Adoptie...!!!

Met z'n tweetjes zijn is heerlijk, maar soms ook wat saai. Vooral als Jos late diensten heeft... of hij vrij is en ik moet werken of zo. Vrienden bezoeken of op bezoek krijgen is heerlijk, maar daarna is het toch weer wij samen. Het heeft natuurlijk z'n voordeel; we kunnen gaan en staan waar en wanneer we willen. Maar het begon toch een beetje leeg te voelen.
Na rijp beraad, en een lange bedenktijd hebben we dan ook eindelijk besloten tot gezinsuitbreiding. Natuurlijk gaat zoiets niet zomaar en wil je dat goed voorbereiden. Daarom leek het ons verstandig om e.e.a. uit te stellen tot onze terugkeer uit Europa.
De manier waarop was voor ons echter meteen logisch; adoptie natuurlijk! En wat bleek? Dat is hier eigenlijk heel eenvoudig. Er zijn 2 lokale adoptie-websites, en daar hebben we na onze thuiskomst vrijwel meteen ons licht opgestoken. Er stond heel wat informatie op, maar ook foto's; je kunt gewoon kiezen wie je wilt adopteren! En dat is dan ingedeeld in leeftijdsklassen; tot 1 jaar, 1 tot 3 jaar, 3 tot 5 jaar, en ouder.
We hadden al langer nagedacht wat we zouden doen; gaan voor een echt kleintje, of voor ietsjes ouder. Het heeft allebei zo z'n voordelen en nadelen. Ze zeggen dat hechten makkelijker gaat als je ze van jongs af aan hebt, maar daar staat weer tegenover dat zo'n kleintje heel veel werk (en slapeloze nachten!) betekent.
We besloten dat we dat er eventueel voor over zouden hebben. Jos zag op de sites niet direct een foto met bijbehorend verhaaltje dat hem aansprak, maar hij keek alleen bij de echte kleintjes. Ik was het wat dat betreft met hem eens, maar bij de wat ouderen zag ik een foto van een heel lief meisje. Ze is 3,5 jaar oud, wit-blond en heeft prachtige bruine ogen. In de bijgaande tekst stond dat ze heel rustig en lief was, veel knuffels en geruststelling nodig heeft, maar een hartstikke makkelijke meid was. Nou, dat klonk goed! Wij zijn immers ook niet de jongsten meer, en zo'n meisje die de eerste allerdrukste jaren al achter de boeg heeft, volledig zindelijk is en lekker rustig, dat sprak ons natuurlijk wel aan.
We zochten onmiddellijk contact met haar pleegmoeder, waar ze de laatste vijf maanden had doorgebracht. 2 dagen later mochten we haar even bezoeken; het klikte meteen! Ze heet Hope, en was direct heel afhankelijk. Ze kwam steeds knuffels halen en liep steeds van Jos naar mij. Eigenlijk stal ze direct ons hart...
De procedure voorzag in een 3 weken proefperiode, en we hebben direct afspraken gemaakt over het hoe en wat. Eerst moesten we natuurlijk flink boodschappen doen; een bedje moest er komen, speelgoed, en wat al niet meer. In 1 dag hebben we alle direct benodigde spullen gekocht omdat we niet meer konden wachten, en 2 dagen na de eerste kennismaking kwam Hope "op proef" bij ons. Dat was een heel bijzonder moment! Haar pleegmoeder bracht haar en vertelde een en ander over de verzorging die Hope nodig heeft, en wat haar gewoontes en eigenaardigheden zijn. Hope zelf liep meteen rustig rond om de boel binnen en buiten te verkennen, en leek het wel naar haar zin te hebben.
Helaas was ze kort voordat ze bij ons kwam een beetje ziek geworden en had antibiotica gekregen. De eerste dagen bij ons moesten wij dat haar geven, en dat viel niet mee. We probeerden het in een hapje eten te verstoppen, maar ze wist het voor elkaar te krijgen om alles op te eten maar de capsule uit te spugen. Het is een slimme meid, daar zijn we al wel achter!
Het slapen gaat redelijk goed, al is ze wel vroeg wakker. Wij zijn van onze jetlag direct doorgegaan naar vroeg wakker worden van Hope; zijn allebei behoorlijk moe nu, 2,5 week later. Maar ze is het wel waard; bij die verlegen, smekende blik in haar ogen smelten wij gewoon :) En we zijn net als alle andere nieuwe ouders; we lijken alleen nog maar over haar te kunnen praten, en hebben al veel foto's gemaakt die we het liefst aan iedereen willen laten zien.
Hope vindt het heerlijk om met ons te wandelen, daar wordt ze helemaal blij van. Dat doen we dan dus ook elke ochtend en avond met haar. Dan rent ze door het hogere gras, stampte vanochtend in de plassen (hevige regen gehad) en geniet volop. Terwijl ik dit schrijf is ze een middagdutje aan het doen in haar eigen bedje, zo schattig.
Komende zondag zijn de 3 proefweken om, maar voor ons staat het al vast; we willen haar absoluut niet meer kwijt. Dus hebben we vandaag weer gebeld en de officiele adoptieprocedure in gang gezet. Straks hoort Hope dus echt voorgoed bij ons.
We hebben bewust even gewacht met het bekendmaken van dit nieuws omdat we natuurlijk niet wisten of het goed uit zou pakken, maar nu kunnen we het niet meer voor ons houden. En natuurlijk willen we haar ook graag laten zien, hier is ze:


