Sneltreinvaart

Ineens gebeurt er een heleboel vlak achter elkaar. Jos krijgt toestemming om te werken, koopt een auto om op z'n werk te komen, we kopen een huis; en dat allemaal in 3 dagen tijd.

Gisteren, maandag, zou Jos z'n eerste werkdag in het ziekenhuis zijn. Er is een flatje voor hem, waar hij kan blijven als hij oproepdienst heeft, of als het na een late dienst net te ver is om naar huis te komen. Nadat hij z'n spullen daar had weggezet is hij rondgeleid op de Eerste Hulp. De komende 2 weken zal hij daar ingewerkt worden.

Voordat hij het computersysteem een beetje doorgrond had, vertelde iemand hem dat hij naar Melbourne moest om zich daar met z'n paspoort te melden bij de medical board, als laatste identificatie voordat ze hem konden registreren. Nou is dat "maar" ruim 3 uur rijden van Wangaratta, dus Jos stapte vrolijk in de auto. Tja, met een nieuw car is het niet zo'n straf om in een prachtig najaarszonnetje een filevrij ritje te maken.

In Melbourne aangekomen werden enige papieren getekend en bekeken, waarna hij weer terug kon. Hij reed maar meteen door naar huis; de werkdag zat er inmiddels op.

Vandaag heeft hij echt gewerkt... dat wil zeggen meegelopen met een eerstehulparts. Het is vermoeiend, hij moet nog veel leren, maar het was wel een leuke dag met aardige mensen. Dus dat komt helemaal goed, ik heb er alle vertrouwen in. Voorlopig zal het na het werk nog wel enige studie vergen...

Intussen had ik de gemeente gebeld over ons nieuwe huis: het is een hoekhuis, en de voordeur komt niet uit op de straat die het huis als adres heeft. Dus heb ik gevraagd of dat gewijzigd kon worden; het is immers verwarrend om als adres je zijstraat te hebben, toch? Vandaag werd ik al teruggebeld dat het opgelost is; we hebben in de juiste straat een nieuw huisnummer toegewezen gekregen. Ik was stomverbaasd hoe eenvoudig dat was! Heerlijk.

Het contract ligt inmiddels bij onze advocaat (je hebt hier een advocaat nodig om een huis te kopen), en op mijn eerste vrije dag ga ik naar hem toe om dit door te nemen, te tekenen en het naar de FIRB te sturen: de Foreign Investment Review Board. Je mag natuurlijk als buitenlander niet zomaar een huis kopen... maar dat komt wel goed.

Gisteren heb ik ook maar werktijdverkorting aangevraagd. Ze wisten dat ik minder wilde werken als Jos aan de slag ging, dus het was geen schok. Mijn verzoek is 1 dag per week minder, en vanwege praktische overwegingen wordt mijn vrije dag de vrijdag, jippie!!! Ook daar verwachtte ik enige vertraging, maar dat is vandaag geregeld; per direct ben ik de vrijdagen vrij. Wat een zegen... temeer daar Jos ineens al het huishoudelijke werk uit handen heeft gegeven (raar he?! :) ).

En om het leven nog wat te veraangenamen komt er morgen iemand praten die in het huishouden gaat helpen, en donderdag begint ze. Dan houd ik m'n handen vrij om de komende verhuizing te regelen; hopelijk kunnen we in juli verhuizen en al onze spulletjes eindelijk uitpakken.

Het heeft even geduurd, maar het begint ineens allemaal te rollen. Het leven is soms zo mooi...

Jac

Een week om niet te vergeten

De laatste vier weken en met name de afgelopen week zijn voorbij gevlogen.
Zo'n vier weken geleden kreeg ik ineens een brainwave: Als de baan in Wangaratta doorgaat dan heb ik ineens geen tijd meer om eens rustig uit te kijken naar een huis en dergelijke.
Dus, na Jacqueline te hebben afgezet op haar werk, ben ik maar eens begonnen met het zoeken van een eventuele auto, lopen naar Wang duurt een beetje lang. Een paar uren en vele auto's later, een potentiele kandidaat gevonden, afspraken gemaakt met de dealer dat ik spoedig terug zou komen als alles goed zou gaan.
Vervolgens in makelaars krantjes gedoken, verder de rest van de dag mee bezig geweest, Jac opgehaald van haar werk en verteld wat ik allemaal gevonden had. Ze vond het allemaal een beetje voorbarig, tenslotte had geen enkele board tot nu toe positief gereageerd dus waarom deze wel. En we konden daarna ook wel huizen en auto's gaan kijken.

