Australia Day

Zaterdag was het Australia Day, wat er gevierd wordt blijkt duidelijk uit de naam van de dag. Voor ons de eerste keer, dus we wilden wel eens kijken hoe je dat kunt vieren. In een van de (vele) parken hier in Albury was een officieel programma. Dat kunnen ze hier makkelijk plannen; het is zomer, en over het algemeen is het dus mooi en droog weer. Zaterdag ook, het was ruim 30gr.C, en met een blauwe lucht een mooie dag om buiten te zijn.

Het park, vol met grote schaduwrijke bomen, wordt omgeven door een lus van de Murray, de grote rivier die door Albury loopt. Vanuit dit park wordt volop in de rivier gezwommen, ook al is de waterstand zo laag dat je op de meeste plekken de bodem kunt raken, al is het in het midden van de rivier maar net op je tenen staand (of net niet). Door de aanwezige stroming moet je wel op de goede plek het water in gaan om je vervolgens zwemmend (of gewoon drijvend, al dan niet met behulp van allerlei opblaasringen, banden, en zelfs hele opblaasbare bootjes) door de stroom mee te laten voeren naar de andere kant van het park, waar je er op een strandje makkelijk uit kunt. Als je tenminste op tijd vanuit het midden richting kant begint te zwemmen...

Wij waren op tijd om de fanfare te horen, die voorafgaand aan het officiele deel speelden. Langzaamaan kwamen er steeds meer mensen het park in, met picknickkleden of stoelen, koelboxen en zwemkleding.

Daarna volgde natuurlijk een speech van de burgemeester, en het inzweren van nieuwe Australiers (die hun citizenship hebben gekregen). Dat heb ik "helaas" gemist; ik was even lekker de rivier in.

Vervolgens was het podium voor de "Fruit Fly's": een groep acrobatische kinderen / jong volwassenen die in Wodonga (ligt tegen Albury aan) naar een speciale school gaan waar ze het leren combineren met acrobatiek/jongleren. Ze waren hartstikke goed! Mag ook wel; ze reizen regelmatig, ook internationaal, rond met hun show.

Van de vele bandjes voor en soms door kinderen heb ik ook niet al te veel meegekregen. Soms was het wel aardig, maar we zaten lekker net ver genoeg om gewoon te kunnen kletsen. Het was wel grappig om zowaar twee bekenden tegen te komen: 2 collega's van mijn werk.

Hoogtepunt van de middag zou de aankomst van de speciale vlottenrace met zelfgebouwde vlotten zijn, vanaf 16u verwacht. Wij zaten inmiddels strategisch opgesteld daar waar ze het eerst gespot konden worden (maar buiten bereik van de luidsprekers). We hebben in een uurtje tijd 3 vlotten aan zien komen, en hebben het toen maar voor gezien gehouden. Waarschijnlijk kwam de rest aan nadat wij naar huis zijn gegaan... :) Maar wat we gezien hebben zag er grappig uit: vlnr de Harbour bridge in Sydney, een Cod (vis) en een viking schip.

Om het weekend verder ook feestelijk te houden zijn we gisteren, zondag, gaan golfen en vanmiddag naar een Weense patisserie gegaan (gelukkig emigreren er ook prima Weense taartenbakkers deze kant op!) en daarna naar een aardbeienwijn-maker. De aardbeienwijn was redelijk, de likeur echter heerlijk, daar hebben we een flesje van meegenomen.

En ja; ik weet dat een weekend normaal gesproken maar 2 dagen bevat, en na zondag afgelopen hoort te zijn, maar omdat er een feestdag was wordt het automatisch een dag verlengd... vraag me niet waarom, het is gewoon zo, en ik ga er niet over klagen!

En nu is het er vandaag al weer niet van gekomen om m'n leenfiets uit te proberen! Ik dacht er gewoon op te stappen en lekker een eindje te gaan fietsen, maar dat loopt anders. We wonen erg heuvelachtig; prachtig, maar tjezus, zelfs in de eerste versnelling is een flinke heuvel een opgave! Zeker als het warm is, dan is het niet te doen, zeker niet met de verplichte helm. Dus moet dat in de avonden, maar dan moet er oftewel gesproeid worden (mogen wij op zondag- en woensdagavond), of gesport (donderdags), heb ik bij het eten net iets teveel wijn gedronken, moet ik een verhaaltje voor het blog schrijven, of gaan we met vrienden BBQ-en.... Morgen dan maar weer proberen :)

Jac

En nog een documentje...

