Opera, kuiten, skippies en feest

Vanalles een beetje vandaag, wat foto's van de laatste 2 maanden:
Mid januari was de jaarlijkse "Opera in the Alps", een muziekuitvoering door operazangers in de aussie 'Alpen', in Beechworth (voor diegenen die hier zijn geweest welbekend!). Da's op een half uurtje rijden van hier, in heuvelachtig gebied. De avond begint vroeg, omdat het terrein al opengaat voor picknicken, eten kopen bij de diverse stalletjes met lekkernijen, wijnproeven en wat al niet meer. Kerry en ik picknicken...en proeven het lokaal ijs, mmmm!!
Gelukkig bleef 't droog, en terwijl de zon langzaam onderging tussen de bomen zongen de diverse artiesten hun stembanden uit de keel; soms was het prachtig, soms was het niet mijn smaak (laten we het daar op houden, haha). Het is wel grandioos om zoiets buiten mee te maken, de ambiance (pfff, mooi woord hoor!) en het sfeertje sleepten me door minder interessante gedeelten heen. Jos was met geen zeven paarden mee te slepen en dat was maar goed ook; ik denk niet dat hij het gewaardeerd zou hebben.

Niet lang daarna gingen Jos en ik met drie van "zijn" verpleegkundigen golfen; ze wilden graag wat tips hebben... en konden die ook wel gebruiken :) We hebben veel plezier gehad op een zeer warme en vrijwel verlaten golfbaan in Wangaratta. Een enorme groep kangaroes hield ons vrijwel steeds gezelschap; als ze niet op onze hole waren, was het die ervoor of erna. Ze waren duidelijk vaker daar; keken nog niet op of om als de bal soms rakelings langs ze heen schoot. Dat gebeurde meestal niet omdat ze in de weg stonden, maar vooral omdat de ballen gewoon alle kanten opgingen, haha.
Ruim een week geleden kwam Inge weer logeren; ze maakt een belachelijk natte en te koele zomer mee in Sydney, niet wat je verwacht van je eerste zomer Down Under. Dus het idee was om tijdens een rits vrije dagen hier lekker zon mee te pikken, te zwemmen en lekker te genieten. En dat lukte best goed; ondanks de redelijk natte voorspellingen hebben we maar nu en dan een buitje gehad en was het vaak lekker zonnig. Er gebeurde wel iets bizars, maar eerst wat achtergrondinfo: tijdens haar vorige bezoek hier in oktober had ik op de 2e dag een zweepslag opgelopen in m'n rechterkuitspier. Kan gebeuren; ik sprong over een stroompje, zette wat te fors af, en bingo! 2 maanden later kon ik weer sporten, dus geen man overboord. Wat denk je? Opnieuw op haar 2e dag hier; ik ga lekker tennissen en na een uurtje zegt m'n linkerkuitspier "KNAP!!". Dus maar weer de krukken tevoorschijn gehaald, de fysio gebeld, en hobbelen. Op de foto is de door fysio aangebrachte tape zichtbaar. Ik noem het de "Serena", omdat deze Williams dit schijnbaar ook ooit had, haha.
Nou kan je geen betere gast hebben dan Inge; ze weet na na m'n vorige zweepslag de weg in de keuken, en heeft samen met Jos perfect voor me gezorgd. Gelukkig maar, want 2 avonden later hadden we feest voor Jos z'n registratie. Er zouden "maar" 18 man komen eten, en Jos moest die dag werken en was pas thuis toen de gasten konden komen. Afzeggen vond ik geen optie, vette paniek ingeslikt, Kerry gevraagd om ook wat eerder te komen, Jos en Inge haalden de dag tevoren alle boodschappen, en feesten maar. Inge & Kerry maakten in mum van tijd diverse salades en een marsrepen-slice. Het vlees hoefde alleen maar op de BBQ gegooid te worden, en iedereen nam zelf drinken mee.