Ik, ongehoorzaam en eigenwijs, ben gewoon doorgegaan met zoeken en kijken, af en toe inspecties afgesproken met makelaars maar niet veel interessants gevonden. Huizen waren te of te klein of te groot, hadden nauwelijks een tuin of hadden min of meer een boerderij er achter liggen. Soms leek een huis perfect maar zodra je binnen kwam leek het wel of je in een doolhof rondliep met een video kamer, een TV kamer, een kinderspeelkamer, een eetkamer, een living, een apart ruimte voor teenagers, mijn hemel het lijkt soms alsof elk kind hier een andere kamer moet hebben. Ik kan je vertellen, dit houdt je redelijk van de straat, van verveling was de afgelopen maand geen sprake.

Dik 2 weken geleden leek het weer mis te gaan. Ik laat jullie even "mee genieten" van de volgende email wisseling. Even wat voorinformatie: Voordat ik al het papierwerk heb opgestuurd naar de medical board leek het me een goed idee om even te bellen en de situatie uit te leggen dat we geen copien van originelen kunnen maken omdat de originelen in opslag zijn en daar kunnen we niet bij komen. Ik sprak met iemand van de board hierover en zijn advies was, gewoon insturen wij lossen die wel op en nemen contact op met andere boards die die spullen wel gehad/gezien hebben.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Dit is de eerst reactie:

However, in order for me to finalise your application I require the following information:
* Original or original certified copy of your primary medical degree in English and in Dutch as I only have a copy.
* Original or original certified copy of a current (no more than 3 months from date of issue) certificate of good standing/registration status from RIBIZ as the one I have is more than three months old.
* Original or original certified copy of the letter of reference from Dr L A Boom as I only have a copy.

Okay, even vooraf bellen heeft dus ook geen zin. Maar in Wang hospital willen ze dat ik zo snel mogelijk begin, dus zij besluiten maar eens om even te bellen.
Zij stuurt me het volgende bericht:

I have spoken with the registrations department at the Medical Board today. I have their assurance that your application will still be considered for the Medical Board meeting in 3 weeks time, provided your documentation reaches them in time. They will also contact the Medical Board of Queensland to obtain the outstanding certificate from there.

Okay, het lijkt alsnog goed te komen. Dan krijg ik een email van de board in Victoria:

I require an original or original certified copy of your primary medical degree to be included as part of your application. Your situation has been discussed with my manager and you will need to contact the Medical Board of Queensland or the New South Wales Medical Board and ask them to send this to me directly, I cannot do this on your behalf due to privacy issues.

Er wordt ergens niet helemaal goed gecommuniceerd, maar okay, ik vraag de originelen zelf wel terug. Dit is het antwoord van Queensland:

As the Medical Board has used the translation of the qualifications as part of the evaluation and decision process it cannot be returned. The only time any original documents can be returned is if the application has been withdrawn prior to a decision being made.
Regards

???????? Dus omdat ze de originelen gebruikt hebben als beslissingsmoment kunnen ze ze niet meer terugsturen. Ze hebben dus de originele vertaling van mijn artsendiploma EN een officiele gecertificeerde copy in hun bestand en weigeren die terug te sturen.
????????