 

Onze 3,5 jaar oude lieve Labrador/Staghound Hope. Lekker kluiven aan een bot, en snurken in haar eigen bedje.





Ja, een hond! Dat was toch wel duidelijk? :)

Spelen moeten we haar nog leren; een bal is nog iets wat aan madammeke voorbij rolt, een touw met knopen iets om gauw los te laten als wij het andere eind pakken. Maar slapen kan ze als de beste!

Dolgelukkige "ouders" Jos & Jac... :)

Zomer in Europa

Terwijl de herfst in Nederland toeslaat, en de lente hier losbarst kijken wij terug op een heerlijke trip naar Europa!

De plannen om vanuit Nederland via Kroatie naar Griekenland te rijden en dan door Italie terug naar Nederland lukten niet vanwege autohuurproblemen, maar achteraf bleek dat juist  heel goed uit te pakken. We zijn uiteindelijk na een paar daagjes acclimatiseren in Nederland vanuit Eindhoven naar Venetie gevlogen en van daaruit met een auto naar Kroatie gereden. Daar ontmoetten we onze aussie vrienden Kerry en Scott, en samen zijn we 3,5 week door Kroatie getrokken, grofweg van noord naar zuid, via de kust.

Ik wist dat die kust heel mooi was, maar dat was ook alles wat ik van Kroatie wist. Dat veel van die mooie kustplaatsen oude stadskernen uit de Middeleeuwen of zelfs de Romeinse tijd hebben wist ik niet. Ook niet dat er zoveel mooie natuurparken zijn met groen-blauwe meren, watervallen, bergen en bijbehorende uitzichten.

Gelukkig dat Jos vooraf het internet had uitgepluisd om onze reis te plannen, en prachtige plekken had gevonden, sommige aan de kust andere meer landinwaarts. We bleven op elke plaats tenminste 3 nachten, en daardoor was er genoeg tijd om ook te lanterfanten, een kaartje te leggen en een boekje te lezen.
Aan de kust bekeken we dorpen en steden, lagen aan het strand of voeren in een boot(je). In de bergen hebben we gewandeld en genoten van de omgeving. Zelfs de autotochten waren mooi. We hebben veel plezier gehad met z'n viertjes, het weer was prachtig en het heerlijke eten en de vriendelijke mensen maakten het helemaal af. Kortom; een heerlijke vakantie. Kroatie is absoluut een aanrader wat ons betreft!

Na Kroatie gingen we even naar Venetie, wat ik heel graag wilde zien. Ik genoot van de 1,5 dag daar maar voor Jos was elke seconde teveel, haha. Ja, het was er druk en te duur, maar ik vond het toch prachtig. In Venetie splitsten onze wegen; Kerry & Scott gingen naar huis en wij nog even naar het Gardameer. Prachtig gelegen, maar de weg rond het meer vonden we vrij druk. Dus maakten we een geweldige autorit in de achtergelegen bergen; helemaal goed!

