De aanhouder wint .....

Dit spreekwoord is zo langzamerhand op ons van toepassing, al zeg ik het zelf. Vanaf het moment dat we arriveerden in Sydney heeft werkelijk alles wat gerelateerd was aan werk tegen gezeten (afgezien van de registratie van Jacqueline als registered nurse). Als je wil weten wat globaal allemaal gebeurd is, dan moet je de volgende alinea lezen, anders overslaan. Dit is overigens slechts de helft denk ik van wat er allemaal is voorgevallen, ik kan er een boek over schrijven als ik alles op zou gaan sommen.

De ellende met her en der een lichtpuntje:
De douane blijkt een probleem te hebben met het visum van Jacqueline, daar staat een cijfer te veel op, foutje van de ambassade in Berlijn. Moeten we t.z.t. maar even laten veranderen. Gelukkig mogen we wel het land in, op naar het hotel gegaan dat voor ons geboekt is (zou zijn). Niet dus, was men in alle hectiek vergeten..... Tja zeiden we, kan gebeuren. Een nacht was mogelijk, daarna moesten we elders onderdak zoeken. Uiteindelijk kwam dit allemaal goed. Vervolgens Sydney in en allemaal dingen regelen. Registratie van Jacqueline regelen, ging buitengewoon vlot, binnen 1 uur had ze het begeerde formuliertje op zak, daarna begon de ellende. Naar de RTA voor een rijbewijs. Uur wachten, aan de beurt, Nederlandse rijbewijzen met internationale rijbewijzen laten zien, is niet genoeg. Er moet een officiele vertaling gemaakt worden. Naar de vertaler, 4 uur later aan de beurt, duurt paar dagen en kost een flinke duit en dan kunnen we ze ophalen. Opnieuw naar de RTA, mijn rijbewijs no problemo, van Jac daarentegen wordt het niet geaccepteerd. Naam correspondeert volgens hun niet met het visum. Op het visum en paspoort staat Jacqueline Janssen e.v. (echtgenoot van!!!!!, alsof ze dat in een Engelstalig land kunnen lezen) de Jong, en op de vertaling staat Jacqueline de Jong. Trouwboekje laten zien, nee moet officieel vertaalt worden. Afijn, 4 uur later aan de beurt, paar dagen wachten en wederom vele duiten lichter, opnieuw terug. Uiteindelijk wordt het dan geaccepteerd en ook Jac heeft een rijbewijs.
Vervolgens een auto gekocht, blijkt later dat twee velgen van de voorwielen zijn beschadigd (bleek een flinke duit te kosten) en dat moeten ze geweten hebben, was nl. duidelijk zichtbaar van onderaf bekeken. Okay, die autohandelaren kunnen we dus niet vertrouwen, net als in Nederland denk ik overigens. Op naar Bourke. Binnen een aantal km's is de voorruit al beschadigd, enkele weken later zit er een grote scheur in de voorruit (zit er overigens nog steeds in) en eenmaal in Bourke krijgen we een lekke band. Niet getreurd, gewoon laten maken, geld neertellen, doen we immers vrijwel dagelijks voor officiele vertalingen en dergelijke. Vervolgens meekijken in de huisartsenpraktijk met een arts. Blijkt een arts uit Kenia te zijn die eigenlijk niet te verstaan is en mij helemaal niets laat doen omdat hij als de dood is om aangeklaagd te worden. Daar schiet ik dus niets mee op.
Alternatief gezocht en gevonden in Brewarrina, kan meekijken en meewerken met een arts daar. Heel veel geleerd, even intermezzo in Collerenabri, samengewerkt met een Nederlands stel, weer veel geleerd. Ondertussen blijven studeren want de medical board komt eraan. Uiteindelijk het interview gedaan en zoals jullie weten ging dat niet goed omdat er een of andere hufter bijzit die er genoegen in schept om kandidaten te zien zweten. Daarbij komt ook nog eens een "doctor Death" in Queensland die een registratie heeft gekregen als chirurg terwijl hij dat niet was met als gevolg dat 16 patienten zijn overleden. De medical boards zijn dus als de dood om een fout te maken. BEDANKT DOCTOR DEATH (Hij is overigens gisteren gearresteerd in Amerika en de verwachting hier is dat de situatie nu alleen nog maar slechter zal worden voor de buitenlandse artsen omdat er tijdens het proces veel naar buiten zal komen wat men tot nu toe in de bekende doofpot heeft weten te stoppen).
Verkast naar Albury en daar heel veel steun gekregen van de locale bevolking en van een stel (Kerry en Scott) in het bijzonder, zij zijn inmiddels onze beste vrienden hier. Uiteindelijk een sollicitatie interview gedaan in een ziekenhuis in Wangaretta, aangenomen, maar op dat moment kwam ook Ochre (het recruteringsbureau met wie we deze kant op zijn gekomen) met een baan op de proppen in Dalby Queensland. Registratie in Queensland is slechts een formaliteit volgens hun. Gezien het feit dat zij heel veel voor ons gedaan hebben, kon ik daar geen nee op zeggen, dus nee gezegd tegen de baan in Wangaretta. Alle papieren opgestuurd naar Queensland, was niet voldoende. De gecertificeerde copy van de vertaling van mijn diploma moest het origineel zijn, we zouden dat terugkrijgen zodra ze het hadden ingezien, tot op heden is dit nog niet gebeurd. Opgestuurd, nog niet voldoende, ze moeten bevestiging uit Amerika hebben en de pasfoto's ontbraken. Pasfoto's zaten bij de documenten die oorspronkelijk waren opgestuurd, dus die zijn ze duidelijk kwijtgeraakt. Amerika gecontact, wordt aangewerkt. Uiteindelijk, 4 maanden later, hebben ze alles. Ze kijken naar de functie en kijken naar mijn CV, de rest hebben ze allemaal niet nodig, en concluderen dat het ziekenhuis te klein is en niet voldoende supervisie kan geven???? Dit hadden ze 4 maanden eerder ook kunnen concluderen. God mag weten hoe we ons op dat moment nog staande hielden, maar afijn.
Okay, dit gaan allemaal heel lang duren, kunnen we niet op wachten, dus maar gaan voor visum op Jac's naam.
Ahum: de golffoto's zijn ingevoegd om het een en ander een beetje op te fleuren. Is eenvoudig volgens emigratie, kun je online doen. Eerst moet werkgever een sponsorship indienen daarna wij visum aanvragen. Sponsorship ingediend, maar op het cruciale moment van betaling crasht de server aan de andere kant, niet te geloven, dat dit bij ons weer moet gebeuren. Duurt een paar dagen en kost enkele smeekbeden via de telefoon om te verifieren of de betaling gedaan is en om het nummer te krijgen waarmee we weer verder kunnen. Betaling was niet gelukt, dus alsnog gedaan, nummer gekregen en verder met de online applicatie van het visum. Blijkt niet te lukken, paspoortnummer correspondeert niet met visum en v.v. en de naam Jacqueline de Jong is mogelijk ook een probleem. Op dat moment storten wij beiden in en weten niet meer hoe het in godsnaam mogelijk is dat er nog mensen in staat zijn Australie binnen te komen. Dus maar weer bellen met immigratie. De dame die uiteindelijk terugbelt snapt dan ineens dat er toch wel heel veel misgaat in onze procedure en snapt dat we nu hulp nodig hebben. Ze biedt aan om de zaak op te lossen, we hoeven alleen maar de aanvraag in te vullen, te scannen en naar haar te mailen. Zij gaat er persoonlijk voor zorgen dat het goed komt. Afijn, dat is het moment waarop we nu zijn aangekomen. We hebben er eindelijk weer een beetje vertrouwen in dat het goed gaat komen.