En ja hoor, het is de medical board van Queensland gelukt om een nieuw document te verzinnen dat ze eerst moeten hebben voordat ze beslissen. Ik had het als geintje opgeschreven eigenlijk...

Ze willen bevestiging vanuit Amerika, waar Jos een jaartje geleden heeft laten verifieren dat hij een artsopleiding heeft afgerond in NL. Dat duurt eventjes.

Maar dat is niet zo erg, omdat ze intussen toch al besloten hadden dat ze komende maandag niet vergaderen. Dus ook al was het document er al geweest, dan hadden ze het niet bekeken. De nieuw opgegeven datum is nu 4 februari, inderdaad, wederom over 2 weken, zoals we al sinds eind november horen.

Gelukkig hadden we er dit keer niet op gerekend dat het iets zou worden a.s. maandag, dus valt het iets minder hard tegen.

Intussen genieten we van het feit dat we een eigen plek hebben, en dat we elke avond de mooiste zonsondergangen zien. Of eigenlijk; als er wolken zijn, zijn ze het mooist. Bij strakblauwe lucht valt het een beetje tegen (of worden we al verwend door de mooie luchten?).

Ik ben 3 hele dagen in de huisartspraktijk geweest deze week, leer heel veel en vind het wel een voordeel dat ik het nu zelf kan doseren. Als ik wil ga ik werken, anders niet :) Gaaf toch? En intussen leer ik langzaamaan wat ik nodig heb om straks echt te beginnen.

Het feit dat je de hele dag engels spreekt is op zich niet meer lastig. Er is me zelfs al gevraagd of ik Ierse of Schotse was (vind ik een compliment; dan denken ze dat ik engelstalige ben!) Wat nog wel veel energie kost is het oppikken van de vaktermen in het engels; al die verbandjes, spuitjes, kwaaltjes, pijntjes, pillen, zalfjes, instrumenten en de ontelbare afkortingen... pfff! En er zijn veel dingen die ik nooit gedaan heb: hartfilmpjes maken, oren uitspuiten, assisteren bij verwijderen van moedervlekken (of huidkankerplekjes), etc.etc. Dus aan het eind van een dag zit ik aardig vol!

Ik merk wel dat er meer informatie blijft hangen, dus blijkbaar begint het toch een beetje op z'n plekje te vallen allemaal.

Jos wisselt studeren en af en toe een golfballetje slaan af. Dinsdagmiddag gingen we samen golfen; de 37gr.C. vond ik teveel, na 9 holes had ik vette koppijn en heb alleen nog caddy gespeeld, waardoor Jos in een uurtje de resterende 9 holes speelde. Ook al hadden we een karretje om lekker te rijden, de zon prikte pijnlijk zodra je een bal wilde slaan. De dunne ozonlaag is echt voelbaar! En de warmte is vermoeiend.

Inmiddels is het iets afgekoeld, nog maar 30 vandaag, en komende dagen wordt het zo'n 27, dat is heerlijk. Er is al enkele nachten een fijn briesje, dus airco en zelfs ventilator kunnen dan uitblijven.

Nu ga ik weer even verder kijken naar een tennispartij van de Australian Open in Melbourne... See you later!!

Jac

Zonsondergang

Vanavond hadden we weer een schitterende zonsondergang.

We laten jullie mee genieten voor zover dat mogelijk is via fotografie.

Jos

PS

De medical board gaat 21 januari pas beslissen, niet 14 zoals in het vorige bericht staat.

Foutje bedankt!

'N HUISSSSSSSSIE

Na 23 weken leven uit koffer, inwonen bij vrienden, vertoeven op een camping en house sitting is het nu zover, we hebben een huis gehuurd en zijn erin getrokken. Geen indrukwekkende verhuizing natuurlijk, we hebben immers maar vier koffers, twee golftassen en massa's kleine plastic tassies. Onze spullen laten we nog even in opslag, we moeten eerst meer zekerheid krijgen over wat we nog eigenlijk gaan doen in de (naaste) toekomst. De vriendin van een vriendin die ons dit huis verhuurd heeft alle meubels achtergelaten voor ons om te gebruiken, zij had ze de komende tijd toch niet nodig, kwam perfect uit voor ons.

