We zijn naar A Pet's Day Out geweest in een park in de stad, waar ze met heel veel andere honden heeft kennisgemaakt en dat vond ze duidelijk heerlijk. Onze vriendin Jo heeft 2 weken nadat wij Hope kregen haar plannen om een hond te nemen omgezet in werkelijkheid, en haar husky Scarlet en Hope zijn inmiddels goede vriendinnen geworden die veelal geluidloos met elkaar stoeien. Ook spelen met ons is intussen iets wat Hope heerlijk vindt; het 2e zachte popje is het hoofd kwijt en ze is bezig om haar stevige touw met knopen volledig uit elkaar te pluizen. Prima; ze bijt zelden meer op iets wat we niet kwijt willen... behalve op Jos z'n slippers, maar die moet hij dan ook maar wegzetten waar zij er niet bijkan :) Eind november had ik een aparte wondcursus, waarbij we de anatomie van de huid en het weefsel daaronder onderzochten aan de hand van varkenspoten; de 4 pootjes die ik mee naar huis kreeg zijn in de loop van de tijd met veel plezier door Hope kaalgegeten.
Begin december is Marije tijdelijk bij ons ingetrokken, dochter van Leo en José uit Amersfoort. Marije heeft een vrij jaar genomen tussen eindexamen en begin van haar studie, en is bij ons wat aan het werk en mee aan het kijken met Jos en andere artsen uit onze werk- en vriendenkring. Allemaal ter voorbereiding op, hopelijk, toelating tot de medische studie in Groningen. Dus ineens hebben we er 2 meiden bij in huis; erg gezellig!Met Kerst zou Jos werken... maar hij kreeg een longinfectie dus lag in bed of op de bank. Een aantal antibioticakuren heeft hem er weer bovenop geholpen, en inmiddels is hij eindelijk ook de hoest kwijt. Kerstavond zijn we met z'n drietjes nog lekker uit gaan eten, al was Jos toen al ziek. 1e Kerstdag hebben Marije en ik lekker genoten van het zwembad; het regende voor de eerste keer in 3 jaar eens niet!
Lekker knabbeltjes en een drankje aan de rand van de pool, en 's avonds een lichte maaltijd met vis van de BBQ. De kipsaté die Jos al voor z'n werk had gemaakt voor Kerst, hebben we zelf op Boxing Day (2e kerstdag) maar opgegeten :)
Oudjaarsavond vierden Jos en ik bij vrienden, en we mochten Hope meenemen. Geen van de rond de 35 volwassenen heeft last van haar gehad, ze heeft zich uitstekend gedragen. Sommige van de kids vonden het heerlijk om haar te aaien, dus dat zat helemaal goed. Hope was ook niet bang van het vuurwerk dat de gemeente afstak; we hoorden en zagen het prima al waren we aan de buitenrand van Albury. 20 minuten mooi vuurwerk; zouden ze in NL ook moeten doen, dat zou heel wat ogen en vingers (en overlast) schelen.
En toen dus die hittegolven in het nieuwe jaar. Als de temperatuur boven de 35gr uitkomt is het niet echt lekker meer, en Jos en ik hebben een voor ons nieuw record van 43,5gr bereikt. Dat betekent; 's morgens vroeg met Hope lopen en dan even zwemmen, in de loop van de ochtend verhuizen naar binnen in de airco, en pas 's avonds vlak voor zonsondergang weer naar buiten komen, nog even zwemmen en BBQ-en. Of alleen maar een salade eten, omdat je niet zoveel honger hebt. Hope gaat nog wel eens buiten liggen, maar dan helemaal in de struiken. Soms zie je haar helemaal niet meer, soms zie je nog net haar snoet eruitsteken, erg komisch. Ze is ook heel goed in het uitkiezen van de perfecte spot onder een van de airco-roosters...iets wat Jos haar graag nadoet! Gewoon werken is ook goed; in de airco is dat goed te doen.
Verder zijn er veel bosbranden, grote en kleinere, onder controle of helemaal niet. De meeste onstaan door blikseminslag, maar helaas denken sommige mensen ook dat het leuk is om bij 40+ graden en keiharde wind een vuurtje te stoken. Wij hebben er geen last van, ze zijn op dit moment niet in de buurt. Hopelijk komt er flink wat regen, maar daar ziet het voorlopig niet naar uit.De tuin heeft het er moeilijk mee, maar voordat het zo warm werd heeft onze Bird of Paradise voor de eerste keer gebloeid. We laten de automatische bewatering wat vaker draaien, en de rest houdt het dan ook nog vol tot nu toe.
Hopelijk kunnen we Hope nog leren niet zo bang van water te zijn: we hebben een speciaal badje voor haar, maar ze durft er niet eens in de buurt te komen. 
Met vriendin Scarlet bij het meer ging ze uiteindelijk schoorvoetend het water in, dus daar moeten we binnenkort nog maar eens gaan kijken. Waar ze zeker niet bang voor is zijn knuffels; ze komt ze om de haverklap halen, en wordt daar door ons dan ook erg mee verwend. Het is een echte kroelkip... eh, kroelhond :)En zo gaat ook dit blogje grotendeels over Hope... !!! Tja, wat zal ik zeggen... een pootje en een lik van Hope dan maar?!
Jac