Dus Kerry, Inge en ik hadden zelfs nog tijd om vooraf even in het zwembad te plonsen, wat volgens de fysio erg goed is omdat het koelt en als drukverband werkt; zo zie je, een zwembad is met mijn kuiten gewoon therapeutisch, heeft niets te maken met genieten! :)
Enne, klein geheimpje; als je op krukken lopend je gasten begroet is er niemand te beroerd om te helpen. Oftewel; ik zat lekker, kreeg op tijd een hapje en een drankje en zag dat dat ook voor anderen gold. Jos werd door zijn aanwezige collega's gefeliciteerd met het nu eindelijk echt "aussie" arts zijn en kreeg de bijbehorende aussie outfit; hoedje, hemdje, zwembroek en slippers, met zoveel mogelijk aussie vlaggen erop natuurlijk! Het was een vrolijke bende :)
Met Inge heb ik wel de volgende afspraak gemaakt: als ze weer komt mag ze een eerste dag, een derde dag, vierde dag of hoe lang dan ook blijven, maar GEEN TWEEDE DAG! Of zou ik geen risico meer lopen omdat ik maar 2 benen heb?

:)

Jac

Duizenden hersencellen minder

Dat zei een grinnikende Jos tijdens een van zijn eerste lessen, na een schijnbaar bijzonder geslaagd weekend: "het was erg gezellig, maar ik heb nu wel een paar duizend hersencellen minder...".
In die situatie bevinden zowel Jos als ikzelf ons na een gezellige avond gisteren; enige duizenden hersencellen armer... Waarom?
We hadden weer een goede aanleiding om te feesten: het heeft de Medical Board eindelijk behaagd om Jos volledige registratie te geven in Australië! Mijn superslimme maar vooral hardwerkende en volhardende Jossie heeft het hem (wederom!) geflikt! Na 25 jaar geleden afgestudeerd te zijn, al die tijd als arts gewerkt te hebben en hier met vlag en wimpel opnieuw voor theorie- en praktijkexamen geslaagd te zijn hebben ze eindelijk besloten dat hij geen 10 weken als arts-in-opleiding hoeft te werken. Waarschijnlijk heeft het feit dat hij zelf artsen-in-opleiding traint en superviseert iemand ergens doen bedenken dat het wel heel raar zou zijn om hem die eis te stellen :)
Dit betekent dat Jos vanaf nu geen toestemming hoeft te krijgen en supervisie hoeft te hebben als hij ooit van baan wil veranderen. Ook dat hij niet slechts 5 jaar als arts mag werken, zoals tot nu toe het geval was. Kortom; het geeft vrijheid en toekomstperspectief! 2 jaar geleden bij ons permanente visum kregen we toestemming om hier te blijven; nu kunnen we het ons ook blijvend permitteren :)
Daar moest natuurlijk op gedronken worden! Uiteraard niet op de nuchtere maag, maar tijdens een uitgebreid etentje in de Fine Dining Room. Kerry & Scott waren niet te beroerd om van de partij te zijn; zij hebben ons in de eerste moeilijke jaren altijd gesteund en het is heerlijk om nu ook de hoogtepunten samen te vieren.
Ikke met m'n grote mond riep al maanden "als die registratie rondkomt ga ik ongelooflijk dronken worden!". Dus ja, wat moet je dan? Nou trekt een kater me helemaal niet, dus ik heb het bij een bescheiden "tipsy" gehouden :) Jos moest vanochtend weer vroeg werken dus ook hij liet het niet uit de hand lopen. Maar we hebben ons de cocktail, het eten met bijbehorende wijn en voor Jos een speciale koffie achteraf heerlijk laten smaken! Heen met een taxi, Kerry & Scott brachten ons thuis, dus ons kon niets gebeuren. Na een klein afzakkertje zijn we zeer blij gaan slapen, in de gelukkige wetenschap dat ook deze laatste horde genomen is, en met mooie dromen voor de toekomst.
Proost!
Jac