Het huis is schitterend. Gelukkig wat minder groot dan we de laatste weken hebben gehad, schoonmaaktijd in die grote panden was enorm. Geen zwembad en geen tennisbaan, maar ja, daar valt mee te leven :). Mooie omgeving, beetje op een heuvel gelegen, het uitzicht vanuit de achtertuin is iets waar je aan kunt wennen. Het is ook nog de kant van de zonsondergang en ik kan je verzekeren, we hebben al een paar hele mooie gezien. De tuin is erg groen, normaal rond deze tijd is het meeste gras al dor en geel door de zon en droogte. Maar we hebben in december heel veel regen gehad, dus de kleur is nog fris groen.

Als je het huis via de voordeur binnenkomt is meteen rechts onze slaapkamer met ensuite badkamer. Een grote hang/leg kast over de hele breedte van de kamer, Jac begint al weer te babbelen over het kopen van kleding, er is immers nog heel veel ruimte. Badkamer is eenvoudig, een heerlijke doche en spiegel boven de wastafel over de hele breedte van de kamer, is wat confronterend moet ik bekennen (moet nodig wat gaan doen, als je begrijpt ....)

Meteen na binnenkomst in het huis staat een bureau met de computer, hier ben ik nu dit bericht aan het maken. Heerlijk koel, ondanks een buitentemperatuur van al weer +30 terwijl het nog ochtend is. Er is hier een evaporative airconditioning ingebouwd die alle kamers continu koelt. Daarnaast zijn we al redelijk gewend geraakt aan de temperaturen. Gisterenavond zijn we uit gaan eten en vonden het heerlijk buiten, de temperatuur was echter nog steeds aan de forse kant.

Als je de "computerkamer" verlaat kom je in de gezamenlijke living/kitchen. Eenvoudig ingericht met een heerlijke luie stoel waar het goed vertoeven is terwijl we kijken naar ER, NCIS of CSI (zo'n beetje hetzelfde als we in Nederland nog naar keken). We missen gelukkig big brother en miljoenenjacht maar krijgen reality TV en the milion dollar question er voor terug. Er veranderd eigenlijk niet zo veel dus. Links van de living hebben we nog twee slaapkamers met separaat bad/douche en toilet. Genoeg ruimte dus, dit deel van het huis zullen we niet zo veel gaan gebruiken, ik al helemaal niet als de medical board ooit nog een beslissing gaan nemen tenminste.

Doorlopend naar achteren komen we dan in de achtertuin terecht. Een ruimte tuin, wel aan de zonkant in de middag, dus gezellig buiten zitten aan het eind van de middag is er niet bij. Daarentegen maken de avonden met de zonsondergangen dit weer ruimschoots goed.

De eerste stap naar een normaal leven in Australie is gemaakt. Nu nog aan het werk zien te komen zonder al te veel rompslomp. Misschien wordt er op de 14de besloten, daar gaat iedereen weer van uit, wij laten het op ons afkomen en wachten rustig af. Zo nu en dan worden we er moedeloos van, maar we proberen het steeds weer opnieuw positief te benaderen. Het feit dat de meeste artsen en verpleegkundigen die dit proces hebben doorgemaakt ongeveer hetzelfde verhaal hebben sterkt ons in het vertrouwen dat het uiteindelijk wel goed gaat komen.

Groetjes vanuit downunder.

Jos

Is geduld een schone zaak?

Ik begin het me af te vragen...

Vrijdagavond kregen we bericht dat de medical board nog 1 papier mist... we hebben dat de dag na Kerst aangetekend en per expresse verstuurd, en van Australia Post te horen gekregen dat de board afgelopen donderdag voor ontvangst getekend heeft (snel he? expresse-post die er maar 1 week over doet?!).

Nou is het daar heel druk; eind van het jaar zijn alle co-assistenten klaar, en die willen allemaal geregistreerd worden. Dus wat doe je als soepellopende organisatie dan? Je neemt een express-poststuk in ontvangst... en legt het op een stapel bij de overige post. En laat de afzender weten dat het poststuk nog niet ontvangen is, of in ieder geval niet verwerkt, en dat het dus onmogelijk is om aanstaande maandagAVOND te beslissen.
Op zich knap, dat ze vrijdagmiddag al weten dat ze het in de loop van maandag niet gaan vinden...