Daarna vlogen we terug naar Nederland en hebben nog 3 weken doorgebracht met heerlijke bezoekjes aan familie en vrienden. Het leek overal wel feest! Ook hebben we natuurlijk alles gegeten wat we hier niet hebben; kroketten en frikandellen speciaal, goede mosselen, hollandse garnaaltjes, Jos een bossche bol en ik een hazelnootschuimgebakje, kipkerrie-salade, hagelslag... en nog veel meer :) We hebben natuurlijk ook in de file gestaan, aardig wat regen gehad, de drukte overal weer ervaren; kortom, alle dingen die we NIET missen, haha.

Na 8 weken moesten we helaas iedereen weer gedag zeggen en was het tijd om naar huis te vliegen. Vele saaie reisuren later waren we weer thuis; ook weer heerlijk! Het kniehoge gras is inmiddels gemaaid, de meeste was gedaan, de post doorgenomen, veel onkruid uit de tuin verwijderd, en we zijn meteen weer aan het werk gegaan. Het weer wordt steeds mooier, en we kijken uit naar de zomer...met mooie herinneringen aan een geweldige tijd in Europa!
Jac

Contrast

Terwijl in Nederland de zomervakantie net begonnen is of op uitbarsten staat, is het hier volop winter. Eind mei viel de eerste serieuze sneeuw in de skigebieden rondom ons, en sinds het skiseizoen in de 2e week van juni gestart is hebben ze goede sneeuwcondities gehad. Gelukkig hadden wij deze week met vrienden afgesproken om elkaar weer eens te ontmoeten halverwege onze respectievelijke woonplaatsen; precies in een mooi skigebied.

De trip ernaartoe is voor ons iets korter dan 4 uur, een prachtige autorit door steeds wisselend landschap waarbij zon en ochtendmist elkaar afwisselden en voor steeds wisselend uitzicht zorgden.
Bij aankomst bleek de sneeuw geweldig te zijn en de temperatuur koud genoeg; die middag hebben we alvast genoten van wat afdalingen. Af en toe was het mistig maar de zon kwam er ook even door. Aan het eind van de middag begon het licht te sneeuwen dus dat was ons sein om naar ons huurhuisje op de camping verderop te gaan. Wij hadden gelukkig heerlijke verwarming in dat huisje, maar er werd ook volop gecampeerd, buiten gebarbecued en zelfs in tentjes gebivakkeerd! Voor ons een beetje teveel van het goede, we hebben het na het skien graag warm en comfortabel :)

De volgende dag zijn we een volle dag gaan skien, en na wederom mist in de ochtend brak de zon er 's middags ook door. Lekker relaxte pistes genomen en rustig onze techniek geoefend; we willen natuurlijk niet riskeren dat we nog even iets breken voordat we richting Europa komen!
Gisteren na het ontbijt zijn we op ons gemak naar huis gereden en hebben weer genoten van de terugweg, dit keer in een stralend zonnetje. Ondanks dat ik een zeer sterke voorkeur voor de zomer heb is even in de sneeuw spelen toch ook wel weer leuk :)

Jac

Herfst 2012

Onderweg naar huis vanuit Yackandandah waar ik op deze koude maar zonnige herfstdag een mooi concert heb bijgewoond, heb ik bijgaande plaatjes gemaakt.

De laatste paar zijn genomen in onze tuin, waar de herfst ook zichtbaar is. Jos heeft achter een nieuw houthok gebouwd, en daar plukken we nu de vruchten van. 

De kachel brandt al de hele dag, en de eerste erwtensoep van het jaar staat op me te wachten... maar eerst even lekker warme chocomel, mmm....

Groetjes, Jac

Bruiloft

Bijgaande plaatjes vertellen eigenlijk het verhaal zelf... toch?

Maar goed, we waren dus zaterdag uitgenodigd voor de bruiloft van Laura en Rohan. Laura is een dochter van onze beste vrienden Kerry & Scott, en wel degene met wie we het beste contact hebben. We waren zeer vereerd met de uitnodiging, zeker omdat we ook al bij het verlovingsfeest in Sydney waren. De bruiloft werd gelukkig hier in de buurt gevierd, maar 3 kwartier rijden.