Ik bespaar jullie verder de details hoe dit uiteindelijk is afgelopen, maar dat het goed gegaan is is duidelijk.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dan begint de afgelopen week.
Maandag. Ik wordt gebeld door Rowena, mijn toekomstige supervisor in het ziekenhuis: "Jos, kun jij een afspraak maken voor een cursus in Melbourne want die heb je nodig om hier te gaan werken." Ik, helemaal verbaasd, stotter wat over de medical board die nog geen beslissing heeft genomen ...... "Oh, de board, ja, oh dat komt wel goed, maak de afspraak maar, groetjes." Dus Melbourne gebeld, 5 juni kan ik terecht. Heb inmiddels de bevestiging binnen, het is een "cursus" van twee uur en daarvoor moet ik vier uur heen en vier uur terug met de trein, tja, Australische afstanden.
Dinsdag. Ring, "hi Rowena here, Jos I was wondering, we want you to start as soon as possible, could you start on monday?" Nu was het volgens mij nog iets meer dan stotteren. Ehhhhh, ja natuurlijk maar ik moet eerst nog een auto hebben en die koop ik pas nadat de board een beslissing heeft genomen. Maar even iets anders, jij bent wel er vol van vertrouwen over de beslissing. Ja, komt allemaal goed. Dus als het lukt met de auto dan begin je maandag. Ja.
Meteen na dit gesprek naar de auto handelaar, situatie uitgelegd, ik kom vrijdag terug kun je dan zorgen dat ik die auto heb voor maandag, blablabla.
Woensdag. Ring, "hi Rowena here, Jos omdat je een aantal avonddiensten mee gaat draaien, zal ik ziekenhuis accomodation voor je regelen?" De fase van stotteren was ik al gepasseerd dus ik heb gewoon maar ja gezegd. De medical board heeft nog steeds geen beslissing genomen, dat gebeurd donderdag pas, maar wathever.
Donderdag. Nee, geen ring deze keer. ’s Morgens gaan we even naar een huis kijken wat wel iets lijkt te zijn (Jac heeft haar eerste vrije dag!). Daarna gaan we een balletje slaan. Eind van de middag komen we thuis en hebben we een email van de medical board Victoria. Ze hebben mijn application approved, ik kan gaan werken. Bij Jac rollen de tranen over haar wangen, ik staar helemaal verbouwereerd naar het scherm en er flitsen een heleboel praktische zaken door mijn hoofd. Yes, we hebben het gered, kost wat moeite maar dan heb je ook wat. Even snel de auto handelaar gebeld, hij gaat wat zaken in gang zetten. Wij gaan uitgebreid eten en daarna bij Michael (de arts die mij geintroduceerd heeft in het ziekenhuis van Wang) een flesje wijn wegwerken. Voor die tijd doet Jac ook nog even een bod op het huis wat we die ochtend gezien hebben.
Vrijdag. Auto kopen, autoruit van Jac vervangen (dit gaan te lang duren, uitgesteld tot maandag), verzekering voor de auto regelen, een PDA (zakcomputer) versie van MIMS (vergelijkbaar met het farmaco therapeutisch kompas in Nederland) op mijn PDA zien te krijgen (dit is tot op heden nog niet echt goed gelukt, ik vrees dat ik geen goede PDA heb, kost weer een lieve duit voor een andere), boeken voor de AMC (het examen dat ik ga doen eind van het jaar) bestellen, dictafoon kopen voor in de auto, blablabla. Makelaar en Jac hebben 2e contact 's avonds.

Zaterdag. Tijdens het ontbijt worden we gebeld door de makelaar, de eigenaars vinden het bod van 282.000 erg laag of we 285 willen bieden. Antwoord van Jac: No! We zijn immers al omhoog gegaan zonder een lager bod van hun te horen. 10 minuten later opnieuw een telefoontje, het is akkoord, we hebben zojuist een huis gekocht! Tijdens het schrijven van dit blog ben ik even op en neer naar de makelaar geweest om wat details door te spreken.
Zo meteen gaan we boodschappen doen, het standaard gedoe natuurlijk maar verder moeten we binnenkort ook een ijskast, wasmachine, bed, etcetera hebben. Ik heb nog nooit van mijn leven zoveel geld binnen een week uitgegeven... ik heb ook niet veel behoefte dit record ooit nog te gaan verbeteren :)

De eindsituatie na deze hectische week:
- Jac heeft een wereldbaan
- Jos heeft (nog) geen wereldbaan maar wel een hele leuke baan als goed begin
- We hebben nu alletwee een auto
- We hebben een huis als verder alles goed gaat
- We kunnen onze spullen verhuizen, vermoedelijk begin juli
- We hebben een tijdelijk visum en kunnen dit om gaan zetten in een permanent visum zodra we onze spullen hier hebben
- We hebben het uitstekend naar ons zin

Het is bijna een roman geworden, maar er is ook wel erg veel gebeurd.
Jos

PS: het huis heeft 3 logeerkamers... misschien brengt dit enkelen op een leuk idee??!!
Jac

Vers van de pers

10 Minuten geleden zijn we even uit ons dak gegaan na het lezen van een email.

YES

Ik begin a.s. maandag in het ziekenhuis in Wangaratta.
Nu gaan we het eerst vieren.
Nadere info volgt.