Dus vraag ik me af: is geduld een schone zaak? Of moeten we ophouden geduld te hebben, het vliegtuig pakken en maandag alle post bij die medical board doorzoeken totdat we ons poststuk gevonden hebben, het zelf in Jos z'n file stoppen, hen dat in handen drukken, en zeggen "het is nu compleet, en nou gvd uit je luie stoel komen en beslissen!"

Affijn. Woede, wanhoop, het geduld is echt ff op.
Maar tot ik het antwoord op die vraag weet blijf ik maar in- en uitademen.

Nu maar weer hopen op 21 januari...
Jac

1e keer

Voor alles is een eerste keer. We maken hier in een paar maanden tijd een heleboel "eerste keren" mee.

Om te beginnen is dit het eerste blogbericht in het nieuwe jaar:
Gelukkig 2008 allemaal!!

Nee, het was niet onze eerste Oud & Nieuw in Australie, die primeur was een jaar geleden in Sydney, nog op vakantie hier. Het was wel de eerste keer terwijl we hier wonen. En dit keer niet in Sydney, maar in Tea Gardens, paar uur ten noorden van Sydney, aan de kust.
Het was ook de eerste keer dat het op Oudjaarsdag zonnig en warm was, dat was vorig jaar niet gelukt.

In Tea Gardens heb ik nog net in 2007 voor het eerst in de oceaan gezwommen vanaf Australische bodem. En kort daarna dolfijnen gezien die op een metertje of 30 van het strand lekker ronddartelden alsof ze mee wilden spelen met de badgasten.

Meer dolfijnen zagen we een dag later, op oudjaarsdag, toen we met z'n zessen een boot huurden en naar een klein eiland gevaren werden. Regelmatig doken groepjes dolfijnen voor, langs en achter de boot op. Ze schijnen geluk te brengen, dus dat is mooi!
Op het eiland gingen de mannen vissen (we hadden dus lekker verse vis voor het avondeten) en de vrouwen snorkelen. Ik weet zeker dat ik meer vis gezien heb onderwater dan de mannen aan hun vislijn :) Het water was groenblauw, heerlijk van temperatuur en glashelder!

Minder jammer was het feit dat de storm voor de kust van Queensland nou net op die dag naar het zuiden, en dus naar ons, af aan het zakken was. De golven buiten de baai waren misselijkmakend hoog; er werd niet veel gesproken, volgens mij had iedereen net als ik het gevoel dat als je je mond opendeed er weleens braaksel i.p.v. woorden uit konden komen... Maar, eenmaal op het eiland was dat snel weg. Op de terugweg had niet iedereen last, maar ondergetekende wel. Dat duurde bij mij helaas zo'n beetje tot ik op 1 januari wakker werd. Dus het was een Oud & Nieuw zonder bubbels of wijn... heel apart! Bovendien was iedereen wat rozig van een dag op zee, dus het werd niet echt laat.