Alles was uitstekend georganiseerd, vanaf de bus die ons naar de locatie bracht en weer terugbracht in Albury aan het eind van de dag, tot de bloemen, het eten; echt, aan elk detail was gedacht. We begrijpen nu waarom zowel Kerry & Scott als de ouders van Rohan er de laatste maanden zo druk mee zijn geweest!

Stel je een bruiloft voor zoals je die in Amerikaanse films ziet: op een prachtige tuinlocatie, stoelen voor de ouderen en verder staat iedereen er gezellig om heen. Een mooi prieeltje, zon, 4 bruidsmeisjes (!) en evenveel ... tja, hoe noem je het mannelijk equivalent eigenlijk? In het Engels heet het groomsmen, maar hebben wij daar ook een mooi woord voor? Niet dat ik zo kan bedenken.
Afijn, de vrienden wachten dus met de bruidegom, en dan komen een voor een de bruidsmeisjes in hun prachtige jurken met bijpassende boeketten. Daarna een bloemenmeisje en -jonkertje... die zo jong was dat hij het liefst alle rozenblaadjes op 1 plek uitstrooide, schattig. En uiteindelijk de prachtige bruid aan de arm van haar vader Scott.

De ceremonie werd aangekleed door een gedicht van een van de opa's en een lied gezongen door Kerry en haar 2 zussen; het is een zeer muzikale familie die graag, en mooi, zingen. Daarna natuurlijk alom felicitaties onder het genot van een heerlijk glaasje champagne.

Wij kennen inmiddels aardig wat familie en vrienden, dus hebben ons uitstekend vermaakt. Na de canape's later op de middag volgde een uitgebreid etentje met alle 120 gasten, doorspekt met grappige en soms ontroerende speeches.
En daarna natuurlijk heerlijk dansen, met een wereldberoemde DJ die hier uit Albury komt en nog steeds ook gewoon bruiloften doet. Zelfs wij bleken de man al meerdere keren aan het werk gezien te hebben; hij is er bij alle festiviteiten in onze stad bij. Jos en ik hebben weer eens heerlijk gedanst en we schijnen het nog steeds een beetje te kunnen, te merken aan de complimenten die we kregen :)

Natuurlijk ontbrak het gooien van het bruidsboeket richting de ongetrouwde meiden niet , evenmin als het (met de tanden!) verwijderen van de kousegordel van de bruid zodat die richting de vrijgezelle mannen gegooid mocht worden; en daar werd minstens net zo hard om gevochten als om het boeket :)

En dan zou je denken; feestje over, terug met de bus, en dat was het.... nee dus. Veel mensen komen van ver: Sydney, Perth, de VS, en Papua New Guinea in dit geval. Die waren dus veelal al vrijdag aangekomen, en gingen vanwege het lange Paasweekend maandag pas weer naar huis. Dus was er "the day after" een BBQ lunch bij Kerry & Scott georganiseerd. Jos was weer verzocht om een aantal kilo kipsaté met saus te maken en dat ging er weer goed in, samen met worstjes, hamburgers, broodjes en allerhande salade. Natuurlijk waren er ook paaseitjes en nog veel meer heerlijke zoetigheid naderhand. De bruiloft werd uiteraard grondig geëvalueerd en hoog gewaardeerd!

Dat was echt het officiële einde.
Maar vanochtend kregen we een telefoontje of we alsjeblieft wilden komen om mee te helpen het vele eten wat er nog over was op te eten :) Jos moest helaas werken, maar ik wilde graag m'n steentje bijdragen aan deze nood. Dus het ontbijt overgeslagen en daar tegen lunchtijd meteen aan de worstjes, gebakken uien en tomaat, brood en salade. Er waren nog een handjevol vrienden en familie en we hebben samen nog e.e.a. opgeruimd en daarna het bruidspaar uitgezwaaid.

Het was echt een mooi feest, zo eentje die je ernaar doet verlangen om het zelf ook nog eens dunnetjes over te doen... Wacht even: zou ons huwelijk hier in aussie eigenlijk wel geldig zijn? Zoveel van onze officiële papieren bleken hier niets waard; misschien dit ook wel niet?! Mmm, dat opent perspectieven....... !!!!!???????
Jac