De huidige situatie:
Het lijkt nu dat er voor het eerst iets gunstigs gebeurt, de aanvraag van het visum wordt op dit moment bekeken en we hopen het visum binnen enkele weken te hebben. Het contract van Jacqueline is gemaakt en ze kan echt beginnen met werken zodra het visum rond is. En ik heb enkele hengeltjes uitgegooid, mogelijk dat dit uiteindelijk een baan hier in de buurt van Albury oplevert, wat mijn voorkeur heeft. Een collega van Kerry is ook hard aan het werk om een baan voor mij te vinden, ze gooit al haar charmes in de strijd en gebruikt haar uitgebreide netwerk om iets te vinden. Ze is er vast van overtuigd dat dit gaat lukken. Nou, we zullen zien. Als het uiteindelijk allemaal niet gaat lukken dan heb ik een aanbod van een baan achter de hand. In Toowoomba Queensland (vlak bij Dalby), willen ze me dolgraag in het ziekenhuis hebben. Ze hebben daar een junior functie voor me, hiervoor hebben ze geen toestemming van de medical board nodig maar mogen geheel zelfstandig personeel aannemen. Ik kan daar beginnen zodra ik ja roep. Maar gezien de afstand zoek ik eerst naar een soortgelijke functie hier in de buurt.

De laatste paar weken zijn we weer door een heel diep dal gegaan. Maar zoals jullie inmiddels gewend zijn, hebben we ons ook hier weer uit weten wurmen. Dat kun je niet alleen, maar daar hebben we dan ook onze vrienden voor hier in Albury. Steeds als we een dag hadden waarop we tegen elkaar zeiden, dit is hopeloos, dan kwam er weer een belletje van iemand met een uitnodiging ergens voor. Op het moment dat we in het diepste dal zaten, nodigden Kerry en Scott ons uit voor een dagje omgeving bekijken. Even wijn proeven bij hun favourite winery, vervolgens brunchen bij een andere winery, waar amandelbomen stonden waarvan de amandelen nog niet opgevreten waren door de vogels, ook de grond lag bezaaid met noten (maar na ons bezoek lag er een heeeel stuk minder!). Vervolgens een kleine tocht de natuur in, eerst wat drinken natuurlijk want het is hier warm op het moment en je verliest heel veel vocht (ook op een klein tripje). Schitterend plekje, grandiose dag gehad, we weten weer waarom we naar Australie wilden en hebben weer wat energie opgedaan om de bureaucratie en andere zaken te trotseren. En tussen alle ellende door vinden we ook nog tijd om te golfen, al is aan de scores af te lezen hoe (on)geconcentreerd we spelen. Maar het voelt prettig om al je agressie om te zetten in een mep tegen een balletje, een balletje dat er voor gemaakt is en er verder geen last van heeft (alhoewel ik af en toe ook de neiging heb een tik uit te delen richting bepaalde personen). Deze foto's zijn van de golfbaan in Mount Beauty, schitterende heuvelachtige baan, pittig om te lopen, met uitzichten zoals je die ook hebt in Frankrijk. Alleen de prijzen zijn anders en de manier van betalen. Voor 18 holes is het de bedoeling dat je 15 dollar betaald, of 17 inclusief een trolley. Er is echter niemand maar er liggen wel envelloppen om het geld in te doen en vervolgens in een sleuf in de muur te deponeren, heerlijk. Voor diegenen die ooit van plan zijn deze kant op de komen, 1 aussie dollar is op dit moment ongeveer 0,6 euro en in tegenstelling tot de amerikaanse dollar fluctueert de aussie niet zo veel.
















Ik sluit af met nog een paar foto's van onze kleine wandeltocht, om te likkebaarden toch?
P.S. Foto links en midden wel te verstaan.

We houden de moed erin.
Jos