Kerst was bijzonder voor ons: we hadden zoveel uitnodigingen gekregen dat we onmogelijk overal naartoe konden. We waren in Albury, en wat we wel gedaan hebben:
- Kerstavond naar vrienden waar we met wat familie en een buurman een lekker etentje hadden (iedereen had iets meegenomen, dus dat was voor de gastvrouw ook nog te doen), gevolgd door cadeautjes uitpakken, met name voor de kids.
- 1e Kerstdag pakjes"ochtend" bij andere vrienden. Hiervoor hadden wij ook cadeautjes meegenomen, en werden verrast door geschenkjes van hen. Dit werd gevolgd door een lunch... nou, dat is gewoon compleet dineren inclusief deserts, maar dan rond het middaguur :) Wederom waren door alle aanwezigen schalen met eten meegenomen. Onze quiche en tiramisu vielen goed in de smaak, en de rest was net zo heerlijk. Het was aangenaam weer, niet te warm, en de vliegen waren vlak voor Kerst ineens stukken minder geworden. Dus lekker buiten gezeten na de lunch, waarbij de jongvolwassen jeugd aangevoerd door vader Scott en door Jos de nieuwe waterpistolen moesten uitproberen... Rond het avonduur aten we nog wat van de overblijfselen van de lunch, waarna wij voldaan naar huis reden.
- Voor Boxing Day (2e Kerstdag) waren we uitgenodigd door goede vrienden van de bewoners van ons huidige "oppas-huis". We kenden hen niet, noch hun familie en verdere buren die uitgenodigd waren. Maar het was erg gezellig; iets verderop aan de weg hier, op een groot gazon bij hun huis. Lekker veel grote bomen zorgden voor de benodigde schaduw, want de temperatuur liep inmiddels iets op (30+gr.). We hebben heel geanimeerde gesprekken gehad met buren, neven, tantes en wat dies meer zij. En wederom lekker gesmikkeld. Ook al was de vraag aan ons slechts om left-overs mee te nemen van de dag ervoor (wat wij braaf deden: halve tiramisu-schaal, een fles bubbels en potje olijven), veel mensen hadden weer prachtige en lekker hapjes meegenomen: zalm, pastasalade, etc. Mmmmm....

Het was de eerste keer dat we zoveel buiten hebben gezeten met de feestdagen. En zoveel nieuwe mensen ontmoet hebben met zulke dagen. Het gevoel dat men ons niet alleen wilde laten zitten bracht mij, ondanks het vreemd-mooie-weer, toch in de Kerststemming.

Die Kerststemming werd de woensdag voor Kerst al enigszins opgewekt toen wij onze eerste "Carols by Candlelight" bijwoonden. Gehouden in een park, dus men neme mee: picknickdeken of klapstoeltjes, zonnebrandcreme, hoeden en shirts met mouwen en kraag tegen de zon, frisdrank en/of alcoholische versnaperingen, iets lekkers te eten, dit laatste bij voorkeur in een flinke koelbox die vervolgens kan dienen als tafeltje of zitplaats. Oh ja; en een camera!
Voor een kleine donatie aan een goed doel kreeg je een programmaboekje met diverse songteksten en een kaars met houder.
Nou zag ik het nut van die kaars eerst nog niet zo, omdat het zonnig was, maar toen het tegen 9 uur begon te schemeren en de kaarsjes rondom ons aangingen, ging ook bij mij een lichtje op.
Na het eerste uurtje plaatselijke fanfare (of drumband of hoe heet dat) waarin de meeste mensen aan kwamen slenteren en een mooi plekje veroverden, wisselden lokale en meer bekende artiesten elkaar af met het zingen van kerstliedjes. Het was duidelijk te merken dat hiervoor audities gehouden waren; de kwaliteit was hoog! Intussen liepen rode kruis medewerkers rond met glaasjes water en flessen zonnebrandcreme. God zij dank, want dat laatste was ik natuurlijk weer eens vergeten.

We troffen Kerry & Scott (ja, dezelfden als van de eerste kerstdag) en een deel van hun kids met aanhang in het park en deelden eten en drinken. De mannen zochten daarna al snel een cafeetje op (wat is dat toch, dat zij niet van kerstliedjes houden?) en de jongelui (eeeks, daar hoor ik niet meer bij!!?!) gingen op zoek naar vrienden, maar belanden uiteindelijk bij de mannen in het cafe. Kerry en ik genoten wel van de kerstliedjes, en zongen links en rechts mee. Voordat de kaarsen aangingen was het hele gezelschap weer compleet bij het picknickkleedje, en zongen we gezamenlijk de laatste Carols mee.

Dus zo hebben wij de feestdagen heel plezierig doorgebracht. En nu hopen we dat we heel snel voor het eerst aan het werk kunnen hier...!
We gaan in ieder geval voor het eerst een huis huren, en voor het eerst onze koffers voor langere tijd uitpakken. Dit gaat komende maandag gebeuren, en we wonen dan voorlopig hier:

xxxx
Albury xxxx
Australie
(ja, we zijn natuurlijk niet helemaal gek! we sturen wel een mailtje rond met het adres!)

Oh jee, en nou heb ik nog niet eens verteld over de eerste keer op een grasmaaier ZITTEN, en over de eerste keer abrikozen plukken, en..., en...

:)
Jac