Jos

Herfstfestival

Er is geen nieuws op het gebied van werk voor Jos, maar intussen pikken we links en rechts leuke dingen mee, zoals het herfstfestival in Bright (2 uur rijden) vorig weekend.

Het festival duurt in totaal 2 weken, maar zaterdag was er een soort braderie en parade. Omdat we eerst uitgeslapen hadden en toen nog moesten rijden, hebben we van de markt niet veel meegekregen. Net genoeg om er de volgende keer meer tijd voor te willen hebben: veel locale producten, en in de herfst betekent dat o.a. allerlei noten. En ik heb sjaals gezien, kleding, sieraden, en allerhande prullaria. En, zoals we hier al vaker gezien hebben: een heuse poffertjeskraam! Ze kunnen het woord amper uitspreken, en noemen het voor het gemak dan ook maar "pancakes", maar vinden ze wel lekker... en ik ook, dus ik heb een portie meegepikt.

Het is heerlijk dat je gewoon naar zo'n happening toe kunt rijden zonder files, en dat je je auto dichtbij kunt parkeren. Kort nadat wij aankwamen moesten de kraampjes in de hoofdstraat inpakken, als voorbereiding op de parade. Stel je een soort carnavalsoptocht voor, maar dan zonder bier en serpentine, en je komt dicht in de buurt. Het begon met een aantal prachtige open wagens, waar achterin (soms achterop) de plaatselijke schoonheidskoninginnen in galajurken zaten. Dit jaar was er voor het eerst ook een wedstrijd voor jongens geweest; de winnaar zat strak in pak gelukkig om zich heen te kijken en te zwaaien. Helaas was Jos op dat moment koffie halen, en hij had de fotocamera bij zich, dus de mooie meiden en ene knul kunnen we helaas niet laten zien...

Het thema van de parade dit jaar was "film", en dat was duidelijk te merken aan de floats (karren/wagens). Wat ik erg mooi vond was "de stomme film". De filmer met ouderwetse camera en regiseur op de kar, en daarachter een hele rij Charlie Chaplins. Ze stonden om de zoveel passen stil en deden een grappig dansje... niet erg synchroon, maar wel erg geinig. Verder was er o.a. "101 Dalmatiers", waarvan de foto's niet zo mooi geworden zijn en die ik vanwege de enorme hoeveelheid foto's maar weglaat.

"Four weddings & a funeral" was erg grappig; de 4 oude dames als bruidjes en de benen die uit de kist staken waren goed voor gelach alom.

Er waren veel onderwerpen, ik heb ze niet allemaal onthouden. Een aantal floats kon ik niet goed thuisbrengen maar dat mocht de pret niet drukken.

Tussen de floats door liepen diverse bands, zoals de Albury City Band, "onze" eigen stadsband! Pipe (doedelzak) bands zijn hier erg populair, en al hield ik er eerst niet zo van, ik begin het steeds leuker te vinden. Dus ik vond het niet erg dat er 2 doedelzakken bands meeliepen. Het lijkt mij wel wat om die grote trom te slaan, eerlijk gezegd :)

Als afsluiting reden er een aantal goed onderhouden oldtimers mee.

Na de optocht zijn we naar een speciale toonstelling gegaan met gigantisch veel schilderijen. Je mocht er uiteraard niet fotograferen, dus ook dat moeten jullie me maar op m'n woord geloven. Er hing voor iedereen wel iets, in de meest uiteenlopende stijlen en formaten. Om toch iets van het kleurenfeest vast te leggen (en omdat ik dol ben op die prachtige rode en gele herfstkleuren) heb ik buitengekomen een boom in herfsttooi op de gevoelige plaat vastgelegd, en omdat Jos z'n vest er zo goed bij kleurde mocht hij er ook op. Gelukkig scheen de zon die middag weer, want de hele week ervoor had het geregend en was het grijs... deed ons erg aan Nederland denken :)
Al hoor en lees ik de laatste dagen steeds dat het mooi weer is op het moment; bofferds!
Jac