Jos

Er is erg veel gebeurd de afgelopen 9 dagen.
Maandag een week geleden kreeg Jos de uitslag van een onderzoek, uitgevoerd omdat hij af en toe een beetje pijn op de borst had bij inspanning. Dit bleek, na een eerder negatief onderzoek, positief te zijn; het lag inderdaad aan z'n hart.
Even schrikken, maar afwachten tot een verder onderzoek precies uit zou wijzen wat er aan de hand was.

Een dag later kreeg hij pijn tijdens het werk. Hij is toen opgenomen in het ziekenhuis waar hij werkt, en daar gebleven tot hij vrijdag naar Melbourne is vervoerd. Daar is vandaag een angiogram gedaan, waarbij ze via de lies een cathether opvoeren richting hart en dan contrast inspuiten. Tot ieders stomme verbazing blijkt Jos zeker 3 ernstige vernauwingen te hebben, die open hart operatie noodzakelijk maken om bypasses aan te leggen.

Dit hadden we absoluut niet verwacht, omdat hij relatief weinig klachten heeft. Fysiek voelt hij zich goed, maar nu we erover nadenken lag hij wel steeds erg vroeg op bed de laatste weken. Maar ja, nieuwe baan, verhuisd, huis verven, alles wat er gebeurd is het afgelopen jaar; het leek verklaarbaar. De cardioloog denkt nu dat dit zijn voornaamste klacht is geweest, zonder dat ons dat opviel.
Er is geen enkele schade aan het hart, dus als ze vlug opereren zijn ze er op tijd bij. We hopen dat hij donderdag geopereerd wordt, maar Jos ziet de chirurg morgen en die beslist dan.
Meer nieuws als we het hebben.
Jac

Einde van de winter?!??

Je zou misschien verwachten dat Australie geen winter kent, maar inmiddels weten wij beter. We hadden niet verwacht dat we het hier zo koud zouden hebben, en zijn dus blij dat de lente officieel op 1 september is aangebroken.

Het is de afgelopen week ook mooi weer geweest; na een hoosbui in het weekend hebben we zon en lekkere temperaturen gehad, oplopend tot 17-18 graden midden op de dag.

De winter viel voor ons samen met de verhuizing naar ons eigen stekje, en een periode van heel hard werken om e.e.a. op orde te krijgen. We zijn nu een heel eind, en het voelt goed, het voelt "thuis".

Het markeert tevens het einde van ons eerste jaar hier, een jaar met heel wat wijzigingen van plannen, wanhoop, geweldige mensen, bittere teleurstelling, mooi natuur, verdriet, eindelijk beginnen, hard werken.

Ook in dat opzicht hoop ik dat het einde van de winter in zicht is, en dat dingen lanzaamaan de goede kant op blijven gaan. Mijn werk heeft nogal wat voeten in aarde (organisatorisch nogal een rommeltje, wat heel wat frustratie oplevert), maar daar lijkt beweging in te komen. Jos leert met rasse schreden, net als ik zelf, zowel in het medische veld als in het praktische engels. Hij heeft het goed naar z'n zin, en is gevraagd om nog een jaar langer te blijven, dus ze zijn tevreden.

Vandaag hebben we een kennismakingsgesprek gehad met een migratie-agent. Ons visum is 2 jaar geldig, maar om allerlei redenen is het handig om tijdig ons volgende visum aan te vragen, dat wordt een permanent visum (onder het motto; je kan het maar hebben!). Het was een hele opluchting om iemand tegenover ons te hebben die dit wespennest van regels en wetten kan doorgronden, en ons gaat helpen bij deze volgende bureaucratische procedure. Toevallig ontdekten we dat wij een stel nederlanders kennen die hij recent geholpen heeft met hun visum, dus dat voelde nog beter.

Kortom; redenen genoeg om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien. Beetje rust proberen te nemen de komende tijd om het afgelopen jaar te boven te komen, en dan rustig vooruit.

En hoe kun je beter uitrusten dan met een lunch BBQ in eigen tuin, voor de eerste keer met je eigen BBQ, in een van de eerste prachtige lentedagen...?!

Jac