Druk, druk, druk

Bali was heerlijk! Het was bitterzoet om naar huis te gaan; heerlijk om Hope op te halen maar verder had ik de realiteit graag nog wat langer op afstand gehouden...
We hebben het sinds onze thuiskomst behoorlijk druk gehad en dan heb ik zelf nog niet eens veel gewerkt. Veelal leuke dingen die de wekelijkse chemo een beetje op de achtergrond drukken:
- De eerste woensdagavond een theaterbezoek om "In The Mood" te zien, een jaren '40 muziekfestijn van een Amerikaans gezelschap. Een feest van WOII wervelende muziek, zangers en dansers.

Ontbijt op strand

- Dat weekend een surprise 50e verjaardag van Charlie, mijn eerste collega hier. Zij is begin dit jaar naar de Mornington Peninsula verhuisd, voorbij Melbourne (4,5 uur rijden). We zijn daar zaterdag met 8 man uit deze buurt naartoe gereden om 's avonds het feest op te luisteren. Charlie was compleet verrast en emotioneel; geslaagde verrassing dus, en het werd een gezellige avond. De volgende ochtend kwamen alle feestgangers weer bij elkaar op het strand voor een BBQ-ontbijt; een typisch voorbeeld van een van de leuke dingen hier die wij in NL nooit deden... :)
- De dinsdag erna, een week geleden, had ik een paar mensen stiekem geronseld voor een verjaardagsetentje voor Jo in een nieuw restaurant. Een gezellige avond met 7-en, en lekker eten. Jo was pas woensdag jarig, maar dan was het inbrengen van mijn port-a-cath gepland gevolgd door chemo, dus we hebben het voor de zekerheid de avond ervoor gevierd.

Au arm

- Woensdag dus die port in laten brengen, net als de chemo niet direct een leuke bezigheid. Ik was best nerveus omdat niemand me veel kon vertellen, maar de procedure viel gigantisch mee. De lokale verdoving voel je eventjes, maar ik wist ook dat dat secondewerk was. Daarna was de radioloog aan het friemelen om een slangetje in een bloedvat in de arm op te voeren richting hart, een klein hol aanprikpunt erop aan te sluiten en dat onder de huid achter te laten; ik voelde niets, prima. Helaas bleef dat niet zo toen de verdoving uitwerkte... Ook moest er 2 uur later al chemo doorheen en dus moest het drukverband eraf. Een forse blauwe plek was het gevolg, en naast wondpijn in die toch al gemangelde arm heeft dat de hele week flink wat pijn gegeven. Gelukkig kan ik m'n arm nu al een stuk beter bewegen, dus ben vanochtend weer met m'n arm-fysio-oefeningen begonnen. Ik troost mezelf met de gedachte dat ik door die arm de chemo van afgelopen week amper opgemerkt heb...

Voorbereidingen foto-shoot

- Donderdagmiddag had ik met nog 10 anderen van de lokale borstkanker-supportgroep een heuse foto-shoot! Een volwassen fotografie-studente combineert een studie-opdracht met een goede-doelen-actie en maakt een kalender met foto's van ons, goede doel moge duidelijk zijn. We werden eerst allemaal heus gekapt en opgemaakt; ik was de enige met kale kop en de hilariteit was groot toen ik voorstelde als eerste gekapt te worden omdat m'n haar zoveel tijd nodig had :) We krijgen van haar alle gemaakte foto's nog; wordt vervolgd. Nou ja, alleen als ik er leuk op sta natuurlijk.

Hope & Becka

- Vrijdag zijn Jos, Hope en ik op tijd in de auto gestapt richting Sydney, om daar bij Inge te overnachten; konden we gelijk kennismaken met haar vriend Matt! Zaterdag van daaruit nog een uurtje naar het noorden, richting Gosford, om een vriendinnetje voor Hope op te halen, Becka. Zij is een Staffie (Staffordshire bullterrier) kruising, en we hebben haar via internet gevonden. De hoop is dat Hope met Becka minder eenzaam is als wij allebei weg zijn. Over die twee schrijf ik gauw een apart blog! Na een uurtje babbelen met Becka's foster "moeder" zijn we met 2 honden op de achterbank aan de bijna 8 uur durende rit naar huis begonnen.
- Daarmee was het nog niet klaar want de volgende dag, afgelopen zondag, kregen we bezoek van IJsbrand, Marja en hun 3 kids, een NL familie die ten zuiden van Sydney wonen en min of meer "in de buurt" waren. We kennen ze via Kerry & Scott dus die kwamen gezellig ook. Lekker bijkletsend en samen etend hadden we een genoeglijke middag en avond. Na een gezamenlijk ontbijt gisterochtend zat dat bezoek er (helaas veel te snel) alweer op en reden zij weer op huis aan. 

Toen ik m'n oncologe na Bali voor het eerst weer zag mompelde ze dat mijn bloeduitslagen na 2 weken geen chemo best wat hoger hadden mogen zijn, en zei dat ik meer rust moest houden. Ik moest nogal lachen, want net terug uit Bali waar we niet veel uitgevoerd hadden klonk dat vreemd. Maar als ik zo terugkijk wat we sindsdien in 2 weken gedaan hebben moet ik misschien toch maar een beetje naar haar gaan luisteren...?!
Jac
PS: de fluff op m'n hoofd begint nu toch echt op echt haar te lijken!