot frisjes, daar waren de verwarmingsbakken dan ook aan. Maar recht in de zon was het al heel snel zo warm dat het wel met een bloesje minder kon. En dat je zelfs alweer de schaduw op moest zoeken.

Op de terugweg besloten we via het Monument te lopen; in het verlengde van de kaarsrechte winkelstraat hebben ze op de top van een heuvel een lange "naald" gebouwd. De route ernaartoe is verfraaid met prachtige tropische palmen, en van bovenaf heb je prachtig zicht op de kaarsrechte lijn richting Dean Street. Het is een steile helling, maar we hebben hem al vaker beklommen in het kader van "weer fit worden".

Dit monument is in 1925 gebouwd ter nagedachtenis aan WO I, en inmiddels is er iets lager een 2e ander monument gebouwd, na WO II.

We worden steeds gewaarschuwd dat het nog wel koud winterweer gaat worden (en oke, toen we vannacht na een etentje naar huis reden was het maar een graad of 5), maar op deze 1e dag hebben we daar weinig last van; we klagen er bij gelegenheid wellicht nog eens over!

Afdalend vanaf het monument zagen we tenslotte onze huidige wijk weer liggen; ook altijd een mooi gezicht. Maar ja, al zetten we 1000 plaatjes op dit blog, je moet het eigenlijk zelf zien... :)

Jac