We hebben braaf 3 dagen gewacht voordat we naar de ambassade gingen. We gingen eerst naar The Bay of Islands (144 eilanden!) in het noorden van het noord eiland. Het zuid eiland gaat ons een andere keer zien; er was hier genoeg te zien en te beleven. Helaas hebben we geen mooi plaatje van de gegarandeerde dolfijnen op onze boottocht; die dag zijn ze niet gespot... 
Maar dat gaf niets; we kregen lekker toch ons visum! Wel hebben we de lokatie bezocht waar eind 19e eeuw een verdrag is getekend tussen de Engelsen en de oorspronkelijke Maori bevolking; dat heeft nu nog invloed op het dagelijks leven, heel apart.
Daarna naar Auckland en de ambassade. Ik was onderweg kribbig van de zenuwen; zou er toch nog een kink in de kabel komen? Maar nee hoor, na een uurtje zenuwachtig wachten kregen we zonder omhaal ons paspoort MET de visa erin. Heel vreemd, kaal; waar waren de trompetten, bloemen, felicitaties, desnoods een rode loper? Wie zei er "goed gedaan, knap volgehouden hoor!" of "Welkom!!"? Niemand, niets; een behoorlijke anti-climax.
Maar dat gaf niets; we hadden lekker toch ons visum!
Dat moest natuurlijk gevierd worden, en dat hebben we in stijl gedaan in de Sky tower van Auckland, waar een ronddraaiend restaurant is. Elke volle ronde duurt 1 uur, en terwijl wij er waren werd het ook nog langzaam donker en zagen we de lichtjes aangaan; romantisch... Voor het nageslacht hebben we uiteraard een foto genomen van het PriceWaterhouseCoopers gebouw, waar de ambassade gehuisvest was en we ons visum kregen.
Na nog 1 dagje stad zijn we weer vlug ontsnapt naar de rust; verder naar het zuiden, naar een groot vulkanisch gebied, nationale parken en een giga meer. 
Lekker gewandeld; er zijn zowaar rivieren waar water in stroomt! Dat is in Aussie lang niet altijd het geval. Ook is de begroeiing een stuk groener; ze vonden dat ze een droge zomer hadden gehad, maar voor ons zag het er mooi groen uit.We hebben een aantal geo-thermische gebieden en parken bezocht; bizarre kleuren gezien in en rond meertjes (gifgroen, oranje), en een geyser die met zeep een handje geholpen werd om stipt op tijd uit te barsten (beetje flauw...).
Het grote meer leek mij wel een mooie locatie om nu eindelijk maar eens een lang gekoesterde wens in vervulling te doen gaan: een vrije val uit een vliegtuig, een tandem parachutesprong. Dat was gaaf!!!! Om te beginnen vlieg je achterstevoren zittend op een smal bankje, allemaal tegen elkaar aan geduwd, en moet je bij je ervaren tandem-buddy op schoot kruipen, hmmm... Dan snoert de buddy je vast aan zijn eigen harnas, beide heupen en schouders. En als je aan de beurt bent schuifel je samen van het bankje af, richting uitgang. Ik wou nog even rondkijken, maar nee hoor; hij zette af, en daar gingen we! Die eerste seconde is eng... en daarna moest ik vreselijk lachen; hij heeft me vast voelen schudden. 
Je vliegt zomaar, volledig vrij, horizontaal en armen wijd! Het is alsof 
je wereld kunt omspannen. De wind doet je wangen flapperen, je mond wordt kurkdroog en je lippen bewegen uit zichzelf alle kanten op. Het is een vreemde, maar geweldige ervaring. Als dan de chute opengaat, en je verticaal hangt, kun je met elkaar babbelen en rustiger genieten van het langzaam naar de aarde glijden. De landing ging gesmeerd; ik hoefde alleen m'n benen maar op te tillen, en m'n buddy deed het harde werk. Ik dacht dat ik het nu van m'n wenslijstje af kon strepen, maar ik zou het helemaal niet erg vinden om nog eens te doen. Maar als dat niet gebeurd; geeft niets, we hebben lekker toch ons visum...
Jos heeft graag afgeslagen; hij denkt er niet over om uit een perfect vliegend vliegtuig te springen; als de kist niet meer kan vliegen, is het vroeg genoeg om dat te overwegen, vindt hij :)
Verder hebben we allerlei dingen gezien, gedaan en geroken terwijl we daar waren. O.a. bobsleetje gereden, veel vis gegeten waaronder giga mosselen, rotte-eierenlucht geroken in de vulkanische regio en een Maori show bijgewoond in Rotorua. Dat is wat toeristisch, maar het was toch wel mooi om bij te wonen. De Haka, een welkomstdans die er nogal afschrikwekkend uitziet vanwege gezichtstatoeages, uitgestoken tongen en wijd opengesperde ogen, was indrukwekkend, het traditioneel in kuilen bereide eten lekker.
Vervolgens terug naar huis. De Australische douane liet ons zonder al te veel omhaal binnen, en toen ook dat zonder problemen verliep viel het laatste restje spanning van me af. Eindelijk Thuis.Beetje jammer dat ook hier geen rode loper voor ons uitlag, maar je begrijpt het al; dat gaf niets...!!
Jac
